“พี่พลัม ค้าบบบบงื้อออ” ภายในห้องนั่งเล่น บนโซฟาที่ใหญ่พอให้หลายคนได้นั่งตอนนี้กำลังมีคนสองคนคลอเคลียออดอ้อนกันอยู่
เสียงหวาดหยดย้อยเรียกชื่อเเฟนตัวเองอย่างอ้อนๆ เด็กหนุ่มมุดหน้าเข้าไปซบที่หน้าอกเเกร่งเเละกอดร่างกายคนพี่เอาไว้หลวมๆ ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาส่งสายตาปิ้งๆเหมือนลูกเเทวตัวเล็ก
“หื้มม หนูอ้อนจะเอาอะไรคะ” ชายหนุ่มที่โดนเเฟนสุดน่ารักอ้อนก็ถามขึ้นด้วยเสียงนุ่มทุ้มอย่างอ่อนโยนมือเเกร่งลูปไปที่กลุ่มผมที่ดำสนิทของคนตัวเล็กที่กอดเขาอยู่ด้วยความรักความเอ็นดูสุดหัวใจ
“วันนี้เพื่อนพรีมชวนไปเที่ยวอ่าาาา”
“หื้มไปเที่ยวไหนค่ะ”ชายหนุ่มถามขึ้น คิ้วทั้งสองข้างเลิกขึ้นสูงเป็นเชิงถาม
“ก็ผับเเถวข้าวสารง่าาา พรีมไปได้ไหมไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเดือนกว่าๆเเล้ว” คนตัวเล็กทำสีหน้าอ้อนขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ เพื่อให้คนพี่ใจอ่อน เพราะคนพี่ไม่ชอบให้เขสออกจากห้องเหตุผลก็ง่ายๆคือ หวง ห่วง เเต่อยู่ด้วยกันมาทุกว
