ไอ้นาวินมันเดินมาหาผม แล้วตบไหล่เบา ๆ
“ใครทำมึง ไอ้น้องชาย?”
“ใครน้องมึง กูพี่”
“เกิดก่อนกูสามนาที กูสิเป็นพี่ เพราะกูเสียสละถีบมึงออกมาก่อน” พ่อเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วมองผมกับไอ้นาวินสลับกัน
“ขอถามอะไรหน่อย ที่อังกฤษลูกอยู่กันยังไง”
“แยกกันอยู่ครับพ่อ”
“งั้นก็แยกกันซะ นาวาค่อยคุยกัน ส่วนนาวินมีอะไรก็รีบ ๆ พูด พ่อจะทำงาน”
ผมมองพ่อแว๊บนึง จนพ่อพยักหน้ายืนยัน ว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ก่อนจะรีบหันหลังกลับ แล้วออกมาทำงานของตัวเอง
วันนี้ทั้งวัน อาจารย์หมอพูดถึงแต่แม่ยาย บอกเลยผมปวดหัวฉิบหาย! เพราะอาจารย์จะส่งเมล์ไปง้ออีกแล้ว!
“คุณคิดว่าผม ควรพิมพ์แบบไหน เอาที่ส่งไปแล้ว จะไม่ถูกไล่ให้ไปตายอีก”
ผมเย็บแผลไปถอนหายใจไป จนพยาบาลผู้ช่วยที่ยืนข้าง ๆ แอบอมยิ้มกัน
“อาจารย์หมอพูดเรื่องตายตอนผ่าตัดแบบนี้ คนไข้ขวัญหายหมดนะคะ”
ดี ช่วยบอกอาจารย์แทนผมหน่อย วันนี้ทั้งวัน... ผมเหนื่อยมาก!
“คุณพย
