=br=
ฉันกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยถ้าไม่นับคืนพังๆนั่น และที่น่าโมโหคือมาด้วยรถสปอตคาร์คันหรูน่าเกียจของไอ้คนเลวนั่นด้วย ไอ้พี่ปริ้นซ์ยอมเปิดประตูให้หลังจากวุ่นวายกับโทรศัพท์ฉันอยู่พักหนึ่ง
"เดี๋ยวพี่โทรหา" ยัง มันยังหน้าด้านตะโกนบอกอีก ฉันรีบวิ่งหายเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่เป็นทางลัดไปบ้านเพราะไม่อยากให้ไอ้บ้าปริ้นซ์รู้เลยแกล้งบอกเขาให้งงๆวนๆกับทางเข้าบ้าน ดีนะที่ช่วงเวลานี้ไม่มีใครอยู่ ไม่งั้นต้องโดยชักจนขาวแน่กับสภาพยับเยินแบบนี้
หญิงสาวในชุดนักศึกษาตัวโคร่งยืนถอนใจอยู่หน้าบ้านรอบที่ร้อยก่อนจะตัดสินใจก้าวออกจากบ้าน
=br=
"เออ ขอโทษแล้วไงแก หายงอลได้แล้ว" มะนาวง้อเพื่อน
"......"
"มึง เข้าใจพวกกูหน่อยดิ กูก็ต้องให้เวลากับแฟนบ้าง" ไข่มุขเสริม
"แฟน!? ที่เจอกันไม่ถึง5นาทีแล้วตอนนี้ก็เลิกแล้วอะนะ" แฟนแขวะเพื่อน
"เลิกอะไร เมื่อคืนพี่เขายังส่งข้อความคิดถึงมาอยู่เลย" ไข่มุขแก้ตัวให้ชายหนุ่มที
