12 เจ้าของสัญญา
1926 คำ
"ใครเหรอวาวา" เสียงเจมส์เอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยืนหันหลังให้เขาตัวเกือบแนบชิดกับชายอีกคนที่ยืนนิ่งมองหน้าเขาอยู่ที่หน้าประตูห้อง
"ฉันถามว่าใคร..." แล้วเจมส์ก็ถือวิสาสะจะเดินเข้ามาจับแขนวาวาที่ยืนอยู่ให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับตัวเอง แต่...
พึบ มือหนาของเจ้าของใบหน้าหล่ออีกคนที่ยืนอยู่เอื้อมจับแขนเล็กของรุ่นน้องสาวให้เดินไปยืนอยู่ด้านหลังของเขาโดยเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายเผชิญหน้ากับคนตรงหน้าที่ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีพวกนั้น
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับวาวา" เจมส์มองหน้าเอ่ยบอกชายที่ยืนอยู่เสียงพยายามเป็นปกติ
"ทำไมต้องคุย" ธามก็มองหน้าถามเสียงนิ่ง
"ก็ฉัน..."
"อยู่ปีอะไร" ดวงตาคมมองหน้าถามคนตรงหน้า
"สะ...สอง"
"ฉันปีสี่ มีมารยาทหน่อย" สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยบอก เจมส์ก็ชะงักไปเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นว่ากำลังมีดวงตากลมโตของร่างบางอีกคนมองอยู่ เขาก็ทำเป็นปากเก่งโชว์กร่างขึ้นมาทันที
"แล้วยังไง"
"..." ธามก็นิ่งไม่ตอบเลือกที่ใช้สายตาจ้องไปยังรุ่นน้องหนุ่มที่เริ่มอึกอักขึ้นมากับสายตาชวนขนลุกของเขา
"ยังไงก็ช่าง ผมมีเรื่องจะคุยกับวาวา"
"ถ้าจะคุย ก็คุยตรงนี้" ร่างสูงที่ยืนอยู่มองหน้าเอ่ยบอกชายหนุ่มไปเสียงนิ่ง
"ทำไมผมต้อง..."
"ใช่แล้วเจมส์ ถ้ามีอะไรก็คุยตรงนี้เลย" คนตัวเล็กที่ยืนอยู่รีบเอ่ยบอกออกมาทันทีทำเอาเจมส์ชะงักไปด้วยสีหน้าหงุดหงิดไม่พอใจแต่พยายามสะกดเอาไว้
"ตกลงรุ่นพี่คนนี้คือใครเหรอ" เจมส์มองหน้าถามวาวาขึ้นก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังธามยืนอยู่มองหน้าเขาอยู่
"นี่พี่ธาม...รุ่นพี่ที่เรารู้จักน่ะ"
"งั้นเหรอ..." เจมส์เอ่ยพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาตั้งใจพูดให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ได้ยิน
"...หึ ก็แค่รุ่นพี่"
"..." ธามก็นิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมาดวงตาคมยังคงเอาแต่จ้องมองหน้าเจมส์แววตาเรียบนิ่งอยู่อย่างนั้น
"จะ...เจมส์มีเรื่องจะถามเราแค่นี้ใช่ไหม" วาวาถามขึ้นหลังจากที่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร
"ไม่ ฉันยังมีเรื่องที่จะคุยกับเธออีก" เจมส์ตอบกลับ
"ระ...เรื่องอะไรเหรอ" ร่างบางถามออกมาเสียงสั่นซึ่งเจมส์เองก็ผละสายตาจากรุ่นพี่หนุ่มหันไปมองหน้าคนตัวเล็กยืนหลบหลังหลังกว้างของใครอีกคนอยู่แต่มันก็ยังพอที่จะสามารถเห็นหน้ากันได้
"ฉันไม่อยากให้เธอย้ายออก..." เจมส์เอ่ย
"...อย่าย้ายออกเลยนะ วาวา" เจ้าของใบหน้าดูดียิ้มบอกร่างบางที่ยืนอยู่ออกไปด้วยแววตาพยายามกดดันไม่ให้เธอออกจากหอ วาวาเองก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยออกมาเสียงสั่น
"มะ...ไม่ได้หรอกเจมส์ เราซะ...เซ็นสัญญาเช่าไปแล้ว"
"เช่าที่ไหน ไปยกเลิกสัญญาสิ เดี๋ยวฉันจ่ายค่าชดเชยให้..."
