เมียบาป

พบโดยบังเอิญ

ตอนที่ 7

เป็นโรงพยาบาลเอกชน และเนื่องจากครอบครัวศิริพัชรเรศนั้น เป็นลูกค้าเก่าแก่มานาน

และทุกครั้งที่แกมอรุณล้มป่วยเจ็บไข้ไม่สบาย ก็ต้องพามาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ทุกครั้ง

ดูเหมือนเธอมีความรู้สึกคุ้นเคยมาตลอด ตั้งแต่เมื่อครั้ง คุณเหมือนฉัตร มารดายังมีชีวิตอยู่ อีกอย่างเป็นโรงพยาบาลที่แกมอรุณนั้นได้ถือกำเนิดคลอดออกมาดูโลกด้วยนั่นเอง

“นั่งรอหมอที่นี่ก่อนนะ ยัยแก้มป้าว่าคงนานน่าดูล่ะ เพราะคนไข้ของหมอเยอะ”

ผู้ที่มารักษาอาการของโรคแบบเดียวกับกับคุณแสงนวลมีเยอะ และคุณแสงนวลก็รู้ดี จึงบอกหลานสาว

“ได้ค่ะคุณป้าแก้มจะนั่งรอคุณป้ากับคุณอาเอง นานเท่าไหร่แก้มก็รอได้ เพราะที่นี่ มีทีวีให้ดูเพลินไปอีกแบบ หนังสือนิตยสารก็มีให้อ่าน ไม่ต้องกลัวหรอกนะคะ ว่าแก้มจะเหงา” คุณเอื้องจันทร์ยิ้มให้กับหลานสาว

“นี่อาทำให้หนูลำบากใจหรือเปล่า”

แกมอรุณส่ายหน้า

“ไม่หรอกค่ะ อาเอื้อง อย่าคิดอย่างนั้นสิ เพราะอาเอื้องก็มีพระคุณกับแก้มมากมายเหมือนกัน ที่เลี้ยงดูแก้มแทนคุณแม่” แกมอรุณตอบผู้เป็นอา

ครั้นแล้วคุณเอื้องจันทร์แต่ก็นึกถึงผู้เป็นพี่ชาย ที่เป็นบิดาของหลานสาว อดนึกไปถึงภาพของพี่ชายไม่ได้ ก็ตั้งแต่เดินทางกลับมา เพราะเรื่องธุรกิจที่ตราด แต่ว่าคุณเกาทัณฑ์ ก็มีอาการเหมือนคนไม่สบายอย่างหนัก หรือเป็นเพราะเขาโหมงานมากเกินไป

“อาเองก็ห่วงคุณพี่เหมือนกันกลับมาคราวนี้ เหมือนมีท่าว่าจะไม่สบาย มาตรวจที่โรงพยาบาลเสร็จ เราต้องรีบกลับไปบ้านกันนะหลาน เพราะหนูต้องดูแลคุณพ่อด้วยนะแก้ม”

เอื้องจันทร์บอกหลานสาว เพราะในเวลานี้นั้น เธอฝากคุณเกาทัณฑ์เอาไว้กับคนใช้ในบ้านคอยดูแล

“นี่อาก็ว่า มันต้องเป็นผลจากการกระทบเรื่องเก่าๆ อย่างแน่นอน ที่อาก็แสนเจ็บแค้นใจไม่ต่างไปจากคุณพ่อของหนู ที่ถูกศัตรูธุรกิจคู่แข่ง ทรยศหักหลัง จนกิจการของเราต้องล้มละลาย แต่ว่า ตระกูลฝ่ายนั้นกลับยืนหยัดในสังคมนี้ได้อย่างมีหน้ามีตา เฮ้อ มันช่างไม่ยุติธรรมเลยนะหลาน

เมื่อพูดเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นในอดีตเล่ากล่าวให้หลานสาวฟังจนจบ แล้วคุณเอื้องจันทร์ก็ถอนใจ

ส่วนแกมอรุณที่ยังไม่รู้เรื่องนี้กระจ่างชัดนัก หล่อนทราบแต่เพียงว่าธุรกิจของครอบครัวนั้นถูกฟ้องจนล้มละลาย อีกทั้งมารดาของหล่อนแต่แกมอรุณก็จำฝังใจเหมือนกันว่า มันเคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ขณะนั้น เธอยังเด็กเกินไป ที่จะรับรู้ในเรื่องที่ผู้ใหญ่ปิดบัง

แต่เวลานี้เธอเป็นสาวสะพรั่งและอยากรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้วงเวลานั้นก็เพื่อจะได้สอนตัวเอง และจดจำไว้เพื่อเป็นบทเรียน จึงขมวดคิ้วถาม

“แล้วคนตระกูลไหนคะที่เป็นศัตรูของพวกเราฮึ เป็นคนที่มีส่วนทำให้ครอบครัวของเราย่อยยับ และตกต่ำถึงขนาดนี้ เอ้อแก้มอยากจะจดจำชื่อเอาไว้ถ้ามีโอกาส เราจะได้ตอบแทนอย่างสาสมกลับไปไงคะ”

