...เรือนเหมยกุ้ยฮวา...
ภายในห้องนอนกว้าง กลับปรากฏร่างอรชรนอนหนุนตักของหญิงชราผมนั้นขาวเต็มศีรษะ มืออันเหี่ยวยับย่นลูบไล้ลงไปบนเส้นผมนุ่มนวลราวกับเส้นไหม ส่วนปากนั้นก็กล่าววาจาปลอบขวัญเด็กสาวผู้นั้นอย่างอ่อนโยน
“ท่านย่า เสี่ยวหลานตัดสินใจถูกแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”
เด็กสาวเอ่ยคำถามที่เจ้าตัวเองก็ทราบคำตอบดี แต่อย่างน้อยนางก็อยากฟังคำชี้แนะจากผู้อาวุโสที่สุดในจวนสกุลอี้แห่งนี้ เพราะในวันก่อนจะออกเรือนนางเองก็สอบถามอีกฝ่ายเช่นนี้ ก็นางยังเพิ่งสิบห้าปีมันเร็วมากทีเดียว
“ย่าก็ยังคงจะตอบเจ้าเช่นเดิมนะเสี่ยวหลาน ว่าหากเจ้าจะมีความสุขมากกว่า ย่าและทุกคนในสกุลอี้ล้วนยินดีสนับสนุนเจ้าเสมอ”
น้ำเสียงนุ่มนวลผสานฝ่ามือที่ลูบไล้เส้นผมเงางามทำให้อี้หลานฮวาคิดว่าตนเองนั้นโชคดียิ่งนักที่เกิดมาเป็นคนสกุลอี้ มีพี่ชายสองคนที่รักใคร่นางราวกับแก้วตาดวงใจ มีท่านอาและท่านอาสะใภ้ที่ไร้บุตรเอ็นดูนางราวกับเป
