EP.23 ความทรงจำวัยเยาว์
‘คุณพ่อครับ แต่ผม...’
‘เอ๊ะ! นี่มันยังไงเนี่ยไอ้ภีม’ เกื้อกูลหันไปดุบุตรชาย แล้วโยนกระดาษที่ขยำไปมาในมือทิ้งอย่างไม่แยแส
เด็กชายภีมวัจน์เห็นดังนั้นก็ร้องไห้โฮ วิ่งไปเก็บกระดาษมากอดเอาไว้แน่น
‘อะไรวะไอ้ภีม เรื่องแค่นี้ต้องร้องไห้ด้วย แกเป็นตุ๊ดหรือไง’ ความหงุดหงิดที่มีเป็นทุนเดิมทวีขึ้นเมื่อบุตรชายร้องไห้จ้า มือหนาจึงตีลงบนไหล่ของบุตรชายอย่างต้องการปรามให้หยุดร้อง แต่ด้วยความที่ไม่เคยกอดไม่เคยอุ้มบุตรชายจึงกะน้ำหนักไม่ถูก เมื่อตีลงไปจึงลงน้ำหนักมือมาก จนทำให้เด็กชายเซถลาก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น
“แง...” เด็กชายภีมวัจน์ร้องไห้จ้ากว่าเดิม นั่นละ คนในบ้านถึงได้วิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ
‘ไอ้เกื้อ นี่แกทำอะไรลูก’ เกริกไกรสาวเท้าไวตรงเข้ากระชากคอเสื้อบุตรชายด้วยความกรุ่นโกรธ
พรรณีวิ่งไปอุ้มภีมวัจน์มากอดเอาไว้แน่น ดวงตาคลอหยาดน้ำใส สงสารลูกและตัวเองเหลือกำลัง
‘ผมยังไม
