กากีป้ายแดง

วิวาห์ฟ้าประทาน(จบ)

โต๊ะอาหารเช้าของบ้านที่มักจัดตรงระเบียงหน้าบ้านเพื่อยลแสงอาทิตย์ขึ้นเหนือยอดไม้ วันนี้คนงานจัดอาหารเช้าให้แค่สุภากับพีรดาที่เข้าครัวและสั่งการหรือลงมือทำในบางมื้อ สุภามองอาหารบนโต๊ะแล้วมองคนงานเหมือนจะมีคำถามแต่พีรดาเห็นและรู้ความนัยจึงบอกเสียเอง

“รดาว่าตาพีกับยายเพี้ยงคงไม่ตื่นมากินอาหารเช้าหรอกค่ะ เลยไม่ยกมาเผื่อ”

“ไม่ยกมาแล้วน้องจะกินอะไรล่ะครับ” เสียงคนถูกเอ่ยถึงดังมาก่อนตัว

“ขอด้วยสองที่ ไข่ลวกสี่ฟอง” พีรวัสหันไปสั่งคนงานวัยรุ่นที่รับคำสั่งแล้วรีบวิ่งไปสั่งแม่ครัวอีกต่อ ก่อนหันมาสั่งคนใกล้ตัวที่เดินลากกันมาจากในบ้าน

“ชงกาแฟให้ฉันด้วย”

“ค่ะ คุณท่านกับพี่รดารับไหมคะ” เพียงออถามคนที่นั่งอยู่ก่อน เพราะไม่เห็นแก้วกาแฟวางใกล้ๆ

“เหมือนเดิมจ้ะ” พีรดาเป็นคนตอบ เป็นอันรู้กันว่าเพียงออต้องชงเครื่องดื่มชนิดไหนให้ใคร เพราะเป็นหน้าที่ประจำอยู่แล้ว

“ต่อไปเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะพี่รดา ยายหมาเน่านี่น้องสะใภ้นะไม่ใช่เด็กรับใช้ ต่อไปให้ปรนนิบัติน้องคนเดียวพอ” พีรวัสขัดขึ้น

“ป้าก็ไม่มีสิทธิ์ใช้ยายเพี้ยงหรือตาพี” สุภาถามยิ้มๆ ในขณะที่คนถูกเอ่ยถึงยิ้มในใบหน้ายามจัดการเครื่องดื่มให้ทุกคน

“ยกเว้นป้าคนนึงก็ได้ครับ แต่อย่าใช้งานหนักนะครับ ผมว่าจะเอาไปเป็นเลขาทำงานแทนวินัย”

“จะไล่วินัยออกหรือ” พีรดาถามเสียงตกใจ

“เปล่าครับ วินัยฝ่ายแรงงานต้องคุมคนงาน มันเบื่องานเอกสารงานตัวเลขเต็มทีแล้วครับ”

“แล้วไป” พีรดาว่าเบาๆ แล้วตักโจ๊กหมูรสเด็ดเพราะเป็นฝีมือตนเองใส่ปาก

“ก็ดีนะผัวเมียช่วยกันทำงานป้าจะได้วางมือเสียที เหนื่อยแล้วอยากเข้าวัดเข้าวาฟังเทศน์ฟังธรรมไปตามเรื่อง” สุภาว่า แล้วรับเครื่องดื่มที่เพียงออนำมาให้ก่อนถามตรงๆ

“ขอบใจ อยากทำงานกับพี่พีไหม เพี้ยง”

เพียงออวางถ้วยกาแฟตรงหน้าพีรดา ต่อด้วยพีรวัส พลางสบตาเขาเหมือนอยากถามว่าคิดอะไร ทำไมต้องลากหล่อนไปทำงานด้วย ทั้งที่เมื่อตื่นนอนตอนเช้าเขาโวยวายว่าหล่อนแต๊ะอั๋งเพียงแค่ตัวเองตื่นมาใต้วงแขนหล่อน

‘ทำอะไรยายหมาเน่า ลวนลามหรือลักหลับฉันหรือเปล่า’ ตอนนั้นเขาดันศีรษะหล่อนออกห่างเหมือนรังเกียจเสียเต็มประดา และพีรวัสเหมือนนั่งในใจรู้ซึ้งถึงความนัยในดวงตาจึงตอบกวนโมโหได้อีกครั้ง

“ทำไมสงสัยอะไร แค่ให้ช่วยผัวทำงาน การเป็นนายหญิงของวีระวัทน์ไม่ใช่มางอมืองอเท้านับเงินอย่างเดียวนะ”

“งอมือแล้วจะจับเงินนับเงินได้ยังไง” เพียงออบ่นอุบอิบ พีรวัสได้ยินและถือว่าหล่อนเถียงจึงเขกกะโหลกไปหนึ่งทีเหมือนตอนเป็นเด็กๆ

“นี่แน่ เถียงผู้ใหญ่”

“โอ๊ย! เจ็บนะ”

“ก็ทำให้เจ็บแล้วจำไว้ด้วย ห้ามเถียงห้ามสงสัย คำพูดของฉันถือเป็นที่สิ้นสุด”

โอย คนอะไรเอาแต่ใจจริงๆ