ประกายแค้นในใจของแกมอรุณนั้นก็มีเฉกเดียวกับผู้เป็นอาสาวและป้า รวมทั้งบิดาของเธอด้วย

“จำได้สิ เพราะว่าอานั้นจดจำได้ติดตาเสมอ ในเรื่องที่เกิดขึ้น นอกเสียจากว่าตระกูล วีรกานนแล้ว ก็ไม่มีตระกูลอื่นแน่ ที่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้ จนได้เป็นผู้ชนะ”

“แล้วที่คุณพ่อ ล้มป่วยก็คงเป็นสาเหตุนี้ด้วย”

“มันก็เป็นสาเหตุหนึ่งล่ะที่อาว่า แต่เมื่อมันสะสมนานวันเข้า ตัวคุณพี่ก็คงจะมีแต่ความคั่งแค้นเหมือนกัน รอโอกาสที่จะเอาคืน แม้ในเวลานี้ เราไม่มีทางทำอะไรเขาได้ก็ตามทีเถอะ”

“ฮึ ช่างเลว บัดซบจริงๆนะคะ ตระกูล วีรกานน ที่คุณอาพูดถึง” แกมอรุณ ท่องบ่นคำว่า วีกานนอยู่ในใจในความคั่งแค้น แต่ก็เหมือนกับว่า หล่อนเคยได้ยิน นามสกุลวีรกานนนี้จากที่ไหน

ใช่? แกมอรุณคิดเหมือนกัน แต่ติดอยู่ที่ริมฝีปากของหล่อน และขณะที่หล่อนนั่งรออยู่นั้น เบื้องหน้าก็มีร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามา ให้เห็นชัด หล่อนอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อ

“คุณทิญจน์”

แต่เขาก็ยังไม่มีโอกาสเห็นหญิงสาว

เพราะทิญจน์กับมารดาต้องรีบเข้าไปพบนายแพทย์ปสุตที่มาถึงแล้วเขาจึงไม่มีเวลาว่างที่จะกวาดตามองใคร และก็ทำให้แกมอรุณ ต้องเรียกเก้ออยู่อย่างนั้น ไปจนกระทั่งร่างของทิญจน์ นั้นได้ลับหายเข้าไปในประตูกระจก

และคุณแสงนวลนั้นก็กำลังรอเพื่อพบหมอตามที่นัดไว้ เช่นเดียวกับคุณเอื้องจันทร์

และโชคดีเป็นของเธอที่คิวของคนป่วยหลายคน ไม่มาตามนัด หมายเลขคิวจึงเลื่อน มาที่เธออย่างรวดเร็ว

เหลือแต่เพียงคุณแสงนวล ที่ยังไม่ได้คิวเสียที

จึงหันหน้าไปทางหลานสาว เพราะได้ยินเสียงแกมอรุณเรียกใครคนหนึ่ง

“หนูรู้จักกับเขาหรือยังไงลูกถึงได้เรียกเข้าอย่างนั้น”

แกมอรุณหันมาพยักหน้ากับผู้เป็นป้า ก่อนจะตอบ

เพราะเขาเป็นถึงเจ้านายของหล่อน แต่ว่า เขาคงจะไม่ได้ยินเสียงที่หล่อนเรียกจริงๆ อาจจะเป็นเพราะคนไข้ที่นี่ก็ดูจอแจวุ่นวาย บวกกับน้ำเสียงที่ประกาศผ่านไมค์ของประชาสัมพันธ์ด้วย

เขาจึงไม่ได้ยินเสียงเธอ

และแกมอรุณจึงหันมาตอบ

“ใช่ค่ะคุณป้าและเขาเป็นบอสของหนูด้วย หนูทำงานที่บริษัทของเขา เอ้อ จะพูดไปแล้วเขาเป็นผู้บริหารค่ะ”

คุณแสงนวลนั้นฟังหลานสาวที่เอ่ยเจื้อยแจ้ว ก็รู้สึกดีว่า หลานสาวคนสวยคงจะรู้สึกดีกับชายหนุ่มคนนี้อย่างมาก

“อ้าว เป็นผู้บริหารด้วยเหรอ แบบนี้ ตายล่ะ เขาคงไม่เสียเวลามาทักหนูหรอกนะแก้ม”

คุณแสงนวล พูดไปตามความนึกคิด

“แต่ว่า คุณทิญจน์เป็นเจ้านายที่ใจดีมากค่ะ สุภาพ พูดจาก็เพราะ”

ทำให้คุณแสงนวลนั้นเอ่ยชื่อ

“ชื่อ ทิญจน์หรอกหรือ ดูสั้นนี่ เรียกก็ง่าย”

“ค่ะ คุณทิญจน์ มีชื่อสั้นๆ แต่ฟังแล้วแปลก ไม่มีใครเหมือน แล้วก็ไม่เหมือนใคร”