จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง

จัดการบ่อนองค์ชายห้า

เสียงเกือกม้ากระทบกันมาแต่ไกลๆ มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังมานาง ซ่งจื่อเหยียนบังคับม้าเข้าข้างทาง นางต้องหลบให้เขาไปก่อน ดูท่าทางทหารเหล่านั้นเกรงใจพวกที่มาใหม่มากนัก ซ่งจื่อเหยียนนั่งก้มหน้า นางไม่อยากให้ผิดสังเกต แต่กลับไม่พ้นสายตาดุจเหยี่ยวของคนบนหลังม้าไปได้ เขากระตุกบังเ**ยนมาทางนางก่อนจะเอ่ย

"เจ้าเป็นคนที่ไหน มาในเมืองแต่เช้าเช่นนี้"

ซ่งจื่อเหยียนเงยหน้าขึ้นก่อนจะนึกออก นี่มันไอ้อ๋องสุนัขเว่ยเซียวหยางนี่นา คนที่ทำให้ร่างเดิมตั้งครรภ์และคลอดลูกจนตาย หืมไอ้สารเลวนี่ อยากข่วนหน้านักเชียว ก่อนจะเอ่ยเบาๆ

"ข้าน้อยมาส่งผักขอรับ ท่านพ่อป่วยจึงจะรีบมาส่งและรีบซื้อยากลับไป มิทราบว่าใต้เท้ามีเรื่องอันใดสงสัยในตัวข้าน้อยหรือไม่ขอรับ"

เว่ยเซียวหยางพยักหน้า คนของเขาไปตรวจดูรถม้าค้นจนข้าวของกระจาย แต่กลับไม่พบสิ่งผิดปกติ ซ่งจื่อเหยียนจึงเอ่ยถามเขาที่กำลังจะไป

"ใต้เท้าท่านนี้ คนของท่านรื้อข้าวของๆข้าน้อยจนเละเทะ นี่เป็นเงินที่จะไปซื้อยามาต่อลมหายใจบิดาข้าน้อย พวกท่านจะไม่รับผิดชอบหรือขอรับ แม้จะแค่สิบตำลึงแต่ก็เป็นชีวิตคนนะขอรับ"

เว่ยเซียวหยางหันกลับมาสบตากับบุรุษที่เมื่อสักครู่ยังเอาแต่ก้มหน้าอยู่เลย มาตอนนี้กล้าเงยหน้าสบตาเขาแล้วหรือ ก่อนจะกระตุกม้ามาใกล้ๆ

"เจ้าว่าของเหล่านี้ถึงสิบตำลึงเชียว ไม่แพงไปหน่อยหรือ"

"ใต้เท้าผักกาดนั่นท่านปลูกเองได้ไหมขอรับ ไข่ไก่นั่นท่านเบ่งออกมาเองได้ไหมขอรับ"

เหวินเปียวเห็นคนน่าตายบังอาจถามเจ้านายตนเองก็ชักกระบี่มาพาดที่คอของเขาทันที ซ่งจื่อเหยียนยังคงไม่หลบสายตาจากเว่ยเซียวหยาง เขาบอกให้เหวินเปียวเอากระบี่ลงก่อนจะเอ่ยกับนาง

"แน่นอนผักกาดข้าปลูกไม่ได้ ไข่ไก่ข้าก็เบ่งออกมาเองไม่ได้ แล้วอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องสิบตำลึงเช่นไร"

"ใต้เท้าหากท่านทำได้ย่อมไม่แพง แต่ว่าอะไรที่ตนเองทำไม่ได้ย่อมมีราคา วันนี้ข้าน้อยต้องการแค่ค่าเสียหายจากสินค้าสิบตำลึง และค่าปรับที่จะถูกทางร้านอาหารปรับเนื่องจากส่งสินค้าไม่ได้อีกสิบห้าตำลึง มิทราบว่าท่านจะชดใช้อย่างไรดี"

"บังอาจ..ใต้เท้าคือท่านผู้ตรวจการ ต้องมาชดใช้ให้เจ้าด้วยหรือ"

ซ่งจื่อเหยียนมองหน้าองครักษ์ของเขา ไอ้ปากดีนี่ด่าร่างเดิมกับสาวใช้ของนางไว้เยอะเชียว จดเข้าบัญชีหนังหมาอีกคนแล้วกัน จากนั้นก็เอ่ยต่อ

"ฝ่าบาทให้ความสำคัญกับอาหาร ราษฎรอดอยากแต่คนของท่านผู้ตรวจการกลับเหยียบย่ำอาหารเหล่านี้ ฝ่าบาทรู้หรือไม่ว่าขุนนางพระองค์นั้นไม่เห็นทุกข์สุขของราษฎรในสายตา"

