นางก้มลงเก็บม้วนหนังสือไม้ไผ่แล้วส่งถึงมือเขา ในยามนั้นนั่นเองที่ลี่หมิงจับมือของนางเอาไว้แน่น
"ขอบคุณน้องชายมากที่ช่วยเหลือ เจ้ามีธุระไม่ใช่หรือไยยังรั้งอยู่ที่นี่อีก"
นางกดเสียงต่ำจนรู้สึกเจ็บคอ
"ไม่เป็นไร ข้าว่าท่านไปนั่งรอตรงนั้นเถิดอย่ายืนอยู่ตรงนี้เลย บ่าวของท่านไปที่ใดไยปล่อยท่านอยู่เพียงลำพังเช่นนี้"
ลี่หมิงอ๋องจึงเอ่ยว่า
"บ่าวของข้าไปทำธุระให้ข้า ไม่นานก็คงกลับมาข้าจึงรอเขาอยู่ที่นี่"
จื่อรั่วอิงจึงจับมือเขาเอาไว้แล้วพาเขาเดินไปยังมุมหนึ่งของร้านที่มีเก้าอี้วางอยู่ตรงนั้น
"ท่านตามข้ามาตรงนี้ เดินดี ๆ ระวัง ก้าวช้า ๆ ตรงนี้เป็นพื้นต่างระดับ ดีก้าวยาวหน่อย ถึงแล้ว นั่งลงเถิด"
นางถอนหายใจให้กับความวุ่นวายในครั้งนี้ เอาเถิดแค่พาไปนั่งแล้วรีบชิ่งหนีเสีย เท่านี้ก็คงเรียบร้อย ทว่านางกดเสียงต่ำนานเกินไปจนรู้สึกแสบคอไปหมดแล้ว
เดิมทีจื่อรั่วอิงมีน้ำเสียงที่ไพเราะ นางยังเป็นนักร้องป
