EP 1/3 อ้อมแขนซาตาน
1090 คำ
“เอ่อ...เผื่อคุณจะจำไม่ได้ คุณช่วยฉันเมื่อคืนนี้ และฉันขอบคุณมาก พาสปอร์ตฉันหายไปและคุณบอกว่าจะช่วยหามันมาคืนให้ค่ะ” ใจเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ท่าทีเขาดูไม่เหมือนอเล็กเซย์เลย เขาจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ
“บ้าฉิบ! ทำไมชอบก่อเรื่องอยู่เรื่อย” เขาก่นด่าคนที่ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้
“ผมจะหาพาสปอร์ตให้คุณผู้หญิงโดยเร็วที่สุด”
ฟิโอดอร์ต่อรอง คนเป็นนายไม่ชอบใจ เขาไม่ได้วางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ แต่โยนมันเข้าเตาผิงอย่างขุ่นเคือง
หวืด! โพละ!
ถ้วยกระเบื้องปริแตกทั้งจากการโดนกระแทกและความร้อนของเปลวเพลิง ณัชรินทร์ตกใจกับท่าทีเอาแต่ใจนั้น ถ้วยกาแฟสวยๆ กลายเป็นสีเดียวกับไฟในเตาไปแล้ว
“ฉันขอโทษนะคะอเล็กเซย์ ที่มารบกวนคุณ”
“ฉันไม่ใช่อเล็กเซย์!”
ณัชรินทร์อ้าปากค้าง กวาดตามองบุรุษตรงหน้าอีกคราหนึ่ง ไม่จริง! นี่อเล็กเซย์ชัดๆ หุ่นอย่างนี้ หน้าตาแบบนี้ แถมเสียงนี่อีก ถ้าไม่ใช่เขาก็คงจะเป็นฝาแฝดแล้ว โอ...หรือว่า!?
“เลฟคือชื่อของฉัน! กรุณาเรียกให้ถูกด้วย”
เลฟ มาติเนซ ชี้แจงเสียงขรม ใบหน้าเขายังดูกรุ่นด้วยความโกรธ
“โอ...ขอโทษค่ะ ฉันนึกว่าคุณเป็นเขา แล้วเขาไปไหนแล้ว ฉันเอ่อ...มีเรื่องอยากจะขอบคุณเขาเยอะเลย”
“ไม่รู้สิ! เขาอยู่ไม่เป็นที่ แวบไปแวบมาเหมือนผีน่ะ”
เธอได้อึ้งเป็นครั้งที่สองกับวาจาห้วนๆ ไม่ถนอมน้ำใจคนฟัง อันที่จริงเขาพูดดีๆ กับเธอ เธอก็รู้เรื่องนะ
“ขอโทษที่ทำให้รำคาญนะคะ ฉันควรทำยังไงดี ฟิโอดอร์...” เธอร้องขอความช่วยเหลือ แต่ฟิโอดอร์ไม่มองเธอเลย
“เอาตัวเธอไปที่คลับ”
เลฟสั่งฟิโอดอร์ ณัชรินทร์มุ่นคิ้วใคร่รู้
“อย่าบอกนะว่าคลับหรูที่มีกาสิโนน่ะ”
“อาฮะ! นั่นคลับของตระกูลมาติเนซ อเล็กเซย์ไม่ได้บอกเหรอ”
ณัชรินทร์อึ้งจังงัง คิดว่าหนีไปไกลจากสถานที่อุบาทว์นั่น ที่ไหนได้ เธอยังวนเวียนอยู่ที่เดิมแท้ๆ
“ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่” เธอพยายามตั้งสติ และคิดหาทางเอาตัวรอดในสถานการณ์นี้
“นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณจะอยู่ได้ เราไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าคุณเป็นสายให้ใครหรือเปล่า”
“ฉันเป็นแค่นักท่องเที่ยว ฉันไม่มีพาสปอร์ตด้วยซ้ำ”
“นั่นแหละที่น่ากลัว...ฟิโอดอร์! เอาตัวเธอไปที่คลับ แล้วขายซะ!”
ดวงตาของณัชรินทร์เบิกโต หันมองฟีโดออร์ทาสผู้ซื่อสัตย์ก็เห็นโบกมือเรียกใครสักคน เพียงพริบตาเธอก็ถูกหิ้วปีก อะไรกันนี่ เมื่อคืนได้นอนหลับฝันดี ตื่นมาอีกทีเจอนรกอีกแล้วเหรอ ทำไมสวรรค์เล่นตลกไม่จบไม่สิ้นอย่างนี้!
“มะ...ไม่! อย่านะ! อย่าขายฉันนะ ฉันเป็นแค่นักท่องเที่ยว คุณไม่มีสิทธิ์ขายฉัน!”
เลฟมองกระต่ายน้อยด้วยหางตา
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก อะไรที่อยู่ในที่ของฉันก็เป็นของฉันหมดนั่นแหละ”
“แต่ฉันไม่ใช่ ฉันเป็นของอเล็กเซย์ คุณไม่มีสิทธิ์แตะต้องฉัน!”
