หลี่เฟยหลงยกยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยก่อนส่งสัญญาณมือให้ผู้มาใหม่ยืนขึ้นก่อนจะส่งการให้เดินไปนั่งลงที่โต๊ะด้านข้างตนอย่างไร้สุ้มเสียง จากนั้นขันทีผู้ติดตามมาด้วยก็ทำการรินชาให้แม่ทัพหนุ่มอย่างรู้หน้าที่
“มิเป็นไร เราไม่ถือหาความกับเจ้าด้วยเรื่องแค่นี้หรอก” คนมีศักดิ์เป็นเจ้าเหนือหัวว่าด้วยสีหน้าอมยิ้ม
เพียงเท่านั้นหยางเฟิงอวิ๋นก็รู้ได้ทันทีว่าผู้เป็นเจ้าเหนือหัวทรงรู้ถึงสาเหตุที่เขามาช้าผิดเวลานัดแล้ว
“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม...”
“เราก็ไม่ได้จะว่าอะไรเสียหน่อย” ฮ่องเต้เอ่ยขัดด้วยสีพระพักตร์ยิ้มแย้ม “ว่าแต่เหตุใดไม่หยุดยืนคุยกันสักหน่อยเล่า เจ้ากับนางมิได้พบหน้ากันมานานแล้วมิใช่หรือ? คนรู้จักกัน พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันจะเป็นอันใดนักเชียว”
“ฝ่าบาท พระองค์ทรงลืมไปแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะว่าเวลานี้นางออกเรือนไปแล้ว หากนางยืนพูดคุยกับกระหม่อมมากไปกว่านั้น ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นท
