ทำไมกันหนอชีวิตของเธอจึงพบเจอกับความทุกข์เช่นนี้ ความทุกข์ที่ระบายออกไปแล้ว มันก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น ที่เป็นเช่นนั้นเพราะปัญหาไม่ถูกแก้ เธอคงจะทนทรมานอยู่อย่างหวานอมขมกลืน ถ้าต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนแปลกหน้า ที่หัวใจไม่ได้นึกชอบพอเขาเลย แต่อีกคนล่ะ ที่ไม่ถูกเลือก แล้วเขาจะไปอยู่ที่ไหน คิดแล้วน้ำตาพานจะไหลหยดเผาะลงมาเปรอะเปื้อนแก้มสาว
ถูกแล้ว เวลานี้เธออยู่คนเดียว ธาริดาเลือกเอง ใครมาเรียกก็ไม่ไป แม้จะเป็นช่วงเช้าที่กำลังจะสายแล้ว เด็กในบ้านเรียกเธอให้ไปกินข้าวร่วมกัน เพราะคิดหนักหน่วงในเรื่องนี้ แบบคนไม่มีกะจิตกะใจกับข้าวเลยไม่อยากพานกิน มันไม่รู้สึกหิว แต่เจ็บปวดอย่างอื่น จากการถูกบีบคั้น
มีใครจะเข้าใจถึงหัวอกที่ขมขื่นของหล่อนหรือเปล่า ก็ไม่มีสักคน แม้แต่พ่อแม่ ก็หนีปัญหา เขาคนนั้น นี่ ถ้าเธอไม่นึกรักเขาอย่างจริงใจ ความอาวรณ์คงไม่เกิดขึ้น ธาริดายอมสารภาพออกมาง่ายๆกับหัวใจตนเองในวันที่คิ
