บทรักยัยนอกคอก

ตอนที่ 5 ขัดหูขัดตา

ล็อบบี้ของบริษัทเวสต์ฟิลด์ กรุ๊ป เป็นพื้นที่เปิดกว้าง ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยหินอ่อนสีขาวสะอาดตาและกระจกเงาที่สะท้อนแสงไฟอ่อน ๆ จากโคมไฟระย้าที่แขวนอยู่บนเพดานสูง ทำให้บรรยากาศดูสวยงามและเป็นระเบียบเรียบร้อย พื้นที่นั่งรอถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน

มีต้นไม้ในกระถางสีขาวตั้งประดับอยู่ตามมุมต่าง ๆ

ช่วยเพิ่มความสดชื่นและชีวิตชีวาให้กับพื้นที่ภายใน บรรยากาศที่นี่ดูเงียบสงบ แม้จะมีพนักงานและลูกค้าของบริษัทเดินผ่านไปมาอยู่เป็นระยะ ๆ

เอริค เวสต์ฟิลด์ก้าวเข้ามาในล็อบบี้หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมใหญ่ ท่าทางของเขาเคร่งขรึมและมั่นคง เขาเดินอย่างรวดเร็ว ตั้งใจจะขึ้นไปยังห้องทำงานของตัวเอง แต่ทันทีที่เขาหยุดและหันไปเห็นเอวา เวสต์ฟิลด์นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของล็อบบี้ ใกล้ ๆ กับแคทเธอรีน เวสต์ฟิลด์

ผู้เป็นแม่ของเขา ทั้งสองคนดูยิ้มแย้มและหัวเราะกันอย่างเป็นกันเอง รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาดูสดใสท่ามกลางแสงไฟที่ส่องลงมา

ดวงตาของเอริคแข็งกร้าวขึ้นทันที ความรู้สึกบางอย่างที่เขาเก็บซ่อนไว้กลับมาปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เขาก้าวเดินตรงไปหาเอวาและแคทเธอรีนด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงความเป็นมิตร เอวาเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสดใสของเธอยังคงเปล่งประกาย รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า

แต่เอริคกลับมองเห็นเพียงความไม่พอใจและความเย็นชาที่ฉายชัดในสายตาของเขา

"เธอมาทำอะไรที่นี่? " เอริคถามเสียงแข็ง น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความไม่พอใจและความหงุดหงิดที่เขาไม่สามารถซ่อนไว้ได้

เอวายิ้มรับอย่างสุภาพ "เอวาแค่มาหาแม่ค่ะ"

แคทเธอรีนหันมามองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน ใบหน้าของเธอยังคงเปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใย เธอพยายามทำให้บรรยากาศไม่ตึงเครียดเกินไป

"เอริค ลูกอย่าพูดอย่างนั้นกับเอวาเลยนะ เอวามาหาแม่บ่อย ๆ แม่ดีใจและมีความสุขที่ได้เจอเธอ"

เอริคหันไปมองเอวาด้วยสายตาที่เย็นชาและเฉยเมย ราวกับว่าความรู้สึกในใจของเขาได้ถูกแช่แข็ง

"อย่าทำตัวเหมือนเธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา มันดูเสแสร้ง"

เอวายังคงยิ้ม เธอไม่ได้แสดงความโกรธหรือไม่พอใจใด ๆ แม้จะถูกต่อว่าเช่นนั้น "เอวาไม่ได้อยากทำให้ใครลำบากใจค่ะ แค่อยากให้แม่มีความสุข" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความจริงใจ

แคทเธอรีนจับมือเอวาไว้แน่น แสดงถึงความเอ็นดูและความรักที่เธอมีต่อเอวา "เอวา ลูกไม่ต้องคิดมากนะ แม่ดีใจที่ลูกมาหา" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง

เอริคมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจและความปั่นป่วนในใจ เขาพยายามจะระงับความรู้สึกเหล่านั้นไว้ให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ความโกรธและความขมขื่นยังคงปรากฏในคำพูดของเขา "ถ้าเธอทำอะไรให้แม่ไม่สบายใจล่ะก็ เธอรู้ใช่ไหมว่าเธอจะต้องเจอกับอะไร" น้ำเสียงของเขาเย็นชา ราวกับเป็นการเตือนที่แฝงไปด้วยคำขู่

เอวายิ้มอย่างไร้เดียงสาและเต็มไปด้วยความหวัง "เอวาเข้าใจค่ะ เอวาจะไม่ทำอะไรที่ไม่ดีแน่นอน"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สะท้อนถึงความบริสุทธิ์ใจ

แคทเธอรีนยิ้มอย่างอ่อนโยนและจับมือเอวาไว้

"ไม่เป็นไรหรอกลูก เอริคแค่เป็นห่วงแม่ แม่เข้าใจเขา"

เธอกล่าวด้วยความอ่อนโยนและความเข้าใจในธรรมชาติของลูกชาย

เอริคถอนหายใจและหันหน้าไปทางอื่น

ไม่ต้องการจะเถียงต่อ เขารู้ดีว่าการอยู่ที่นี่จะไม่ทำให้เขาสงบลงได้ "ถ้าเธอเข้าใจทุกอย่างจริง ๆ ก็ดี" เขาพูดอย่างห้วน ๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากบริเวณล็อบบี้ โดยไม่พูดอะไรอีก ความคิดของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความโกรธที่ยังคงปั่นป่วนในใจ

เมื่อเอริคเดินจากไป แคทเธอรีนหันกลับมาหาเอวา "ลูกอย่าไปถือสาเอริคเลยนะ เขาแค่มีเรื่องต้องคิดมาก" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่ก็แฝงไปด้วยความเข้าใจ

เอวายิ้มให้แคทเธอรีน ดวงตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความสดใสและความเข้าใจ "เอวาไม่โกรธพี่เอริคหรอกค่ะ แค่อยากให้ทุกคนในครอบครัวมีความสุข"

เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่สะท้อนถึงความจริงใจและความปรารถนาดี

แคทเธอรีนยิ้มให้เอวาด้วยความอบอุ่น

"ลูกเป็นเด็กดีเสมอ...เอวา แม่ภูมิใจในตัวลูกนะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจ

ขณะที่ทั้งสองนั่งคุยกันต่อด้วยบรรยากาศที่เป็นมิตร เอริคก็เดินออกไปยังด้านนอกของอาคาร เขาหยุดยืนอยู่ชั่วครู่ สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบจิตใจที่ยังคงปั่นป่วน ความคิดของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความโกรธที่ไม่สามารถระงับได้ เขารู้สึกว่าต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อรักษาความสงบของตัวเอง