โชคชะตานำพารัก

สตรีเกินคาด2

จ้าวหนิงหลงยังคงไม่สามารถกล่าวสิ่งใดออกมาได้แม้แต่ครึ่งคำ เขาทำได้แค่ออกเท้าก้าวเดินตามฝ่ามือเล็กๆ เรี่ยวแรงน้อยๆ ที่กำลังดุนดันแผ่นหลังของเขาได้แค่นั้น

การกระทำของนางช่างเกินคาดการณ์ในทุกๆ สิ่ง นี่เพราะว่านางเป็นคู่หมายที่จะหมั้นของเขาจริงๆ ใช่หรือไม่?

ชั่วขณะหนึ่งจิวซินที่บังอาจถือวิสาสะจับประคองเรือนร่างสูงค่าดันแผ่นหลังงามสง่าของคุณชายรูปงามพลันได้สติขึ้นมา นางจึงรีบผละฝ่ามือออกจากแผ่นหลังของเขาคล้ายโดนไฟร้อนลวกมือกระนั้น

ทำเอาเจ้าของแผ่นหลังถึงกับชะงักงันหยุดฝ่าเท้าที่กำลังก้าวเดิน แต่ทว่าจิวซินยังก้าวเท้าเดิน นางยังมิได้หยุดเท้าลงแต่อย่างใด

หญิงสาวจึงเดินชนเข้ากับแผ่นหลังของเขาเต็มๆ

“อ่ะ!”

ร่างเล็กอุทานได้แค่นั้น เมื่อใบหน้าของนางฝังเข้าไปในแผ่นหลังของชายหนุ่มแบบจมมิด

อา...กลิ่นหอมนี้

จิวซินที่จมูกแนบสนิทกับแผ่นหลังของบุรุษในอาภรณ์สีขาวซึ่งมีกลิ่นกายสะอาดรูปร่างงดงามอย่างนั้น นางถึงกับเผลอไผลนิ่งขึงอยู่กับที่

จ้าวหนิงหลงถึงกับยืนตรึงกับที่นิ่งงัน ในขณะที่ใครบางคนยังคงยืนเงียบอยู่ตรงแผ่นหลังของเขาไม่ยอมถอยออกไป

ชายหนุ่มจึงเอียงหน้าหันกลับมามองใครคนนั้นอย่างเข่นเขี้ยว แต่ทว่าเขากลับได้เจอกับใบหน้าอมชมพูระเรื่อตรงแผ่นหลัง

ใบหน้าเล็กน่ารักของนางยามนี้นั้นทำแววตาบุรุษระริกไหวทันที ยิ่งเห็นนางกำลังคลี่ยิ้มประจบส่งให้ นัยน์ตากรุ่มกริ่มหยาดเยิ้มปานนั้น ในอกแกร่งพลันร้อนรุ่มอย่างประหลาด

ชายหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้งไปอีกครา

สตรีนางนี้นี่...

เขาควรทำอย่างไรกับนางดี?

“คุณชาย ไยท่านไม่เดินขอรับ” จิวซินถามออกมาอย่างใสซื่อ

“เจ้าจะสิงร่างข้าหรือไร?” จ้าวหนิงหลงถามด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ใบหน้ารูปงามฉายแววเย็นเยียบอย่างคนอดอนอดกลั้นบางประการ

“หากสิงได้ข้าน้อยสิงไปแล้วขอรับ”

จิวซินยังคงตอบคำด้วยท่าทางรื่นเริง

นางชอบเจ้านายผู้นี้เสียจริง ใบหน้าของเขาช่างเยือกเย็นสุขุม ท่าทางของเขาหรือก็ช่างสงบเรียบนิ่งเคร่งขรึมตลอดเวลา

อา...กลิ่นกายของเขาก็หอมเสียด้วย

จ้าวหนิงหลงไร้ซึ่งวาจา เขาหันหน้ากลับไปแล้วออกเท้าก้าวเดินด้วยอากัปกิริยาเยือกเย็นอย่างเก็บข่มอารมณ์ขั้นสุดก่อนเอ่ยสั่งการ

“ตามมา...”

