ตอนที่ 5 หนีอย่างไรให้พ้นตัวละครงี่เง่า
1284 คำ
ผ่านไปได้เพียงสัปดาห์เดียวเซลีนก็รู้สึกว่าชีวิตนั้นช่างเงียบเหงา การมาอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จักใครมันดูโดดเดี่ยวมากจริง ๆ ข้อความจาก 407 ก็ยังทักมาไม่หยุด ไม่รู้ผู้ชายคนนั้นเป็นใครถึงได้หลงนางร้ายนัก โดนบอกเลิกไปหลายรอบแล้วยังไม่ยอมจบ
ยิ่งกว่านั้นคือ 407 โอนเงินมาให้ไม่หยุด เธอปฏิเสธมาตลอดแต่เขายืนกรานจะให้และขอโอกาสกลับมาคบกัน เธอตอบกลับไปเพียงแค่ว่า ‘ขอโทษนะคะ ความรู้สึกของฉันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ขอให้คุณมีความสุข’
เซลีนทำการบล็อกอีกฝ่ายเพื่อตัดปัญหาพร้อมทั้งปิดบัญชีเก่า ส่วนเงินติดต่อให้ทางธนาคารโอนคืนไปยังบัญชีของ 407
ถามว่าอยากได้ไหม ตอบเลยว่าเสียดายอยู่บ้าง แต่เธอไม่อยากหลอกลวงใคร ตอนนี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นแล้ว 407 ไม่ใช่คนที่เธอรัก การรับของมีค่าจากเขามันดูแย่เกินไป
“น่าเบื่อมาก ต้องหาไอแพดสักเครื่องกับอุปกรณ์วาดภาพมาติดห้องหน่อยละ เฮ้อ พาทะลุมาทำซากอะไรในนิยายเรื่องนี้” เซลีนลุกจากที่นอนเข้าห้องน้ำทำความสะอาดร่างกาย ในหัว คิดไปต่าง ๆ นานา ถึงเหตุผลที่ตัวเองมาติดในนิยายเรื่องนี้
แต่งตัวเสร็จก็คว้าโทรศัพท์ออกจากห้องลงมาร้านกาแฟข้าง ๆ โรงแรมที่เธอเช่าแบบรายเดือน เซลีนเข้ามาภายในร้านยืนเลือกที่นั่งอยู่สักพักก็เผลอยิ้มออกมาเมื่อพบกับคนรู้จัก
“เหนือทัพคุณมาทำอะไรแถวนี้คะ” เจ้าของเสียงหวานติดอ้อนทักทายคนที่ช่วยเธอในวันแรกที่เข้ามาในนิยาย
ถึงเป็นตัวร้ายนิสัยขี้อิจฉาแต่เธอเชื่อว่าเหนือทัพต้องมีมุมดี ๆ อยู่บ้าง
“นั่งร้านกาแฟต้องทำอะไร” คำตอบที่ได้พาอารมณ์สดใสเซลีนหายวับ หุ่นเย้ายวนกอดอกปากยื่น
“ปากเหมือนเดิมเลยนะคะ ลีนแค่ทักไม่ได้รึไง พอดีลีนอยู่โรงแรมนั้นค่ะ” ชี้ไปโรงแรมข้าง ๆ อย่างตื่นเต้นที่ได้คุยกับคนที่รู้จักบ้าง แม้จะเป็นเธอที่รู้จักเขาฝ่ายเดียวก็ตามเถอะ
“หึ ย้ายตามเลยเหรอ” ลุกจากเก้าอี้พลันถอนหายใจ ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้าหล่อร้ายเอียงมองเล็กน้อย
“คะ” ขอร้องอย่าให้ตัวร้ายคิดว่าเธอชอบเขา
“ถึงจะอยู่โรงแรมเดียวกันก็อย่าฝันว่าจะอ่อยฉันง่าย ๆ ถ้าไม่หยุดฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด เก็บร่างกายเน่าเฟะไปขายให้คนอื่นเถอะ” เซลีนถูกทิ้งให้ยืนอ้าปากค้างเพราะยังไม่ทันด่าร่างสูงโปร่งก็อันตรธานหายไปจากร้านแล้ว
“ไอ้ประสาท มั่นเกินเหมือนไม่เคยมั่นมาก่อน!” หญิงสาวยืนกระฟัดกระเฟียด กระแทกกายลงบนเก้าที่อีกฝ่ายเคยนั่ง
ผ่านไปไม่ทันให้อารมณ์หงุดหงิดหายความน่าปวดหัวใหม่ก็เข้ามาทักทาย หญิงสาวตัวเล็กผมสีดำยาวในชุดเรียบ ๆ สีครีมก็ส่งสายตาเหยียดใส่เธอ
“อ่อยผู้ชายคนนั้นคนนี้ไม่เหนื่อยเหรอ กะไม่ให้ว่างเลยรึไง มีดีแค่สวยแต่สมองกลวง” พรรณิกายืนพร้อมกับมองลงยังเซลีนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ผู้ชายคนนั้นหมายถึงเหนือเหรอคะ” แปลกมาวีนเรื่องเหนือทัพเพื่ออะไร นางเอกสนใจด้วยเหรอ
“แกล้งโง่เก่งดีนะคะ ผู้หญิงแบบเธอนี่โตมายังไงถึงได้ใช้ร่างกายตัวเองคุ้มขนาดนี้ เรื่องท้องคิดว่าคนอื่นโง่เชื่อจริง ๆ เหรอ คนอย่างคุณเหนือไม่คว้าผู้หญิงแบบเธอมาขึ้นเตียงหรอก” สีหน้าสวยฉายแววเกลียดชังออกมาจนเซลีนหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ไหว
