“น้องหญิงช่างงดงามยิ่งนัก จะให้พี่รอน้องหญิงสักพันปีหรือหมื่นปี พี่ล้วนไม่ปริปากบ่นน้องหญิงแม้เพียงครึ่งคำ!”
คำกล่าวจากบทละครงิ้วเช่นนี้เจ้าคนชั่วมันดันกล้านำมาใช้กับนาง ฟังแล้วอยากอาเจียนขึ้นมาแทบจะทันใด แต่เพราะนางคิดถี่ถ้วนจึงพอกแป้งจนหนา เลยยากจะแสดงอารมณ์ใดออกไปจึงยากที่อีกฝ่ายจะจับได้ถูก แต่พอมองไปที่ศาลาทรงแปดเหลี่ยมที่ยื่นออกไปเล็กน้อยกลับดันนึกไปถึงภาพของบุรุษอีกผู้ที่เขาสุขุม ยากจะอ่านความคิดความรู้สึกเขาได้ผ่านสีหน้าและแววตาไปได้เลยขึ้นมา
…บัดซบ!...
นางกำลังจะ ‘แก้แค้น’ อยู่มิใช่หรือ ดังนั้นแล้วนางยังจะไปนึกถึงคนผู้นั้นอยู่ไย คิดถึงเพียงแก้แค้นเสร็จแล้วได้หนังสือหย่าขาด นางก็พร้อมจะจากแคว้นเหล่ยแห่งนี้ไปทันที ได้มันยามใดนางก็จะเดินทางยามนั้นไม่รีรอเด็ดขาด!
หากแต่บัดนี้ที่นางต้องทำก็คือ ‘สั่งสอน’ อีกฝ่ายให้ซาบซึ้งว่าอย่ามารังแกคนสกุลอี้ อย่ามาหยามหมิ่นดวงใจของนาง อี้หลานฮ