“ขอรับ”

จิวซินรีบรับคำพลางเดินตามไปติดๆ

ใช้เวลาเพียงชั่วครู่

จ้าวหนิงหลงเดินนำทางจิวซินมาถึงห้องกว้างขวางห้องหนึ่ง

ภายในห้องแห่งนี้เต็มไปด้วยตู้หนังสือหลายชั้น มีขนาดใหญ่โต ทุกตู้ทุกชั้นมีหนังสือตั้งเรียงรายอยู่จนเต็มพื้นที่ ทั้งหมดเต็มไปด้วยศาสตร์ความรู้ทุกแขนงในปฐพี มีขนาดอลังการเกินประมาณ

จ้าวหนิงหลงก้าวเท้าผ่านธรณีประตูเข้าห้องมาแล้วหยุดเดิน ก่อนหันหน้าเข้าหาบ่าวชายของเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งดุจเดิม

เขาเอ่ยอย่างเยือกเย็นซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาไว้ได้อย่างมิดชิด “ห้องหนังสือแห่งนี้เป็นหน้าที่ของเจ้า”

เขาจ้องมองใบหน้าของอาซินนิ่งๆ แล้วเอ่ยเสียงเย็นมากกว่าเดิม “ทำความสะอาดให้หมดทุกซอกทุกมุม”

จบคำก็เดินผละไปด้วยท่าทางเคร่งขรึมตามวิสัย ทว่าในใจกลับเบิกบาน เหตุเพราะได้กลั่นแกล้งมอบภาระหนักให้ใครบางคน

จิวซินได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างอย่างเงียบงัน

กลิ่นกายสะอาดสอ้านของเขายังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกของนาง เช่นนั้นแล้วอาการคล้ายกับเมากำยานของนางจึงยังคงอยู่

อา...เขามีหนังสือเยอะแยะมากมายปานนี้ได้อย่างไร

นี่มันขุมสมบัติเชียวนะ

เขาให้นางทั้งหมดนี่เลยหรือ?

จุ๊ๆ ช่างน่าเลื่อมใสยิ่ง น่านับถือเสียจริง นางต้องตอบแทนเขา โดยการทำความสะอาดทุกซอกทุกมุม

กระทั่งทุกหน้าของกระดาษใบหนาเลยเชียว...

จิวซินคิดได้อย่างนั้น พลันคลี่ยิ้มเบิกบานสว่างจ้า เริ่มต้นทำงานอย่างรื่นเริงไม่เปลี่ยนแปลง

จ้าวหนิงหลงเพียงหันหน้ากลับมามองสตรีในอาภรณ์บุรุษนิ่งงัน ดวงตาคมปลาบของเขาถึงกับฉายแววสั่นพร่าวูบไหว

นี่นางเป็นอันใดมากหรือไม่? ไยถึงอารมณ์ดียิ่ง?

ห้องหนังสืออันใหญ่โตและกว้างขวาง ล้อมรอบไปด้วยหนังสือหนาแน่นเต็มทุกชั้น

หนังสือแต่ละเล่มล้วนแล้วแต่เป็นหนังสือหายากและน่าอ่าน บางเล่มจิวซินอยากอ่านแต่ไม่มีปัญญาหาซื้อหรือหามาอ่านได้

วันนี้จึงนับเป็นวันดีในรอบร้อยปีมีครั้ง จิวซินย่อมยิ้มแย้มแก้มปริ ทำความสะอาดหนังสือเล่มนั้นทีเล่มนี้ทีอย่างมีความสุขเป็นที่สุด

นางกำลังรู้สึกว่าตัวเองได้มาอยู่ท่ามกลางขุมทรัพย์อันล้ำค่า และทรงคุณค่ามากมายมหาศาลกระนั้น

ด้วยเพราะว่าที่บ้านของนางไม่มีห้องหนังสือยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ตู้หนังสือมิได้เรียงรายเยอะแยะปานนี้ จำนวนหนังสือยิ่งมิใช่เกินนับได้เหมือนดั่งเช่นที่นี่

อา...นางอยากอยู่ท่ามกลางขุมทรัพย์เยี่ยงนี้ไปนานๆ

คุณชายหนิงช่างเป็นบุรุษที่น่าเลื่อมใสเสียจริง มีหนังสือดีปานนี้ แต่ไม่คิดจะหวงแหน ทั้งยังให้นางที่เป็นเพียงบ่าวไพร่ชั้นต่ำได้เข้ามาดูแลอย่างใกล้ชิด อืม...เขาคงเป็นผู้รู้ผู้ทรงภูมิจุติมาเกิดเป็นแน่

จิวซินคิดได้อย่างนั้นจึงยิ่งคลี่ยิ้มสดใสยามทำความสะอาดหนังสืออยู่อย่างนั้น หญิงสาวเป็นคนที่รักการอ่านการเขียนเป็นชีวิตจิตใจ

การได้มาอยู่ในสถานที่ซึ่งคล้ายกับจรรโลงจิตใจอย่างเช่นที่นี่ นับได้ว่าเป็นเรื่องที่ดีต่อจิตใจสาวน้อยเช่นนางยิ่งนัก