ตอนที่ 13
“ค่ะ แก้มก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
“อ้าว งั้น แสดงว่า ผมเดาใจแก้มถูกนะสิ”
เขายิ้มในคำพูดที่ตัวเองกล่าวออกไป แต่ก็ทำให้แกมอรุณยิ่งเขินหนัก จากนั้นทิญจน์ ได้ก้าวตามไปข้างในห้องพักกับหล่อนด้วย
“เอ้อ ถ้ามีอะไรขาดเหลือ หรือต้องการอะไรนะครับ แก้มก็อย่าลืมมาเคาะหรือกดออดที่หน้าห้องผมได้นะ หรือว่าจะโทร.เข้ามาก็ได้”
เขาเป็นสุภาพบุรุษที่ดีอย่างนี้ เลยทำให้หล่อนพยักหน้าให้ อย่างยินดี ยังยิ้มและซ่อนสีหน้าที่แดงเรื่อไปทางอื่น เพื่อหลบสายตาเขา
“ค่ะบอส”
ทิญจน์ยืนมองหล่อนอีก ก่อนที่เขาจะตัดสินใจกลับไปที่ห้องของตัวเองสักที
“เชิญแก้มตามสบายนะครับ ก็ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จสรรพ และส่วนผมเดี๋ยวคงต้องกลับเข้าห้องก่อน”
และเขาชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคิ้วเข้มเรียวดั่งปีกนก ริมฝีปากกว้าง หากยังละไมละมุนด้วยรอยยิ้มเป็นเนืองนิตย์ จนดูเหมือนว่า เขานั้นไม่ดูคล้ายคนป่วยสักนิด ทั้งๆที่เขายังป่วย
แต่