เธอหน้าด้านเหมารวม ฟีโอดอร์มองปราดมาที่เธอแวบหนึ่ง แต่ใครสนกันเล่า ถ้าเขาไม่ช่วยเธอ เธอก็ต้องช่วยตัวเองสิ
เลฟพ่นลมหายใจอย่างรำคาญ กวาดตามองเรือนร่างกระต่ายน้อยแล้วส่ายหน้า เขาก้าวเดินเข้าหา ไล้ปลายนิ้วไปตามแนวคางมนของหล่อน หล่อนคงกลัวจนตัวสั่นระริก แต่ดวงตานั้นเล่าหาได้มีแววหวาดหวั่น มันอวดดี และเขาชอบใจ
“ทำไมจะแตะไม่ได้ล่ะ”
หมับ!
มือแกร่งขยุ้มเอาพวงผมของณัชรินทร์ หล่อนแหงนหน้าขึ้นตามแรงที่เขากระชาก ยามได้เห็นริมฝีปากหล่อนชัดๆ บางอย่างในร่างก็ตื่นเพริดอย่างน่าตี น่าประหลาดใจที่มันเป็นเช่นนี้ มีผู้หญิงมากมายที่ปลุกความเป็นชายให้เขาได้ แต่ไม่ใช่แบบหล่อน แบบสาวเอเชียที่ตัวเล็กเท่ามด หล่อนทำมันได้อย่างไร
“คุณทำฉันเจ็บ!”
“จะได้ชินไง ซ่องในเมืองอาจทำคุณช้ำไปทั้งตัวได้นะ พวกนั้นคงจะชอบใจ ที่นานทีมีผู้หญิงเอเชียมาให้ลิ้มรสบ้าง”
คนถูกขู่ใจหายแวบ นี่เขาจะขายเธอให้ซ่องจริงๆ เหรอ
“ฉะ...ฉัน ฉันไม่อยากถูกขาย ฉัน...”
“ไม่เอาน่า ซ่องดีๆ อาจทำให้คุณรวยได้นะ จะได้กลับประเทศไวๆ ไง”
“คุณนี่มันปีศาจชัดๆ อเล็กเซย์อยู่ไหน ฉันต้องคุยกับเขา เอามือถือมาสิ ฉันจะคุยกับเขาได้ยินม้ายยย!!!”
เสียงร้องของณัชรินทร์ทำเอาเลฟต้องหลับตาแล้วเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นโทสะ ไม่เคยมีใครมาตะโกนใส่หน้าเขาขนาดนี้
“ยัดใส่รถแล้วเอาไปที่คลับ ขายไปถูกๆ กี่รูเบิลก็เอา”
“ครับนาย”
ณัชรินทร์ส่ายหน้ารัวๆ น้ำตาปริ่มจะไหล เธอต้องสังเวยพรหมจรรย์ในซ่องเหรอ!?
“ไม่ๆๆ ฉันไม่ไป! อย่าขายฉันนะ! ฉันยังเวอร์จิ้นนะเลฟ!”
เสียงร้องรัวๆ เป็นภาษาไทยทำเอาเลฟหูผึ่งทีเดียว หล่อนบอกว่ายังเวอร์จิ้นอย่างนั้นหรือ ช่างเป็นการเอาตัวรอดที่น่าสนใจ
“หมายความว่าไงที่ว่า...ยังเวอร์จิ้น”
ณัชรินทร์สูดน้ำมูกแรงๆ น้ำตามากกว่าหนึ่งหยดรินรดสองแก้มบาง
“ฉันยังไม่เคยทำแบบนั้นกับใครเลย คุณจะช่วยขายฉันไปที่อื่นได้ไหม ให้เป็นเด็กส่งยาหรือว่าอะไรก็ได้ แต่ไม่เอาซ่อง ฉันกลัว...”
เธออ้อนวอนเขาดีๆ มีหยดน้ำตาและน้ำเสียงที่อ่อนลงเพื่อหวังเอาตัวรอด อย่างไรเขาก็เป็นพี่น้องกับอเล็กเซย์นี่นา น่าจะมีความเมตตาอารีเหมือนกันบ้างสิ ไม่ต้องมากมายหรอก แค่เล็กน้อยก็ยังดี
“โอเค ได้...ได้สิ”
“จริงเหรอ!”
รอยยิ้มยินดีกระจ่างบนใบหน้าน้อย แต่ก็ยิ้มได้แค่แวบเดียว
“เอาไปไว้ในห้องฉัน” เขาสั่งฟิโอดอร์
ณัชรินทร์ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม หมายความว่าอย่างไร แทนที่จะถูกขาย กลับต้องมาสังเวยพรหมจรรย์ให้มาเฟียบ้าอำนาจเหรอ ไม่! ไม่จริง! อย่าเอาบทนางเอกนิยายน้ำเน่ามาโยนใส่เธอจะได้ไหม!!!
- ผู้เขียน
