ปลายฟ้า | อวบกับอ้วน?

2047 คำ

“มึงช้าตลอดซินน์” ไออุ่นเบะปากใส่ซินน์ทันทีเมื่อมันเดินมาถึงโต๊ะ ก่อนจะหยิบแก้วมาชงเหล้าให้ “ขอเข้ม ๆ นะเพื่อน” เข้ม ๆ “เข้มอะไร พ่อมึงมา กูเห็นออร่าพ่อมึง” ฉันชี้ไปที่ห้องวีไอพีชั้นบน จนมันถอนหายใจใส่ “พ่อแม่พวกมึงไม่หวงบ้างเหรอ ถามจริง” ฉันอดขำมันไม่ได้เลย หน้าบูดบึ้งสุด ๆ “หวงทำไม พวกกูโตแล้ว” ฉันเอามือปิดปากหัวเราะ มีแต่ไอ้ซินน์ที่ถอนหายใจใส่พวกเรา เออ โดนพ่อคุมแบบนี้ เป็นใคร ใครก็เซ็ง! เฮ้ย! เดี๋ยว ๆ ตอนนี้มันซดเหล้าที่ไออุ่นชงให้หมดแก้วแล้ว! “โอ้ย! อดอยากมาจากไหนเนี่ย” ไออุ่นรีบตีมือซินน์ดัง เพียะ “โอ้ย มึงอ่ะ ชงมาด่วน ๆ เลย จะได้รีบเต้น รีบกลับ กลัวใจคุณพ่อว่ะ” มันพูดไปมองหาพ่อตัวเองไป “เออ ๆ เห็นซดเหล้าพรวด ๆ แบบนี้ แล้วคิดถึงน้ำปั่นเลย ไม่รู้เรียนที่อังกฤษเป็นไงบ้าง ได้หลัวฝรั่งแล้วมั้ง ฮ่า ๆ” ไออุ่นชงเหล้า และเต้นไปด้วย เหมือนที่มันพูดถึงนั่นแหละ ฉันมีเพื่อนอีกคนชื่อน้ำปั่น ตอนนี้มันไปอบรมวิชาชีพที่อังกฤษ นางเป็นสัตวแพทย์ ฉันเต้นสักพักก็เผลอไปเห็นนาวิน ตาไม่ฝาดหรอก นาวินแฟนไอ้ซินน์จริง ๆ และอีกคนก็พี่ชายแฝดเขา ชื่อนาวา เดินมาพร้อมกัน ให้ตาย! พวกนี้กลับจากอังกฤษปุ๊บ ก็มาเที่ยวผับเลยเหรอ? เออใช่ ไอ้ซินน์มันจำแฟนตัวเองไม่ได้นี่น่า “น้ำปั่นไม่รู้ รู้แต่ว่า พี่ชายแฝดมันหล่อมาก สามนาฬิกา สามนาฬิกา ด่วนเป้าหมายกำลังเปลี่ยนเส้นทาง มองทีละคนสิวะ!” ฉันตีไออุ่นกับซินน์ทันที เมื่อพวกมันหันไปมองพร้อมกัน จนมีผู้ชายที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยสุด ๆ เดินมายืนข้าง ๆ “ไงปลายฟ้า” ไทม์ ลูกชายพ่อแม่บุญธรรมอนันธาราของฉันเอง! ฉันมองหน้าไทม์ จนทะลุไปถึงคนข้างหลัง ก่อนที่จะเห็นแฟนไอ้ซินน์นั่งลงที่โซฟามองมาที่เรา และพี่ชายแฝดเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไป ทำฉันรีบหันกลับมาทันที ก่อนที่จะเห็นไทม์ยืนยิ้มอยู่ “ไทม์!” พอสติกลับมา ฉันก็กระโดดกอดไทม์แน่น... ถึงจะคนละพ่อคนละแม่ แต่เราก็โตมาด้วยกัน ผูกพันยิ่งกว่าอะไร “โหย ๆ กอดกันแน่นเชียว ไม่ใช่แค่พี่น้องมั้ง” ไออุ่นเริ่มชงเหล้าให้ไทม์ ไทม์ยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นพลักหัวไออุ่นกับซินน์ทีละคน “พูดไปเรื่อย กินเหล้าเข้มจริง ๆ ผู้หญิงพวกนี้” ไทม์ยกเหล้าที่ไออุ่นชงให้ ดื่มพรวดเดียวจนหมด “ธรรมดา ๆ” ฉันตอบแล้วตบไหล่ไทม์เบา ๆ จนเขาวางแก้วลง “งั้นไปแล้ว ๆ เพื่อนรออยู่ บาย” เรารีบโบกมือบ้ายบายไทม์ ที่เดินไปโต๊ะโซฟาในมุมมืดอีกฝั่ง ค่ะ! ตรงแฟนไอ้ซินน์นั่งอยู่นั่นล่ะ โห… นาวินมองไอ้ซินน์ตาไม่กระพริบเลย แต่ไอ้ซินน์กลับไม่เห็นซะงั้น “อุ้ย ที่กูบอกว่าเห็นคนหล่อ... เขาเดินไปทางนั้นเหมือนกัน” ฉันจึงชี้ตามหลังไทม์ไป จนไอ้ซินน์มองตามทันที ลองดู ว่ามันจะเห็นนาวินและจำได้ไหม? จนซินน์มันเดินไปที่โต๊ะนั้นเลย ก่อนที่จะกลับมาโวย! ว่านาวินเรียกมันเป็นเด็กนั่งดริ้งค์! กรรม สรุปว่ามันจำไม่ได้! จนสักพัก หลังจากที่ซดเหล้าไปชุดใหญ่ มันก็กลับไปพร้อมพ่อตัวเอง ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับไออุ่น ที่นั่งเปื่อย เพราะเพื่อนเท “มึงเมายัง?” และไออุ่นมันก็ถามฉันขึ้นมา หึ! ถามแบบนี้ รู้เลย มันจะยุบวงแน่ ๆ “เออ ๆ จะแยกย้ายใช่ไหม งั้นกูกลับดีกว่า... ถึงจะเมาก็ไม่ซีเพราะมาแท็กซี่จ้ะ” ไออุ่นพยักหน้าแล้วเรียกพนักงานมาเก็บโต๊ะ “แท็กซี่เหรอ? ให้กูไปส่งไหม” ฉันมองมันที่แก้มเริ่มแดง แล้วรีบโบกมือปฏิเสธไป ท่าจะไม่ไหวกว่ากูอีกมึงอ่ะ! พอฉันแยกย้ายกับไออุ่น ก็เดินออกมารอแท็กซี่หน้าผับ บอกตรง ๆ ว่ารอเกือบชาติเศษ รอนานมาก! แท็กซี่ก็ไม่มาสักที ฉันทั้งนั่งทั้งยืน จนเริ่มเมื่อย จึงยืนพิงรถสปอร์ทคันนึงรออย่างเซ็ง ๆ ‘ครืน~’ จนเสียงลงกระจกรถดังขึ้น! ทำฉันรีบหันควับไปมองทันที ก่อนที่จะเห็นคนข้างใน แล้วเบิกตากว้าง เฮ้ย! นาวา! พี่ชายแฝดแฟนไอ้ซินน์! “เธอ... เอาก้นออกไปจากรถฉัน” ฉันรีบยืนปกติทันที แล้วส่งยิ้มเเห้ง ๆ ให้เขา “เอ่อ… ขอโทษที เมื่อยน่ะ นายจำฉันได้ไหม ฉันปลายฟ้าไง” เขามองฉันหัวจรดเท้าแล้วเลื่อนกระจกขึ้น ก่อนที่จะเปิดประตูรถก้าวลงมา ยืนจ้องหน้าฉัน “ยิ้มทำไม” อะไรวะ ยิ้มไม่ได้รึไง! “ทำไมเหรอ? ฉันรู้จักนายนี่น่า” เขาขมวดคิ้วทำนึกคิด ก่อนที่จะพยักหน้าเบา ๆ จำฉันได้ไหม? ต้องจำได้สิ ฉันออกจะสวยจนน่าจดจำ! “อ๋อ เธอคือ พี่ไอ้ไทม์? ที่แต่ตอนนั้นอ้วน ๆ” ไม่ใช่! กูไม่เคยอ้วน แค่แก้มเยอะ แค่อวบ! อวบอ่ะเข้าใจไหม เรียนหมอมาแยกแยะไม่ออกรึไง ระหว่างอวบกับอ้วนอ่ะ ลมหายใจผู้ชาย… ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วกัดฟันตอบเขาไป “ฉันไม่เคยรู้เลย ว่าฉันเคยอ้วนด้วย” เขาเอามือล้วงกระเป๋า มองฉันหัวจรดเท้า “ไม่เคย ตอนนี้ก็อ้วน” ฉันถึงกลับอ้าปากค้าง! เขาเป็นผู้ชายคนแรก ที่บอกว่าฉันอ้วน! กูเอวยี่สิบสี่เองนะ พูดอะไรเกรงใจกางเกงไซส์เอสกูบ้าง! “เหอ ๆ โอเค… ฉันไม่ถือ เพราะนายเป็นคนแรก ที่ว่าฉันอ้วน ตานายคงไม่ถึงเอวเอสฉัน” “อืม