คูเปอร์ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูขึ้นมากดต่อสายหาคนสนิท
ติ๊ด! ติ๊ด!
"มึงโทรให้ใครมารับกลับไปก่อน"
[ครับนาย] ติ๊ด.
วางสายจากคนสนิท คูเปอร์นั่งไถโทรศัพท์ไปเรื่อย รอให้คนตัวเล็กตื่น แต่ทว่าผ่านไปนานนับชั่วโมงกลับไร้วี่แวว เธอยังนอนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน
ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก้าวเดินตรงไปยังเตียงกว้างเพื่อปลุกมะนาวให้ตื่น
"มะนาว...มะนาว!"
"อื้ออ~พี่กรอย่ามากวน!...คนจะนอน!" เสียงหวานเอ่ยดุ ทั้งที่ยังนอนคว่ำหลับตาอยู่ท่าเดิม
"...."ร่างสูงพ้นลมหายใจหนักๆด้วยความไม่พอใจ ผมยืนหัวโด่อยู่นี่ไม่คิดจะลืมตามามองกัน มิหนำซ้ำยังเรียกชื่อคนอื่นอีก แม่ง!น่ากดให้จมเตียงชิบหาย แต่ช่างเรื่องนั้นก่อน ตอนนี้ผมควรปลุกเธอให้ตื่นก่อนที่เธอจะทำผมอารมณ์เสียไปมากกว่านี้
"มะนาวตื่น!! จะกลับคอนโดมั้ย?" เสียงทุ้มติดหงุดหงิด เอ่ยบอกอีกครั้ง
"พี่กร!!บอกว่าอย่ากวนไง..นาวจะ
