เสวียนหนิงอันนั่งจิบน้ำชาอย่างไร้กังวลอยู่จริง ๆ!
“ท่านอา!” สาวงามในวัยสิบหกปียิ้มสดใสราวกับไม่ได้ถูกเจ้าหน้าที่จับกุมมาในข้อหาลักขโมย ทั้งยังรีบลุกทักทายอย่างมีมารยาท ควงแขนของเขาให้ไปนั่งเก้าอี้ราวกับว่าที่นี่คือบ้านของตน
“เจียอีไปนำน้ำชากาใหม่มาเถิด ที่ดื่มอยู่ไม่ค่อยร้อนแล้ว”
“เจ้าค่ะ คุณหนูเสวียนรอสักครู่นะเจ้าคะ”
เจียอีเรียกขานฮูหยินน้อยตามที่ได้รับคำสั่ง ยามอยู่นอกบ้านห้ามบอกผู้ใดว่านางคือภรรยาของนายท่านสกุลหลี่ หากผู้ใดถามก็ให้กล่าวว่านางเป็นเพียงญาติห่าง ๆ ที่มาทำธุระในเมืองหลวงและบิดาฝากไว้กับท่านอาเพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ
หลี่จินหมิงมองตามสาวใช้ที่เดินออกจากห้อง ก่อนหันกลับมาถามภรรยาลับที่เพิ่งหย่อนตัวนั่งข้าง ๆ ทำหน้าตาประจบเอาใจ
“คุณหนูเสวียน? นี่มันเรื่องอันใดกัน เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ในห้องรับรองแขกนี่ได้ ใบหน้าก็ไม่มีไฝตำหนิให้รำคาญตาแล้ว เจ้าเปิดเผยตนเองเช่นนี้
