ผู้ใดก็ตามที่เคยพบเจอกับเรื่องเลวร้ายในชีวิตนานหลายปี ย่อมไม่กล้าเฉียดใกล้สถานที่ที่ทำให้ระลึกถึงโทษทัณฑ์ที่เคยได้รับ เว้นเพียงคนโง่เขลาเบาปัญญาหรือไม่ก็ไร้สติที่ยอมกลับเข้ามาวนเวียนชิดใกล้ แต่หลังจากไตร่ตรองดูแล้วพบว่าการเผชิญหน้ากับสิ่งที่น่าหวาดหวั่นคือทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด เขาจึงไม่อาจหลีกเลี่ยงการเดินเข้าที่ว่าการนครหลวงที่กักขังสาวใช้ผู้ไร้มลทิน
ฝ่ามือใหญ่เย็นเฉียบและชื้นเหงื่อทั้ง ๆ ที่อากาศหนาวจัด บ่งบอกถึงความกังวลใจ แต่กระนั้นก็ยังพร่ำบอกกับตนเองว่าทำถูกต้องแล้ว หากชักช้าไปกว่านี้คนบริสุทธิ์อาจต้องตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเฉกเช่นที่เขาเคยประสบมา
“ในเมื่อพูดความจริงแล้วจะกลัวไปไย หากเขาไม่เชื่ออย่างมากก็แค่ถูกโบยแล้วโยนเข้าคุก ชีวิตคนเรามันก็เท่านั้นกระมัง”
เขาพึมพำกับตนเองพลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน ทั้งเรื่องที่ผ้าไหมล้ำค่าถูกขโมยและยามที่ร้านค้าถูกวางเพลิง
