เช้าวันต่อมา...
ครืดดดด ครืดดดด ~
เสียงโทรศัพท์ของคนตัวเล็กที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ดังขึ้นทำให้ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยท่าทีอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง
"อื้อ..." ริมฝีปากบางครางงัวเงียร้องออกมาด้วยความรู้สึกมึนหัวปวดไปตามเนื้อตัวรวมถึง...รู้สึกเจ็บแสบบริเวณตรงนั้นของตัวเอง ใบหน้าใสทำสีหน้าเหยเกขึ้นมาด้วยความเจ็บก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงถลกผ้าห่มที่คลุมร่างตัวเองไว้อยู่ออกมองลงไปยังหว่างขาเรียวของตัวเองแล้วก็ต้องชะงักนิ่งไปกับภาพตรงหน้า ภาพของร่องขาตัวเองที่เลอะเต็มไปด้วยรอยของเสือดสีแดงสดผสมกับน้ำสีขาวขุ่นแห้งติดอยู่ทั้งขาและบนที่นอนสีขาว ซึ่งเท่านั้นยังไม่พอ...บริเวณจุดอ่อนไหวของเธอยังคงรู้สึกได้ถึงความระบมช้ำอยู่ด้านในจนเธอเองรู้สึกได้และไม่อยากจะขยับตัวแม้แต่น้อย
'พะ...พี่ธาม...'
'อย่าใช้เสียงแบบนี้เรียกฉัน'
'พี่ธาม...'
'โธ่เว้ย!...'
ปึก!!!
'กรี๊ดดดด ฮืออ! พะ...พี่ธาม ฮึก ทำวาอีกแล้ว
