ความลับของท่านประธาน

วันรับน้อง3

"น้องสองคนเชิญด้านหน้าเลยครับ" กวินเรียกแพรไหมและริต้าให้ไปยืนอยู่ด้านหน้าอีกครั้ง ภาพหญิงสาวสองคนที่เดินมา ใบหน้าแดงระเรื่อเพราะโดนแสงแดด ยิ่งทำให้พายุรู้สึกหลงใหลในตัวแพรไหมมากขึ้น

"เอาล่ะ..คราวนี้น้องสองคนมายืนตรงกลาง ใครได้คำใบ้ธนาคารเดินไปหาพี่คนนั้น ส่วนคนที่ได้คำใบ้ร้อนแรงดั่งเฮอร์ริเคนยืนอยู่ที่เดิม เดี๋ยวพี่รหัสจะเดินเข้าไปหาเอง"

กวินประกาศออกไปยิ่งทำให้หัวใจของพายุเต้นแรง เขาภาวนาให้คนที่เดินออกไปไม่ใช่เธอคนนั้น ที่ต้องตาตรึงใจ จนยากที่เขาจะหันไปมองหญิงอื่นได้ เมื่อเขากำลังรู้สึกหลงใหลในใบหน้างาม และรูปร่างของเธอ แม้จะมีเสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิด แต่เขาเชื่อเหลือเกินว่าเรือนกายของเธอนั้นต้องสวยไม่มีที่ติเลยทีเดียว

ในขณะที่บุรุษทั้งสี่ก็แอบลุ้นในใจ แม้อีกสองคนจะหมดหวัง แต่ก็ลุ้นแทนแบงก์กับพายุ เพราะตอนเช้าได้พูดเอาไว้ว่าใครจะเป็นผู้โชคดี ได้หญิงสาวสวยอย่างแพรไหมไปเป็นน้องรหัส ใครคนนั้นคงโชคดีกว่าเพื่อนเป็นแน่

ในขณะที่พายุกำลังลุ้น เสียงหัวใจของเขากลับเต้นไม่เป็นจังหวะ ชายหนุ่มเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมใจถึงต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย นักศึกษาสาวสองคนที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ พายุได้มองหน้าสองคนสลับกันไปมา เขาได้แต่ภาวนาให้หญิงสาวตรงหน้า คนที่ต้องตราตรึงใจนั้นชื่อแพรไหม ซึ่งมีใบหน้ารูปไข่ขาวนวลผ่อง ปากนิดจมูกหน่อย ดวงตากลมโตออกไปทางลูกครึ่ง แต่เขาก็หวังเพียงให้เธอหน้าตาลูกครึ่ง

แต่ชื่อแนวไทยแท้ ส่วนอีกคนก็ไม่ต่างกันเธอสวยมีใบหน้ารูปไข่จมูกโด่ง ด้วยบุคลิกรูปร่างและโครงหน้าของเธอน่าจะเป็นลูกครึ่ง เพราะไปทางฝรั่งจ๋ามากกว่าอีกคน แต่ความสวยของเธอนั้นกลับไม่เข้าตาพายุเอาเสียเลย ผิดกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ต้องแต่งแต้มอะไรใดๆ ลงไปบนใบหน้าของเธอ สิ่งนั้นกลับทำให้เขาหลงใหลราวกับต้องมนต์

"อ้าว! เดินออกมาสิครับ ใครได้คำใบ้ว่าธนาคาร เดินมาหาพี่คนนี้เขาชื่อแบงก์ที่แปลว่าธนาคาร" คำพูดของกวินรุ่น ซึ่งเป็นหนุ่มนักศึกษารุ่นพี่ ทำให้ริต้าถึงกับทำตาโต เพราะรุ่นพี่สายรหัสของเธอที่ชื่อแบงก์นั้นหล่อเหลา ไม่แพ้โอปปาเลยทีเดียว ริต้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อบรรเทาความตื่นเต้นที่มีเอาไว้ เพราะกลัวว่าหากแสดงมันออกไป ชายตรงหน้าอาจคิดว่าเธอนั้นมีใจตั้งแต่แรกเจอ อย่างน้องเธอก็ควรไว้เชิงคำว่ากุลสตรี

ริต้าหันหน้าไปส่งยิ้มให้กับแพรไหม ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนที่ริต้าจะก้าวเท้าเดินออกไป นักศึกษาสาวเดินตรงไปที่พี่สายรหัส ส่วนอีกคนยืนนิ่งอยู่กับที่ จนทำให้พายุแอบยกยิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อย ด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ แน่นอนรุ่นน้องสายรหัสของเขาคือหญิงสาวที่หมายตาเอาไว้ก่อนหน้า ที่มีนามว่าแพรไหม

"คำใบ้ของน้องคือ มีฤทธิ์ร้ายแรงดั่งเฮอร์ริเคนใช่ไหม" เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ น้องนักศึกษาสาว พายุจึงได้เอ่ยถามขึ้น เพื่อความแน่ใจ

"ใช่ค่ะ" แพรไหมตอบออกไปด้วยประโยคสั้นๆ บวกกับใบหน้าที่นิ่งราบเรียบ ยิ่งทำให้พายุอยากทำความรู้จักกับเธอมากขึ้น หากเป็นนักศึกษาหญิงคนอื่นคงจะระริกระรี้พูดจาฉอเลาะเขาออกมาแล้ว แต่แพรไหมกลับนิ่งเฉยราวกับว่าเขานั้น ไม่มีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอเลยแม้สักนิด