นางเอกไม่จริงสินะ…
“โตมาปกตินี่แหละ เธอล่ะ” ยกขาขึ้นนั่งไขว้เอนตัวกอดอกพิงกับพนักเก้าอี้เพื่อแสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ได้กลัวหรือสะทกสะท้านกับถ้อยคำด่า
“ฉันโตมาดีกว่าเธอแน่นอนเพราะมีแม่คอยสั่งสอนให้การศึกษาในแบบที่เธอไม่เคยมี คุณวีเขาถึงเลือกฉันที่มาทีหลังไง เอาจริง ๆ ถ้ารู้จักเจียมตัวบ้างก็ดี แต่นี่อะไรหาเป้าหมายใหม่แล้ว” ข้อมูลใหม่จากนางเอก เรื่องนางร้ายเคยมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับพระเอกช่วยให้เธอประหลาดใจ ในนิยายไม่เห็นโปรยไว้ บอกแค่ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวแล้ว
“แม่สอนยังไงทำไมโตมาตอแหลจัง สวยแต่สมองกลวงเหรอ เหอะ ลึก ๆ ก็กลัวผัวทิ้งจนต้องแอ๊บเป็นคนดี ต่อหน้าผัวกล้าทำแบบนี้รึเปล่า” เซลีนยิ้มร้ายเมื่อรับรู้ถึงความโกรธของอีกฝ่าย
“ต่อหน้าฉันมันทำไม” เสียงดุดังจากด้านหลังของพรรณิกาก่อนจะปรากฏร่างสูงของคนที่รับบทเป็นพระเอก
“คุณวีเคลียร์กับผู้หญิงของคุณด้วยนะคะ ถ้าการที่ฉันทักเฉย ๆ ต้องด่ากันถึงขนาดนี้ คราวหน้าจะได้ไม่ทักอีก” พรรณิกากอดอกเชิดหน้าประหนึ่งว่าตนเองนั้นเลิศเลอ
“จะตามระรานเพียวไปถึงไหน เธอควรจบได้แล้วเซลีน” หัสวีร์ออกตัวปกป้องภรรยา
“จบอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรเมียคุณสักหน่อย เมียคุณนั่นแหละ มาด่าฉันก่อน คุณเองก็เลิกคิดว่าฉันรักหลงคุณได้แล้ว”
กรี๊ด! ไม่จบไม่สิ้นสักทีอีพวกตัวละครบ้านี่
ส่งเธอมาทำอะไรในนิยายเรื่องนี้คะพระเจ้า!
“ฉันไม่ได้ทำนะ เธอเกลียดอะไรฉันมากเหรอ หลังจากนี้ถ้าหาเรื่องไม่หยุดฉันจะไม่ยอมอีก” พรรณิกาโบ้ยความผิดให้คนอื่นได้แบบหน้าตาเฉย โดยที่หัสวีร์ทำเพียงยืนทำหน้าเหมือนยักษ์จ้องเธอนิ่ง
เซลีนกลอกตามองบนก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินหันหลังให้คู่พระนางที่เริ่มประสาทเข้าทุกที อะไรจะบอบบางกันขนาดนั้น ทำอย่างกับเธอตบหน้านางเอก
ยังไม่ทันพ้นตัวละครงี่เง่า ตัวร้ายก็โผล่มาทั้งที่เพิ่งเดินออกจากร้านไปไม่นาน
“รอกินข้าวอยู่ เถียงกันเสร็จยัง” มือหนาดึงแขนเซลีนเข้าหาตัว
“คุณเหนือมากับเซลีนเหรอคะ น่าแปลกมาด้วยกันแท้ ๆ ทำไมเซลีนถึงยังมาหาเรื่องฉัน” พรรณิกาถามด้วยใบหน้าใสซื่อ
“ฉันอยู่โต๊ะตัวเองนะคะเผื่อคุณลืม ถ้าการเดินมาทักว่าฉันใช้ร่างกายตัวเองเปลืองเป็นคำทักทาย ฉันก็ขอทักคุณกลับไปว่าตอแหลมากนะคะ” เข้าใจนางร้ายแล้วว่าทำไมไม่ชอบนางเอก เอาจริง ๆ ก็ร้ายพอกันนั่นแหละทำเป็นวางท่าคนดี
เซลีนผิดหวังในตัวนางเอกที่ชมในตอนแรกเจอ…
“คุณวีไม่ใช่นะคะ ฉันถูกหาเรื่องตลอดคุณก็รู้” พรรณิกาหน้าเสียกอดแขนหัสวีร์ ชายหนุ่มพยักหน้ารับ
เหนือทัพไม่สนคำแก้ต่างแต่เลือกจะหันมาพูดกับเซลีนแทน
“ใช้แรงไปเยอะไม่หิวเหรอ ไปกันเถอะ” ว่าพรางจ้องตาเธอให้แสดงบทคนรักแบบที่เคย
เหอะ ไม่สนใจหรอก เธอจำได้ว่าเหนือทัพด่าเธอแรงมาก ผู้ชายคนนี้ไม่ควรยุ่งเกี่ยวกันอีก เจอครั้งหน้าจะไม่ทักเป็นอันขาด
หญิงสาวเมินหน้าหนีรีบเดินออกจากร้านกาแฟแห่งความวุ่นวาย ปล่อยให้พระนางกับตัวร้ายอยู่ด้วยกันไปอย่างนั้นแหละ
- ผู้เขียน
