หลังจากเหตุการณ์ไม่สงบในจิตใจทำฉันว้าวุ่นเล็กน้อย พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อน แล้วก็เดินตามเข้าไปในห้อง...
“อ้าว กลับมากันแล้ว....” แทนใจที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟารีบลุกขึ้นมาหาฉันทันทีสีหน้าดูเป็นห่วงเป็นใย
“นี่ไปตามกันถึงไหน ทำไมกลับช้า....แล้วไหนยา เป็นอะไรมากไหม?” เพื่อนหันไปถามคำถามแรกกับพี่ชายแล้วจึง กลับมาเค้นคำตอบกับฉันต่อ
“แกฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก จริง ๆ แล้วเมื่อกี้รู้สึกอึดอัดที่พวกพี่เขาพุ่งตัวเข้ามาประชิดนะ อาการกำเริบเลยลงไปสูดอากาศที่ชั้น 9 มาตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”
“อ่า...ดีนะพี่คุณตามไปถูก โทรศัพท์ก็ไม่ได้หยิบไปด้วยจะขึ้นมาได้ไงกันเล่าพราว...วันหลังต้องตั้งสตินะยะ”
“นั่นซิ! ฉันลืมตัวไปเลยการ์ดก็ไม่มีด้วย ลงแล้วขึ้นไม่ได้อีก...”
“แล้วนี่พี่คุณรู้ได้ไงว่ายัยพราวหนีลงไปชั้นไหน วิ่งตามไปก็ช้า”
“พี่ใช้สมอง...”
“ทราบค่ะว่าฉลาดช่วยอธิบายเพิ่มอีกนิดนึงได้ไหมล่ะ?”
“มองดูเลขชั้