ท่าทางและการแสดงออกของพายุนั้น ทำให้แอนนี่รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เมื่อสัญชาตญาณของความเป็นผู้หญิง กำลังบ่งบอกเธอว่าพายุสนใจในตัวของแพรไหมไม่น้อยเลย

"น้องๆ นักศึกษาครับ ทุกคนได้รุ่นพี่สายรหัสครบกันแล้วใช่ไหมครับ ต่อไปนี้ก็ถึงเวลาที่เราจะมาเล่นเกมกันแล้ว เชือกสานสัมพันธ์อันดีระหว่างรุ่นพี่กับน้องรหัส"

"เดี๋ยวก่อนครับคุณกวิน ผมว่าปล่อยน้องๆ ไปทานข้าวเที่ยงก่อนดีไหม แล้วเราค่อยมาเล่นเกมเพื่อย่อยอาหารมื้อเที่ยงกัน" เก้าเอ่ยขึ้นเมื่อเวลากระชั้นชิด ใกล้มื้อกลางวันเข้ามาเต็มที เพราะเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงตรง

"ถ้าอย่างนั้น น้องๆ นักศึกษาแยกย้ายกันไปทานข้าวเที่ยงก่อน แล้วเรากลับมาเจอกันที่นี่ เวลาสิบสามนาฬิกาตรงโอเคไหมครับ"

"โอเคค่ะ/โอเคครับ" กลุ่มนักศึกษาชายหญิงพูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปรับประทานอาหารมื้อเที่ยง

"แพรไหมไปทานมื้อเที่ยงกัน" ริต้าวิ่งเข้ามาคล้องแขนเพื่อน ขณะที่แพรไหมยังคงยืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับพายุที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันมาก

"อย่าบอกนะก็เธอหิวอีกแล้ว" แพรไหมถามออกไปด้วยความสงสัย

"อืม..ไปกันเถอะ" แล้วแพรไหมกับริต้าก็เดินออกไป ทั้งสองไม่ได้สนใจหรือชายตามอง ผู้ชายกลุ่มเสือเลยสักนิดเดียว

"ยินดีด้วยนะพายุ กูอิจฉามึงจัง น้องแพรไหมโคตรสวยเลย" กวินพูดขึ้น ขณะที่สายตาของเขายังคงทอดมองออกไปยังสองสาว ที่เดินหันหลังให้กับพวกเขาออกไปไกลทุกที

"พายุ แอนนี่หิวแล้ว เราไปหาอะไรทานกันเถอะ" แอนนี่พูดพร้อมทั้งส่งสายตาหวานเยิ้มมาที่ชายหนุ่ม แน่นอนความหมายของเธอมันไม่ใช่อาหาร แต่มันคือรสสวาทที่หล่อนนั้นขาดไม่ได้

"แอนนี่ ถ้าคุณหิวก็ไปหาอะไรทาน อย่าทำตัวน่ารำคาญผมไม่ชอบ" แม้คำพูดของพายุจะฟังดูเรียบๆ แต่ด้วยถ้อยคำที่หนักแน่นนั้น ทำให้คนฟังรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"ทำไมพักนี้คุณต้องทำตัวห่างเหินแอนนี่ด้วยค่ะ หรือว่ามีเด็กใหม่ที่เด็ดกว่า คุณคิดจะทิ้งแอนนี่ไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ" แอนนี่พูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ แล้วคล้องแขนชายหนุ่มเอาไว้ เธอไม่แยแสต่อคำพูดของเขาอีกแล้ว ในเมื่อเธอได้ตกเป็นของเขาแล้ว ทำไมจะแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไม่ได้

"ปล่อย แอนนี่!" พายุพูดพร้อมกับจับแขนแอนนี่ออก เขาไม่ชอบเวลาที่เธอทำตัวรุ่มร่าม ในเมื่อข้อตกลงที่ให้ไว้แค่วันไนท์สแตนด์เท่านั้น แล้วจะมาเรียกร้องอะไร ในเมื่อเงินทองเขาก็ให้เธอไม่ใช่น้อยในแต่ละครั้ง

พายุรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย กับการแสดงออกของแอนนี่ ที่เขาบอกกับเธอหลายครั้ง แต่หล่อนก็ไม่เคยจำสักที ชายหนุ่มเดินออกมาจากโรงยิม ตรงไปที่โรงอาหารของมหา'ลัย ท่ามกลางสายตาของเหล่าบรรดานักศึกษาสาวทุกช่วงอายุทุกช่วงชั้นต่างมองมาที่เขาเป็นตาเดียว ยกเว้นสองสาว ที่ตั้งใจรับประทานอาหารตรงหน้า ไม่ได้สนใจว่าใครจะไปจะมา เพราะพวกเธอสองคนเข็ดขยาด หากต้องโดนทำโทษวิ่งรอบสนามอีกครั้งในช่วงบ่าย มีหวังต้องตายกลางแดดจ้าแน่ๆ

"ไอ้พายุ! จะรอพวกกูหน่อยก็ไม่ได้ มึงรีบอะไรนักหนาวะ" แบงก์พูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเขาเองก็โดนพลอยตามติดชีวิตแจอย่างกับปาท่องโก๋ไม่แพ้กัน