ตามใจ แล้วเธอ?” เขาชี้มาที่ฉันสลับกับถนน คงจะถามว่าฉันรออะไรสินะ “อ๋อ ฉันรอแฟนมารับ” หมั่นไส้ บอกว่าแฟนมารับซะเลย “อืม ๆ” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วเปิดประตูขึ้นรถไป ฉันเองได้แต่ยืนรอแท็กซี่ คันไหนขับผ่าน ก็ไม่ใครจอดรับฉันเลย! จนแล้วจนเล่า จนมันดึกขึ้นเรื่อย ๆ หาว~ “แฟนเธอขับแท็กซี่เหรอ” ฉันเอามือปิดปากตัวเองที่หาวแทบไม่ทัน เมื่ออยู่เขา ก็เดินมายืนข้าง ๆ “อืม ๆ ทะเลาะกันนิดหน่อย” เขามองไปที่ถนนแล้วหัวเราะเบา ๆ หัวเราะที่กูหาวปากกว้างแน่ ๆ “หึหึ โกหกเก่งนะ” “โกหก? เอ่อ แล้วนายลงมา ทำไม มีอะไรเหรอ?” “ขึ้นรถ... เดี๋ยวฉันไปส่ง ยืนอยู่แบบนี้เดี๋ยวก็โดนจับไปชั่งกิโลขาย” บอกฉัน และชี้กลับไปที่รถ ไม่มองหน้าฉันเลย “ไม่เป็นไร เกรงใจ” “ถ้าเป็นแบบนั้น เธอยิ้มไม่ออกแน่” “ไม่มั้ง แหะ ๆ แล้ว น้องนายล่ะ นาวิน” เขาหันกลับไปเปิดประตูรถ แล้วยืนเอาแขนค้ำไว้ “ช่างหัวมัน เร็ว ๆ ฉันง่วง!” อะไรวะ ฉันตกใจนิดหน่อยที่เขาทำเสียงเข้ม แต่ทำได้แค่ยิ้มแห้ง ๆ ตอบ แล้วเดินอ้อมไปขึ้นรถเขา เพราะฉัน ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้ว! ขึ้นรถมา ฉันก็เห็นหนังสือเต็มไปหมด เอิ่ม… อย่างกับห้องสมุดเคลื่อนที่ อะไรมันจะขนาดนี้วะ สมงสมองได้พักบ้างไหม “นาย อ่านหนังสือในรถเหรอ?” “ป่าว รถมันโล่ง” แค่รถโล่ง? “นี่คือเหตุผลจริง ๆ เหรอ?” เขาถอนหายใจใส่ฉัน แล้วขับรถต่อ พอฉันถามอะไรเขาก็ไม่ตอบ พูดอะไรด้วย เขาก็ไม่สนใจ เหมือนธาตุอากาศที่ล่องลอยอยู่แถวนี้ ไม่ใช่เขานะ... กูนี่ล่ะ! ฉันจึงนั่งเงียบ เงียบจนเขาหันมามอง “บ้านเธออยู่ไหน?” “ฉันอยู่คอนโด ไปส่งคอนโดก็ได้” “แล้วคอนโดเธออยู่ไหนล่ะ” ฉันรีบบอกทางเขาทันที ก่อนที่จะนั่งเงียบต่อ ไม่รู้จะพูดอะไร พูดไปเขาก็ไม่คุยด้วย เสียพลังงานฉิบ จนรถเขามาถึงคอนโด... “ขอบใจนะ” ฉันจึงรีบหันไปขอบคุณ แล้วเปิดประตูรถทันที แต่เขากลับไม่ปลดล็อคให้ซะงั้น “นาวา ปลดล็อคหน่อยสิ” เขามองไปที่คอนโดฉันสักพักแล้วปลดล็อคให้ ก่อนที่จะหันกลับมาพยักหน้า เหมือนกำลังจะไล่กูลงจากรถ “บาย เอ้อ ขับรถดี ๆ นะ” “อืม ๆ” เขาตอบฉันแค่นั้นล่ะ คงจะขี้เกียจอ้าปากจริง ๆ จนฉันปิดประตูรถใส่อย่างรำคาญ แล้วเดินตรงขึ้นคอนโด เดี๋ยว! คีย์การ์ด! กระเป๋า! ฉันลืมกระเป๋าไว้ในรถเขา! ฉันรีบวิ่งกลับไปที่ลานจอดรถทันที แต่ไม่เห็นรถเขาแล้ว โอ้ยตาย! มือถือ ของทุกอย่างอยู่ในนั้นหมดเลย ยาคุมรักษาสิวฉันก็ด้วย ฉันจะติดต่อเขายังไงดี โนมือถือ โนเอวี่ติง! “มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” พอฉันยืนเลิ่กลัก ทำอะไรไม่ถูก ก็มีพนักงานฟร้อนท์ของคอนโด เดินเข้ามาถาม “ลืมคีย์การ์ดค่ะ ห้อง 8021 รบกวนขอคีย์การ์ดสำรองได้ไหมคะ” เธอยิ้มกว้างแล้วผายมือไปที่ฟร้อนท์ทันที “ได้ค่ะ” จนฉันได้คีย์การ์ดสำรองมา แล้วขึ้นห้องอาบน้ำนอน นอนพลิกไปมา คิดอยู่สักพัก ไม่รู้จะทำยังไงดีกับยาคุมรักษาสิว ถ้าไม่กินวันนึงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฉันไม่ได้คุมกำเนิดซะหน่อย ไม่รู้จะท้องกับหมาที่ไหน เฮ้อ! พอฉันกำลังหลับตาลง ‘กริ้ง กริ้ง~’ โอ้ย! ใครมาป่านนี้วะ ฉันคลานลงจากเตียง เดินไปส่องตาแมวดูก็ไม่เห็นใคร พอจะเดินกลับเข้าห้องนอน เสียงกริ่งก็ดังขึ้นอีก ‘กริ้ง กริ้ง~’ ฉันจึงเดินกลับไปส่องอีกรอบ ไม่มี! ผีเหรอ? ใครแกล้งกู ไม่ตลกนะเว้ย กูร้องนะ! ฉันยกมือไหว้พระบนหิ่งแล้วเดินตรงเข้าห้องนอนทันที คุณพระคุณเจ้า คุ้มครองลูกด้วย กลัวจริง ๆ ถ้าดังอีกรอบ... คง ‘กริ้ง กริ้ง~’ กรี๊ด… ฉันวิ่งเปิดไฟทุกดวงในห้อง แล้วค่อย ๆ เดินไปเปิดประตู จริงด้วย! เปิดออกมาไม่มีใครเลย จนฉันตัดสินใจก้าวออกไปจากห้อง แล้วมองซ้าย มองขวาดู! “กรี๊ด…” ตุ๊บ! โอ้ย! ฉันตกใจถอยหลังทันที จนขาสองข้างเสียหลัก ทำฉันล้มก้นกระแทกพื้น และไอ้กระโปรงชุดนอนก็เลิกขึ้น จนเห็นต้นขา “…” เขามองฉันนิ่ง ๆ สลับกับขาอ่อนตรงหน้า ก่อนที่จะยื่นกระเป๋าลงมา แล้วหันไปทางอื่น แต่ฉันไม่รับมัน พยายามดึงกระโปรงตัวเองปิดขา และลุกขึ้น แต่… “โอ้ย~ ไม่ไหว เจ็บก้น นายมายืนทำอะไรตรงนี้! กดกริ่งแล้วไปยืนแอบข้าง ๆ พิงผนังทำเพื่ออะไร? โอ้ย…” ฉันทั้งบ่นเขา ทั้งคลำก้นตัวเอง ช้ำแน่นอน ช้ำแน่ ๆ “ขี้เกียจยืน กระเป๋าเธอตกในรถฉัน ช่วยเอาคืนไปสักที” เขายื่นกระเป๋าให้ฉันอีกรอบ และไม่มองหน้าฉันเหมือนเดิม ช่วยกูลุกขึ้นให้ได้ก่อนเถอะ! “โอ้ย… ช่วยฉันก่อน นาวา” เขาเหลือบมองฉันแว๊บนึงแล้วถอนหายใจใส่ ก่อนที่จะก้มลงมา พยุงฉันยืนขึ้น “ขอบใจนะ” แล้วเขาก็ปล่อยแขนฉันทันที “ว้าย…” แต่ฉันยังทรงตัวไม่ได้! เซไปข้าง ๆ จนรีบกอดเขาไว้แน่น ตะ… ตอนนี้ หน้าห่างกันนิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ ฉันไม่เคยกอดผู้ชาย ไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายจน จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ แบบนี้เลย ทำไมมัน รู้สึกอบอุ่น และรู้สึกดีขนาดนี้!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more