"สัญญานี้ยกเลิกไม่ได้" เสียงทุ้มของคนตัวสูงคนที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นทำให้เจมส์ชะงักหันกลับไปมองยังรุ่นพี่หนุ่ม
"หมายความว่าไง"
"ถ้าอยู่ไม่ถึงปี ก็ยกเลิกสัญญาหรือย้ายออกไม่ได้"
"พี่รู้ได้ไง"
"ก็ฉันนี่ไง...เจ้าของสัญญา" ทันทีที่ริมฝีปากหนาพูดจบ วาวาที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อยแต่ว่าก็ไม่ได้สนใจอะไรคิดว่าธามอาจจะแค่พูดดักทางชายหนุ่มอีกคนไว้ ซึ่งก็ได้ผลเพราะเจมส์เอาแต่ยืนนิ่งมองหน้าร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาโกรธจัดอยู่ไม่น้อย มันเหมือนกับว่ากำลังจะมีใครบางคนกำลังพานกน้อยไร้เดียงสาหนีไปจากเขา
"เรื่องที่จะคุยคงหมดแล้วใช่ไหม" เจ้าของใบหน้าหล่อนิ่งมองหน้าถามชายอีกคนขึ้น
"..." เจมส์ก็นิ่งไม่ตอบได้แต่ยืนกำหมัดแน่นไปด้วยความโมโหหงุดหงิด
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..." ว่าแล้ว คนตัวสูงก็เดินแทรกเข้าไปในห้องพักขนาดเล็กหยิบกระเป๋าเป้ของร่างบางที่วางอยู่มาถือไว้
"ของมีแค่นี้ใช่ไหม" ธามมองหน้าถามเจ้าของใบหน้าใส
"ค่ะ" หญิงสาวก็พยักหน้าตอบกลับ
"อืม งั้นไปกัน" พูดจบ มือหนาก็ถือกระเป๋าพาคนตัวเล็กเดินออกไปทันทีด้วยสีหน้านิ่งเรียบโดยวาวาเองก็เดินไปกับรุ่นพี่หนุ่มด้วยความงุนงงมึนไปหมดกับสถานการณ์ตรงหน้าที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนมารู้ตัวอีกที...เธอก็ถูกพาเดินมาถึงรถสปอร์ตหรูสีดำด้านที่จอดอยู่บริเวณหน้าหอพัก แล้วคนตัวเล็กก็เริ่มได้สติหันไปมองยังคนตัวสูงที่ถือกระเป๋าเป้ของเธออยู่
"เอ่อ...พี่ธามคะ เดี๋ยววาถือ..." แล้วมือบางก็ทำท่าจะเอื้อมไปหยิบกระเป๋าเป้ตัวเองมาถือไว้ แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อร่างสูงอีกคนเอากระเป๋าหลบพร้อมกับเอากระเป๋าเธอวางลงในรถราคาแพง
"ขึ้นรถสิ" เจ้าของใบหน้าหล่อหันเอ่ยบอกรุ่นน้องสาวที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ขึ้นทำให้หญิงสาวที่ยืนอึ้งหน้ามึนอยู่ได้สติ
"อะ...เอ่อค่ะ" สองเท้าเล็กก็เดินไปเปิดประตูรถหรูขึ้นนั่งด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ ไม่เคยขึ้นรถสปอร์ตราคาแปดหลักแบบนี้มาก่อน โดยท่าทีของร่างบางนั้นอยู่ในสายตาของคนตัวสูงทั้งหมด ดวงตาคมนั้นเอาแต่จ้องมองไปยังใบหน้าใสด้วยความเอ็นดูก่อนจะค่อย ๆ เหยียบคันเร่งขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
บรื้นนนน!
"อะ...อ๊ะ" วาวาเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจไปกับความเร็วของเครื่องยนต์
"..." ธามก็นิ่งไม่พูดอะไรยังคงเหยียบคันเร่งขับต่อ
"พะ...พี่ธามคะ คือ...ขับช้า ๆ ดีไหมคะ ขับรถเร็วมันอันตรายนะคะ" ริมฝีปากบางชมพูหันไปเอ่ยบอกรุ่นพี่หนุ่มเสียงหวานเบาตื่นกลัวไปกับความเร็วของรถ
"..." คนตัวสูงก็เงียบไม่ตอบแต่เลือกที่จะชะลอความเร็วลงตามที่ร่างบางบอกทั้งที่โดยปกติแล้วนั้นรถของเขาไม่เคยขับช้าขนาดนี้มาก่อน
"ฟู่วว ค่อยดีขึ้นมาหน่อย" ปากเล็กแอบพึมพำออกมากับตัวเองซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าประโยคที่พึมพำออกมานั้นมันไม่ได้เบาจนอีกคนไม่ได้ยิน
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อเผลอยิ้มมุมปากออกมากับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะขับรถตรงไปยังหอพักใหม่ของหญิงสาวต่อตามโลเคชันที่ได้มาจากแสตมป์
"คนนี้ใช่ไหม" อยู่ ๆ รุ่นพี่หนุ่มก็เอ่ยถามขึ้น
"คะ?"
"คนนี้หรือเปล่าที่ทำให้ต้องออกจากหอ"
"ค่ะ"
"มันดูแสดงชัดเลยว่าอยากอะไรกับเธอ"
"..." วาวาก็นิ่ง
"ทนอยู่ไปได้ยังไง ไม่กลัวหรือไง"
"กละ...กลัวค่ะ"
"แล้วทำไมยังอยู่?"
"วาไม่มีที่ให้ไปค่ะ หอในไม่มีให้ย้ายเลย ส่วนหอนอกก็แพงมาก ถ้าไม่ได้ห้องพี่แตม วาก็คงไม่ได้ย้ายออกมา..."