เว่ยเซียวหยางหยิบตั๋วเงินห้าสิบตำลึงออกมาส่งให้บุรุษตรงหน้า ซ่งจื่อเหยียนรับเอามาพร้อมกับหาเงินทอนแต่เขาไปไกลแล้ว นางจึงไม่สนใจ วันนี้ทำเขาสงสัยแล้วตอนกลับต้องระวังตัวสักหน่อย ไม่เช่นนั้นหากเขาให้คนตามไปอาจเปิดเผยตัวเองได้

เมื่อได้เงินก็เข้าร้านธัญพืชทันที นางต้องตกลงกับร้านอาหารทั้งในเมืองและนอกเมืองใหม่เสียแล้ว ลดราคาลงให้พวกเขาสักหน่อย แต่ให้ไปรับของเอง หากออกมาบ่อยๆจะเสี่ยงไม่น้อย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เข้าไปยังร้านผ้าที่นางเป็นพันธมิตรออกแบบลายผ้าให้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดบุรุษรูปงาม ถือพัดโบกไปมา

"เจ้าแต่งเช่นนี้แล้วรูปงามนักอาเหยียน"

"ขอบคุณพี่ฟ่านหลินเจ้าค่ะ ข้าต้องไปธุระฝากท่านให้คนขับรถม้ากลับบ้านข้าด้วย"

ฟ่านหลินพยักหน้า นางรู้จักเด็กคนนี้ได้สามเดือนกว่าแล้ว ลายผ้าที่นางออกแบบมาให้ล้วนงดงาม จนตอนนี้การค้าของสกุลซ่งกำลังเดือดร้อน พวกเขาหาตัวคนออกแบบของานนางอยู่แทบจะพลิกแผ่นดิน ไม่รู้ว่าสตรีคนนี้มีความแค้นอันใดกับตระกูลซ่ง แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่นางต้องไปรู้ แค่ค้าขายปกติก็พอ

ซ่งจื่อเหยียนให้รถม้าไปที่บ้านป้าหู เพราะห่างจากตำหนักถึงสามลี้และมีเพียงหลังเดียว นางเดาถูกเว่ยเซียวหยางให้คนตามรถม้าไปจริงๆแต่ขากลับไปนั้นเหตุใดมีรถม้าสองคัน พวกเขาเจรจากันคนในบ้านไม่นานก็กลับออกมา เห็นบุรุษวัยกลางคนที่กำลังไออย่างหนัก แปลว่าป่วยจริงๆจึงกลับมารายงาน

ซ่งจื่อเหยียนนั่งรออยู่ที่หน้าบ่อน บ่อนนี้เป็นขององค์ชายห้าจอมเจ้าชู้ น้องสาวอยากเป็นชายาของเขาจึงได้คิดแผนการทำลายพี่สาวคนนี้ นี่คือไอ้สารตั้งต้นของเรื่องราวทั้งหมด วันนี้เบาๆสักหน่อยแล้วกัน ซ่งจื่อเหยียนขายหยกที่มารดาร่างเดิมมอบให้ครั้งก่อนที่เข้าเมืองนางได้มาสามพันตำลึง แต่กลับเอามาลงแค่หนึ่งพัน เล่นได้บ้างเสียบ้างเพื่อไม่ให้ใครสงสัย สุดท้ายจากสามพันนางก็มีถึงเจ็ดหมื่นตำลึง ลงทีละสามหมื่นจนกระทั่งวันนี้นางต้องการจัดการบ่อนองค์ชายพร้อมกับจัดการตระกูลซ่งอีกด้วย ให้พวกเขาตีกันเองดูสิงานแต่งยังจะมีไหม จากนั้นสาวเท้าเข้าบ่อนด้วยชาติก่อนเวลาไม่มีงานหลี่จื่อเหยียนคนก่อนก็มักเล่นฆ่าเวลากับเพื่อนๆในหน่วยเสมอ เมื่อนางเข้ามาคนดุแลบ่อนก็ทักทันที

"นี่ๆคุณชายเหยียนจื่อ เจ้าไม่มาเสียนานเลยนะ"

"ท่านพี่เกาวันนี้ข้าแอบท่านพ่อนำเงินมาได้นิดหน่อยน่ะ"

"ได้ข่าวว่าพี่สาวเจ้า ซ่งซยาอวิ๋นกำลังจะได้เป็นพระชายาแล้วหรือ"

