"แม่ครับ วันนี้ผมขอฝากให้แม่ช่วยดูแลใยไหมแทนที ผมมีธุระต้องรีบไปจัดการ" พายุพูดออกมาแต่ภายในใจของเขาเวลานี้มันกำลังร้อนรนดังไฟสุมทรวง เมื่อเป็นห่วงแพรไหมมากกว่าสิ่งอื่นใด
"แล้วแม่ของเด็กไปไหน ทำไมไม่ให้เขาดูแลกันเอง" คุณหญิงมุกดาถามออกมาด้วยความสงสัย
"แม่อย่าเพิ่งสงสัยอะไรตอนนี้ได้ไหมครับ ผมต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวจะมาอธิบายให้ฟังทีหลัง ป๋าไปนะครับลูกหมู" พายุพูดกับผู้เป็นมารดาจบเขาก็หันมาพูดกับลูกสาว ก่อนจะเอามือลูบลงที่ผมของใยไหมเบาๆ ด้วยความรัก
"คุณป๋ารีบกลับมานะคะ" เด็กหญิงใยไหมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ เมื่อเธอกำลังรู้สึกเป็นห่วงมาดามไม่ต่างจากผู้เป็นบิดา