"....เหมือนสวรรค์มาโปรดเลยค่ะ รู้สึกโล่งมากที่จะไม่ต้องเจอสายตาพวกนั้นอีกแล้ว" ทันทีที่ปากเล็กพูดจบ คนตัวสูงก็นิ่งจับพวงมาลัยขับรถไปทั้งที่สายตาคมนั้นคอยลอบมองไปยังร่างบางที่นั่งยิ้มอยู่
"แล้วของมีแค่นี้เหรอ" รุ่นพี่หนุ่มถามขึ้น
"ใช่แล้วค่ะ ก็วาบอกพี่แล้วว่าวาไม่ค่อยมีของอะไรมากนัก ^^" หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับหันไปมองหน้าส่งยิ้มหวานตาหยีให้คนที่นั่งขับรถ
"..." ธามก็ชะงักนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะผละสายตาหันกลับไปมองยังด้านหน้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
"แต่ยังไงก็ต้องขอขอบคุณพี่ธามมาก ๆ เลยนะคะที่มาช่วยในวันนี้ แถมยังช่วยพาออกมาจากเจมส์อีกด้วย ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ"
"ไม่เป็นไร" คนตัวสูงก็หันไปตอบกลับรุ่นน้องสาวเสียงนิ่งซึ่งใช้เวลาไม่นานรถสปอร์ตหรูก็ถูกขับเข้ามาจอดยังด้านหน้าบริเวณห้องพักใหม่ของร่างบาง
"เดี๋ยววา..."
พึบ ขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะหยิบกระเป๋าเป้ตัวเองลงจากรถก็ต้องชะงักเมื่อมือหนาของใครอีกคนไวกว่าคว้ากระเป๋าของเธอเดินลงจากรถไปเสียก่อน
"แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้วนะคะ" ริมฝีปากบางเอ่ยออกมามองตามหลังรุ่นพี่หนุ่มไปด้วยสีหน้าหงอลำบากใจไปกับการกระทำของอีกคน เธอไม่ได้อะไรกับเขาหรอกเพียงแค่รู้สึกเกรงใจคนตัวสูงเป็นอย่างมากก็เท่านั้น
"เฮ้อ" สุดท้ายใบหน้าใสก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเดินตามร่างสูงไปยังห้องพักของตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้
ตึก
ตึก
ติ้ง! ไม่กี่นาทีลิฟต์ภายในชั้นก็เปิดออกพร้อมกับหนุ่มสาวที่เดินตรงไปยังห้องพักที่อยู่ติดริมหน้าต่าง
แอดด ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไปวาวาก็รีบหันไปหารุ่นพี่หนุ่มหมายจะขอยกกระเป๋าเป้หนักของตัวเอง
"มาค่ะพี่ธาม เดี๋ยววา..."
พึบ เจ้าของใบหน้าหล่อก็เดินตรงเข้าไปยังด้านในห้องพักอย่างไม่คิดสนใจร่างบางที่ยืนค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น
"เฮ้อ" คนตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งเดินตรงตามร่างสูงเข้าไปยังด้านในห้องพัก ทว่าในขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้น
เบย์
"ฮัลโหลเบย์..."
(อยู่ไหนเนี่ย เก็บของเสร็จหรือยัง)
"เสร็จแล้ว ถึงห้องพักแล้ว"
(ฮะ! ว่าไงนะ แล้วทำไมไม่รอฉัน)
"คือว่า..."
(เบย์! ลูกค้ารอคิดเงินอยู่ แกมัวแต่คุยโทรศัพท์ได้ยังไงกัน นังลูกคนนี้!)
(โอ๊ยม้า!)
"เธอช่วยที่บ้านทำงานเถอะ วันนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี แล้วค่อยคุยกันนะ"
(โอเค) แล้วปลายสายก็ถูกตัดไปทำให้คนตัวเล็กส่ายหัวยิ้มออกมาก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นว่ามีสายตาคมของใครอีกคนมองหน้าเธออยู่
"เบย์น่ะค่ะ วันนี้น่าจะมาไม่ได้แล้ว" ปากเล็กเอ่ย
"..." คนตัวสูงก็พยักหน้ารับรู้
"พี่ธามหิวไหมคะ" อยู่ ๆ ดวงตากลมโตก็มองหน้าถามรุ่นพี่หนุ่มขึ้น ธามก็ชะงักนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ
"ก็...นิดหน่อย"
"ถ้าแบบนั้น วาขอเลี้ยงข้าวพี่ได้ไหมคะ ถ้าพี่ไม่รังกะ..."
"เอาสิ" ทันทีที่ริมฝีปากหนาตอบกลับ รอยยิ้มหวานตาหยีก็ถูกฉายขึ้นมาใบหน้าใสทันที
"งั้นลงไปหาอะไรกินกันนะคะ เห็นพี่แตมบอกว่าแถวนี้มีของกินเยอะเลยค่ะ^^"
"อืม" เจ้าของใบหน้าหล่อก็พยักหน้าตอบแล้วทั้งสองก็พากันเดินออกไปหาอะไรกินยังด้านนอกบริเวณแถว ๆ หอพักตามที่คนตัวเล็กบอก
- ผู้เขียน
