“เบบี๋ สรุปว่าน้ำปั่น มันไม่ได้สงสัยเรานะ มันสงสัยเวียร์”
ตอนนี้ปลายฟ้า เธอกำลังนอนตักผม พร้อมกับกอดหมอนพิงไว้แนบอก
น้ำปั่นสงสัยไอ้เวียร์... เป็นไปได้ไงวะ
“ยัยนั่นคงว่างมาก”
“มันเล่าให้ฟังเมื่อคืน ว่าเห็นรถเวียร์จอดเยื้อง ๆ บ้านไออุ่น และรถ ก็โยกด้วย”
ฉิบหายไอ้เวียร์...
“ไร้สาระ อย่าไปเชื่อน้ำปั่นมาก” ปลายฟ้าเงยหน้ามองผมนิ่ง ๆ อยู่นาน ก่อนที่ลุกขึ้นนั่ง และพิงไหล่ผมแทน
“วันนี้เค้าจะทำกระหล่ำปลีผัดน้ำปลา ฝากเบบี๋เอาไปให้อาจารย์ด้วยนะ”
อาจารย์คงจะดีใจมาก... ที่ได้กินฝีมือลูกสาวตัวเอง
“ได้ จะเข้าเวรแล้ว ทำไว้รึยัง?” ปลายฟ้าลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะวิ่งไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาคล้องคอ
“เดี๋ยวไปทำเลย จะได้ร้อน ๆ”
ผมพยักหน้าเบา ๆ แล้วนั่งอ่านหนังสือรอเธอ จนสักพัก ปลายฟ้าเธอก็ถือปิ่นโตเล็ก ๆ ออกมาสองอัน
“อ่ะ! เสร็จแล้ว อันนี้ของอาจารย์ อันนี้ของเบบี๋นะคะ”
น่ารักชะมัด
“อืม เดี๋ยวรีบกลับนะ
