กลิ่นของพี่ไม้...
น้ำหอมของพี่ไม้เป็นกลิ่นชาขาว (ARMANI Yulong) กลิ่นเฉพาะตัวที่หอมมาก แต่ทำให้ฉันแทบจะกลั้นใจไม่ไหว มือเริ่มจะสั่นยังไม่กล้าหันไป
“พราว..เป็นอะไร” ยัยแทนใจมองหน้าฉันแล้วเอื้อมมือมาจับที่ไหล่...
“แฮ่ก แฮ่ก” ฉันหอบหายใจแรงถี่ เหมือนจะเป็นลม แล้วรีบวิ่งออกไปจากแถวซื้อข้าวทันที!
“เดี๋ยวพราว”
ฉันวิ่งไปที่ห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดแล้วอาเจียนน้ำแดง และ น้ำย่อยออกมา
“แหวะ...” บ้าไปแล้วฉันอาการหนักขึ้นทุกวัน ล้างหน้าบ้วนปาก และมองหน้าตัวเองที่สะท้อนในกระจก!
ชั่วขณะนั้น…ฉันเอามือจับไปที่อกเสื้อแล้วกำแน่น สำรวจตรงหัวใจ ที่มันเต้นแรงถี่ ๆ ดัง ตุ๊บ ๆ พยายามหายใจทางจมูกให้เป็นปกติให้ได้ ฉันเป็นอะไรแค่ได้กลิ่นน้ำหอมเท่านั้นเอง
“พราว แกเป็นอะไรรึเปล่า?” แทนใจวิ่งหอบตามมายืนข้างกันสีหน้าตกใจมาก...
“เมื่อกี้...ใช่พี่ไม้ไหม?” ฉันรีบถามกลับไป
“ฮะ? ไม่นะ ไม่มีพี่ไม้อยู่”
“คือ...คือว่า..
