จื่อรั่วอิงสบายใจได้ไม่นาน นางยังไม่ได้เดินเข้าห้องโถงพิธีที่คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าคงไม่ได้ตระเตรียมสิ่งใดเพื่องานแต่งครานี้ ลี่ไท่เฟยก็ออกมาขวางเสียก่อน แน่นอนว่าลี่ไท่เฟยนั้นมาพร้อมกับน้ำตานองใบหน้าและเริ่มกล่าวโทษนางเกี่ยวกับเหตุการณ์ในครั้งนี้
"ท่านอ๋องของแม่ นางผู้นี้ถึงกับโยนประทัดเข้ามาในจวนทำลายข้าวของเสียหาย เป็นสตรีที่ป่าเถื่อนหยาบคาย แม่ตกใจจนเสียขวัญ นางก่อเรื่องตั้งแต่วันแรกท่านอ๋องจะวางเฉยได้หรือ ท่านอ๋องยังคิดแต่งกับนางอีกหรือ เรื่องนี้แม่ต้องร้องเรียนทูลให้ฝ่าบาททรงทราบ อย่างไรแม่ก็ไม่ยินยอมเป็นแน่"
ลี่หมิงอ๋องหยุดเดินทันใด จื่อรั่วอิงมัวแต่มองรอบ ๆ บริเวณจึงชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างแรง หากลี่หมิงอ๋องไม่ได้ตาบอดก็คงมองนางด้วยสายตาอาฆาตแล้วเป็นแน่ นางลูบจมูกตนเองแล้วขยับมายืนอยู่ข้าง ๆ เขาปากเอ่ยขอโทษเบา ๆ
เมื่อจื่อรั่วอิงยืนอย่างสงบแล้ว ลี่หมิงอ๋องจึงเอ่ยว่า
"เสด็จแม่ยั
