จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง

นางยังอยู่หรือ

ทางด้านเว่ยเซียวหยางที่กำลังรอองครักษ์สองพี่น้องมารายงานเรื่องเด็กหนุ่มคนนั้นก็กำลังวางแผนงาน มีผู้อพยพหนีน้ำท่วมเดินทางเข้ามาเมืองหลวงมากขึ้น เขาหารือกับฮ่องเต้และบรรดาขุนนางแล้วว่าจะ จัดหาสถานที่ให้พวกเขาพำนักชั่วคราว อีกอย่างต้องสร้างที่พักให้กับบรรดาหมอและขุนนางที่ไปดูแลอีกด้วย

เหวินเปียวและเหวินชางขี่ม้ามาถึงก็ให้คนดูแลรับเอาไป จากนั้นทั้งคู่ก็ไปเขาเฝ้าชินอ๋อง ใบหน้าของน้องชายบวมใช่น้อย แม่หนูเย่วเล่อนี่มือหนักจริงๆ เหวินเปียวก็เหลือเกิน ตัวเองอายุสามสิบกว่าแล้วยังไปหาเรื่องเด็กน้อยอีก นางอายุสิบแปดสิบเก้าเองกระมัง ให้เด็กสั่งสอนได้ข้าล่ะเชื่อเจ้าเลย ทั้งคู่มาหยุดที่หน้าห้องหนังสือก่อนจะรายงาน

“ท่านอ๋องกระหม่อมองครักษ์เหวินชางกับองครักษ์เหวินเปียวกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เข้ามาได้” เสียงตอบกลับจากผู้เป็นนายดังมาจากด้านใน องค์รักษ์สองพี่น้องจึงเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นท่านอ๋องของพวกเขากำลังดูแผนที่รอบเมืองหวงอยู่เหวินชาวคำนับก่อนจะเอ่ยรายงาน

“ทูลท่านอ๋อง....พวกเรากลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้งถามหาเด็กหนุ่มคนนั้น แต่ปรากฏว่าท่านลุงแซ่หูคนนั้นบอกว่า เด็กหนุ่มมักจะมากับบิดาเพื่อมาซื้อยา สองพ่อลูกเดินทางมากเมืองต่ง ห่างจากเมืองหลวงถึงห้าร้อยลี้ และจะมาพักที่บ้านลุงหูทุกครั้ง เมื่อได้ยาแล้วก็จะกลับไปพ่ะย่ะค่ะ”

“เมืองต่งหรือ? เมืองต่งว่ากันว่ามีหมอเทวดาชื่อดังหลัวเทียนอยู่มิใช่หรือ เหตุใดต้องดั้นด้นมาถึงเมืองหลวงกัน ช่างเถอะข้ามีเรื่องสำคัญกว่านั้น เหวินเปียว..เจ้าเป็นอะไรไปยืนก้มหน้าไม่เอ่ยวาจา”

เว่ยเซียวหยางสังเกตคนสนิทที่ตั้งแต่มาถึงไม่ยอมเงยหน้าสบตาเขา เหวินเปียวที่ได้ยินคำถามผู้เป็นนายก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา เว่ยเซียวหยางที่เห็นใบหน้าลูกน้องคนสนิทบวมแดงเป็นรอยฝ่ามือก็แคลงใจ

“เจ้าไปโดนอะไรมา รอยฝ่ามือดูแล้วคล้ายมือสตรีอีกด้วย เหวินเปียวลับหลังข้าเจ้าไปทำเรื่องที่บุรุษไม่สมควรทำมาหรือเปล่า”

“ทูลท่านอ๋องกระหม่อมมิได้ทำเรื่องผิดต่อคำสอนของพระองค์แต่อย่างใด่พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ตอนที่ผ่านจวนร้างบังเอิญเจอกับสาวใช้ของคุณหนูน่ารังเกียจคนนั้นจึงมีเรื่องกันนิดหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

“จวนร้าง? ...คุณหนูน่ารังเกียจหรือ เจ้าหมายถึงบุตรสาวซ่งฮั่นเหลียงสตรีน่าตายคนนั้นหรือ”

“พ่ะย่ะค่ะ นางยังอยู่ที่นั่นไม่ได้ไปไหน คงไม่มีที่ไปกระมังพ่ะย่ะค่ะ ที่จวนก็ไม่มีใครต้องการนาง จวนร้างของท่านอ๋องแม้จะไกลจากเมืองหลวงแต่ก็กว้างขวางใหญ่เสียกว่าจวนซ่งสามจวนมารวมกัน ตอนนี้พวกนางคงคิดว่าเป็นบ้านตนเองไปแล้ว แค่สาวใช้ยังอวดดีถึงเพียงนี้ ไม่แปลกใจว่าทำไม่เจ้านายของนางถึงได้ หึ”

