ฉันก้มหน้า เหมือนน้ำตาจะไหล กลัวทุกอย่างมันจะเหมือนที่พ่อเคยทำกับแม่ ฉันไม่อยากอ่อนแอตั้งแต่เริ่มเลย แต่มันกลัวจริง ๆ ไม่อยากรู้สึกแบบนี้ แต่ทำยังไงก็ทำไม่ได้
จนเขาจับมือฉัน แล้วก้มลงมา
“ไม่กลับมา แต่ไปนอนด้วยกัน” พูดจบเขาก็ดึงมือฉันออกไปจากห้อง คือห้องเขา มันอยู่ถัดไปสองห้องจริง ๆ
ซึ่งในห้อง เท่าที่เห็นหลัก ๆ ก็มีแต่หนังสือ ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนเรียนหนัก หนอนหนังสือแบบเขา จะแซ่บกระเส่าอะไรเบอร์นี้
พอเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันก็ไปนอนรอที่เตียงทันที นอนเล่นมือถือ แอบมองเขาไป จนสักพักคุณหมอศัลเขาขึ้นมานอนข้าง ๆ พร้อมกับหนังสือหนึ่งเล่ม
“มานี่มา” เขากางแขนออกข้างนึง แล้วพยักหน้าให้ฉันขยับเข้าไป แหม… อีกมือเนี่ย ไม่ยอมวางหนังสือเลยนะพ่อคุณ
“อ่านอะไร ง่วงไม่ใช่เหรอ?”
“อืม ง่วงแต่ต้องอ่าน” ทำไมเมื่อกี้ ไม่คิดว่าฉันเป็นหนังสือบ้าง!
ฉันมองตามหนังสือที่เขาเปิดทีละหน้า ทีละหน้า ไม่รู้มันค
