“มึงก็ช่วยระวังให้คุณเขาด้วยละ” แย้มวิงวอนบุตรชาย
“ช่วยมันก็ช่วยได้แหละแม่ แต่ถ้าหนักนัก ฉันก็ไม่ไหว” ปั้นเองก็เหมือนน้ำท่วมปาก เขาเป็นนักเลงหัวไม้มาตั้งแต่เด็ก มากลับตัวก็ตอนที่มีครอบครัว เขาคุ้มครองใบข้าวได้ แค่กับนักเลงหัวไม้เหมือนกัน แต่หากความสวยของใบข้าวไปสะดุดตาขาใหญ่เข้า เขาเกรงว่าบารมีของตัวเองจะทานไม่ไหว
แย้มเองก็เริ่มกังวล หากเกิดเหตุร้ายกับใบข้าว นางคงเสียใจไม่น้อย
ภาคตามใบข้าวไป สีหน้าเขาบ่งบอกหลายอารมณ์ซึ่งเป็นข้อขัดแย้งกันเอง เขาเชื่อสัญชาติญาณตัวเอง ผู้หญิงตรงหน้าไม่มีพิษภัยกับคนรอบข้าง ผู้หญิงตรงหน้าไม่มีพิษสง หล่อนไม่น่าจะไร้สติถึงขนาดกู้เงินก้อนใหญ่แบบนั้นมาใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย และยิ่งภาคตามมาถึงที่พำนักของใบข้าว มันไม่ใช่บ้านหลังใหญ่ กลับเป็นเพียงบ้านไม้หลังเล็ก ที่อยู่กลางแหล่งชุมชนที่ค่อนข้างแออัด ภาคก็ยิ่งสับสนมากยิ่งขึ้น
เขาพลาดตรงไหน พลาดเรื่องไหนไปหรือเปล่า
“ล