ซ่งจื่อเหยียนยกน้ำชาขึ้นจิบก่อนจะพยักหน้าพลางๆ จากนั้นก็เริ่มเล่นพนัน นางเล่นได้เกือบแปดหมื่นตำลึงแล้ว แต่หากเลิกต้องถูกตามแน่ๆซ่งจื่อเหยียนจึงปล่อยให้เสียบ้าง จากสามหมื่นตำลึงเหลือเพียงห้าร้อยตำลึง

"เงินข้าหมดแล้ว พี่เกาขอรับ ข้าอยากยืมเงินสักหน่อย หากไม่มีคืนท่านพ่อเอาข้าตายแน่ๆ"

"ใต้เท้าซ่งคงไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า ว่ามายืมเท่าไหร่ เจ้ามีหลักประกันอะไรมาค้ำ"

"นี่ท่านพี่เกา พรุ่งนี้พี่สาวข้าก็จะขึ้นเกี้ยวไปจวนองค์ชายห้าแล้ว ท่านให้ข้าสักสองแสนตำลึงได้หรือไม่ แต่ไม่ต้องห่วงข้ามีของมาวางประกันแน่นอน"

ซ่งจื่อเหยียนมือไวคว้าหยกจากเว่ยเซียวหยางมาได้โดยที่เขาไม่รู้ตัว หากไปขายอาจถูกจับได้จึงเอามันวางประกันไว้ที่บ่อน แล้วกู้เงินมาสองแสนตำลึง จากนั้นก็ทำสัญญาว่าพรุ่งนี้จะกลับมาเล่นอีกเพื่อไถ่หยกคืน ซ่งจื่อเหยียนกลับไปที่ร้านผ้าเปลี่ยนชุดเป็นสตรีชาวบ้านก่อนจะจ้างรถม้ากลับจวนร้างนอกเมือง

"หึ..มาไถ่คืนหรือไม่มีทางหรอก เงินสองแสนตำลึงเจ๊จะใช้อย่างดีเลย ขอบใจนะองค์ชายห้าเรื่องทุกอย่างมาจากเจ้านั่นแหละไอ้ลูกหมา เมื่อรถม้ามาถึงซ่งจื่อเหยียนก็ว่าจ้างให้ไปส่งที่บ้านป้าหู จ่ายเงินเสร็จก็เดินกลับจวนตนเอง แม้จะไกลแต่ดีกว่าให้คนอื่นรู้ที่อยู่

เจ้าตัวน้อยนอนหลับมารดากลับมายังไม่ตื่น ลูกสะใภ้ป้าหูเพิ่งจะคลอดบุตร นางจึงเป็นแม่นมให้จื่อห่าวไปในตัวเวลาที่นางไม่อยู่ เมื่อมาถึงเปลี่ยเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เอาตั๋วเงินที่เว่ยเซียวหยางให้มาออกดู

"คุณหนูเจ้าคะ.บ่าวเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ"

"เข้ามาสิ"

"คุณหนูวันนี้ท่านไปนานนัก คงไม่ถูกใครพบเข้านะเจ้าคะ"

"ไม่มีหรอก จริงสิพี่เย่วเล่อข้าอยากพาพวกท่านไปอยู่ที่อื่น นี่ก็ปีครึ่งแล้วคนของตำหนักอ๋องคงไม่สนใจพวกเราอีกแล้วล่ะ พวกเราไปกันดีกว่าไหม"

"เราไม่มีเงินตำลึงนะเจ้าค่ะ หยกที่ฮูหยินทิ้งไว้ก็ขายไปแล้ว"

"อย่าห่วงเลย..ข้าหาเงินได้ ท่านไปนอนเถอะ" สาวใช้ไปแล้ว ซ่งฃจื่อเหยียนรวบรวมเงินที่หามาได้วันนี้รวมกับของเก่าทั้งหมดสองแสนแปดหมื่นตำลึง ต้องไปค้าขายที่อื่น เมืองหลวงไปไม่ได้อีกแล้ว

ทางด้านเว่ยเซียวหยางที่ให้ตั๋วเงินบุรุษผู้นั้นไปรอฟังรายงานได้ยินว่า

"รถม้าไปหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง มีชายวัยกลางคนออกมา อีกทั้งยังป่วยจริงๆ แต่กลับไม่เห็นบุรุษที่ต่อปากต่อคำกับท่านอ๋องหน้าประตูเมืองแต่อย่างใดพ่ะย่ะค่ะ"

เว่ยเซียวหยางจึงบอกคนของเขาให้ออกไป พรุ่งนี้ต้องเข้าเฝ้าเสด็จพี่เรื่องปัญหาน้ำท่วม เรื่องพวกนี้เอาไว้ค่อยหาความจริงทีหลังก็แล้วกัน