จางจื่อเหยียนที่นอนคิดถึงข้อเสนอของคนตัวโตก็ยอมรับสภาพในเมื่อหนีก็ไม่ได้ตัดใจจากบุตรชายก็ไม่ได้ ถ้างั้นแต่งงานแต่ไม่ต้องร่วมหอก็ได้นี่หว่า เมื่อปลงตกนางจึงใช้น้ำเย็นเข้าลูบพูดจาอ่อนหวานกับเขา เอาน่าชาติก่อนเป็นครูประถมหว่านล้อมเด็กกับผู้ใหญ่ก็ไม่ต่างกันหรอก ตอนทำงานข่าวกรองก็ต้องใช้ฝีปากเพื่อหลอกหาข็อมูลเหมือนกัน จางจื่อเหยียนพยายามลุกขึ้นเพื่อตกลงกับเขา
"ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันเถอะเพคะ หม่อมฉันยอมตามพระองค์กลับเมืองหลวงไปแต่งงานก็ได้แต่ต้องมาตกลงกันก่อน"
หึ..มาไม้อ่อนหรือแม่ตัวดี เว่ยเซียวหยางอยากรู้ว่าคนในอ้อมกอดจะมาไม้ไหนอีกจึงตามใจนางเขาลุกขึ้นนั่งแต่ไม่ได้ปล่อยให้นางรอดพ้น เว่ยเซียวหยางจับนางมานั่งบนตักตนเอง จางจื่อเหยียนแทบจะกรี๊ดใส่หน้าเขา ให้ตายเถอะไอ้บ้านนี่โรคจิตขั้นเทพเลย แต่ต้องข่มความไม่พอใจแล้วเอ่ยเสียงหวาน
"ท่านอ๋องเพคะ..หม่อมฉันตัวหนักอีกทั้งทำงานทั้งวันมีแต่เหงื่อไคล อาจ