“เจ้าพอเถอะ กล้าเอ่ยทูลหรือไม่ว่าเจ้าเป็นคนบังคับม้าให้เข้าใกล้นาง จนม้าของเจ้าเกือบเตะถูกใบหน้าของนาง ที่นางโมโหเจ้าก็สมควร หากขี่ม้าตรงกลับมาในเมืองหลวงเลยไม่ไปแวะใจไปหาเรื่องนางจะตบเจ้าหรือไม่ ความผิดของตนไม่กล่าวโทษเจ้ายังคู่ควรเป็นบุรุษหรืออาเปียว”

เมื่อน้องชายชิงฟ้องโทษแต่เป็นความผิดของผู้อื่นมิกล่าวโทษตนเอง เหวินชางก็ไม่ทนอีกต่อไป มีอย่างที่ไหนหาเรื่องเด็ก ตนเองอายุไม่น้อยแล้วปากเช่นนี้จึงไม่มีใครอยากแต่งงานด้วย

ท่านอ๋องรังเกียจสตรีก็จริง แต่มิได้บังคับให้เจ้าเกลียดไปด้วย ใยเจ้าต้องทำตัวตนเองน่ารังเกียจเพียงนี้กันเหวินเปียวมองหน้าพี่ชายอย่างเคืองไม่น้อย เข้าข้างนางหรือข้าเป็นน้องชายท่านนะหึ เว่ยเซียวหยางวางพู่กันในมือก่อนจะเอ่ยสำทับ

“พี่ชายเจ้ากล่าวถูก ข้ารังเกียจคุณหนูซ่งคนนั้นก็จริงเพราะมีเหตุผลรังเกียจ แต่สำหรับเจ้าไม่เหมือนกัน การที่เจ้ากระทำเช่นนั้นหากพลาดพลั้งอาจถึงแก่ชีวิตคนได้ ต่อไปไม่อนุญาตให้เจ้าก่อเรื่องอีก เดี๋ยวพวกนางก็ไม่อยู่แล้ว”

“จะทรงไล่นางไปหรือพ่ะย่ะค่ะ ดีจริงๆ แค่เห็นหน้าแล้วก็ให้รำคาญตา”

“ข้ากำลังคิดว่าจะใช้สถานที่ไหนตั้งค่ายผู้ลี้ภัย พอดีเจ้าเอ่ยถึงที่นั่นข้าจึงนึกออก เหวินเปียวเจ้าไปสั่งคนให้พร้อม พรุ่งนี้เดินทางไปที่นั่น ส่วนสตรีคนนั้นข้าจะให้นางไปอยู่ที่อื่น ส่วนเจ้าเหวินชางเจ้าไปแจ้งกับพ่อบ้านว่าให้ติดต่อไปที่อี้โจว ข้าจะส่งนางไปเฝ้าสุสานบรรพบุรุษที่นั้น ฝ่าบาทรับสั่งให้ข้ารับนางมา ถึงไม่ได้แต่งแต่ก็ไม่อาจขับไล่ไปได้ ทั้งที่ใจข้าเองก็อยากทำเช่นนั้นอยู่ทุกวัน”

“วันพรุ่งนี้ มิทรงไปงานแต่งองค์ชายรองหรือพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

“แต่งเมียรองมีอะไรต้องไป คุณหนูซ่งคนนั้นคือคนที่วางแผนทำลายพี่สาวตนเองสตรีเช่นนี้ หยางหมิงยังคิดอยากได้ หึ น่ารังเกียจ พี่สาวนางก็โง่งมมิเช่นนั้นจะถูกคนวางแผนให้ร้ายหรือ จนทำข้าเมื่อมเสียไปด้วย สกุลซ่งช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก”

เมื่อสั่งงานเสร็จองครักษ์เว่ยเซียวหยางก็จัดการร่างโครงสร้างต่อ เขาไม่ได้ไปที่จวนนั้นนานมากแล้วจึงไม่รู้ว่าทรุดโทรมไปเพียงใด เขารู้สึกตะหงิดๆ อย่าไรไม่รู้ เหมือนกำว่าเขากำลังทำของหาย แต่หยกเสด็จพ่อเขาก้หาเจอแล้วนี่นา ยังมีของมีค่าอันใดอีกหรือ

เว่ยเซียวหยางทำงานจนดึกจากนั้นก้เขานอน เหวินชางและเหวินเปียวต่างทำตามคำสั่ง จนกระทั่งรุ่งเช้าขบวนก้พร้อมเดินทาง