“ข้าจะไปหาปิงเอ๋อร์ ข้าจะต้องตามหานางให้พบ” หญิงสาวว่าด้วยสภาพอ่อนแรง หยางเฟิงอวิ๋นได้ยินแล้วก็สั่งให้ทหารที่ติดตามเขามาออกตามหาเด็กน้อยคนนั้นทันที
“เจ้าพักก่อนเถิด พวกข้าตั้งค่ายพักแรมอยู่ไม่ไกลจากนี้ ข้าจะพาเจ้าไป” แม่ทัพหนุ่มว่า
“ไม่!” หญิงสาวปฏิเสธทันที นางหันหน้ามองคนที่ประคองตนเองอยู่เวลานี้ด้วยสภาพใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา “ข้าอยากหาปิงเอ๋อร์ให้พบ”
แววตานั้นของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเสียใจและเจ็บปวดอย่างมหาศาล หยางเฟิงอวิ๋นสบตาของนางแล้วก็ไร้คำใดจะกล่าว ร่างสูงทำได้เพียงพยักหน้ารับและประคองนางเดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆ อย่างช้าๆ กระทั่งเสียงร้องหนึ่งของทหารดังมาจากด้านหน้าของพวก จุดนั้นเลยจุดที่พวกเขาใช้ตั้งค่ายพักแรมไปค่อนข้างไกล ทั้งยังเป็นพื้นดินที่อยู่ต่ำกว่าจุดที่พวกเขายืนอยู่ค่อนข้างมาก
“ท่านแม่ทัพขอรับ มีศพเด็กอยู่ตรงนี้!”
“...!”
อู๋เยว่ฉินได้ยินอย่างนั้นแล้วก็รีบร้อนก
