รักร้ายๆ

7

ในลิฟต์ไม่มีเสียงพูดคุยเอ่ยออกมา ครีมเหลือบตามองคนข้างๆ มือของเค้าถือถุงกับข้าวมา มือขาวๆ สวมนาฬิกาสายหนังสีน้ำตาล ดูดีเชียว ครีมคิดในใจ

ทิมก้มลงมองคนตัวเล็ก ชุดนักเรียนมอปลาย มัดผมรวบเป็นหางม้า มือซ้ายถือกระเป๋านักเรียนสีดำ มีถุงผ้าใส่หนังสืออีกใบ มือีกข้างหิ้วถุงพลาสติกติดโลโก้ซุปเปอร์ชื่อดัง แขนขาวสวมนาฬิกาข้อมือสีขาว เธอน่ารักสมวัย ลิฟต์เปิดออก ทิมกล่าวเสียงนุ่ม

"ทานข้าวให้อร่อยนะคะ"

ครีมยิ้มตาหยีใส่เค้า "พี่ทิมก็เหมือนกันนะคะ"

ครีมเดินร้องเพลงคลอกับเสียงเพลงในห้อง เธอกลับบ้านเร็ว เธอไม่มีเรียน ร่างบางเก็บขนมใส่ตู้เย็น เหลือบมองดูนาฬิกา หกโมงครึ่งเท่านั้นวันนี้ยังอีกยาวไกล มือเรียวนั่งเล่นโทรศัพท์เธอไล่ดูในไอจีไปเรื่อยๆ พบว่า เคค่อนข้างฮอตมากในโรงเรียน มีรูปเค้ากับเพื่อนรุ่นเดียวกันแท้กหา จนไปถึงรุ่นน้อง และเพื่อนต่างโรงเรียน กิจกรรมดูหนัง กินขนม หรือ นั่งชิวในร้านกาแฟ เป็นกิจกรรมส่วนใหญ่ของเค้า ครีมถอนหายใจออกมา เธอคิดดีแล้ว ที่ถอยออกมา ไลฟ์สไตล์ต่างกันมาก และเค้าก็มีเพื่อนมากพอแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนกับเค้าหรอก

ทิมเดินเข้าห้องตัวเองใจคิดไปถึงสาวน้อยมอปลาย เด็กน้อยของเค้าน่ารักจริง คิดแล้วก็ตกใจ ครีมเป็นเด็กน้อยของเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทิมยิ้มอายๆ มือกดไลน์หาทันทีอย่างไม่ทันคิด

**ทำไรคะ**

**ทานข้าวยังคะ**

ครีมมองข้อความในมือ แล้วยิ้มออกมา

**ยังคะ นั่งชิวอยู่**

**วันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายเดือนที่ครีมกลับเร็ว**

เธอเล่าให้เค้าฟังว่า เธอเรียนพิเศษทุกวันถึงสองทุ่มทุกวัน ทิมฟังแล้วนิ่งอึ้ง แล้วแซวว่า เก่งขนาดนี้ไม่ต้องเรียนแล้ว ยังไงก็ติด ครีมบอกว่าคุณแม่จัดให้เรียนก็ต้องเรียนค่ะ ทิมชื่นชมว่า เป็นเด็กดีจังนะ

ครีมยิ้มอายหน้าแดงกับโทรศัพท์ เธอคุยไลน์กับเค้าเพลินๆมองนาฬิกาอีกที เกือบสองทุ่มแล้ว ครีมลุกไปอุ่นอาหาร แล้วกินไปด้วยคุยไปด้วยเธอส่งรูป ข้าวขาหมูไปให้เค้า เค้าส่งรูปไข่พะโล้กับผัดผักมาให้เธอดูแทน

เธอขอตัวไปอ่านหนังสือก่อน เค้าตอบโอเคแล้วก็ไม่ตอบอะไรอีก ครีมอมยิ้มหน้าบ้าน เธอยืนยิ้มคนเดียวในห้องน้ำ การที่มีใครสักคนมาคุยด้วย ถามเรื่องเรียน แสดงความเป็นห่วง บทสนทนาสั้นๆ แต่มีความหมายกับเธอมากจริงๆ

คุณแม่ไม่เคยถาม ไม่เคยโทรหา ไม่เคยไลน์มา เมื่อก่อนเธอมักจะโทรไป คุณแม่ดุเธอแล้วบอกว่า ถ้าเวลางานให้ติดต่อผ่านพี่สุดา ถ้าหลังเลิกงานมีเรื่องด่วนให้กดเป็นมิสคอล ได้เท่านั้น ถ้าว่างแม่จะโทรกลับ แต่ถ้าไลน์ไม่อนุญาติให้ส่งเพราะไร้สาระ แม่ไม่มีเวลามาอ่าน แล้วครีมก็คงไม่ว่างขนาดนั้นหรอกใช่ไหม เสียงแม่กดต่ำมอวมาอย่างพิจารณาทำให้เธอไม่เคยโทรไปรบกวนคุณแม่อีกเลย

ร่างบางสวมชุดนอนลายน่ารักนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจจนครบเวลา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอมองจอแล้วกดรับ เสียงทุ้มดังขึ้น

"คนเก่งนอนหรือยังคะ"

ครีมเอาหมอนปิดหน้าแล้วกรี้ดเบาๆ ก่อนจะสงบอารมณ์ "กำลังจะนอนค่ะ อ่านหนังสือจบแล้ว"

"ขยันจังคนเก่งของพี่"

ทั้งคนพูดและคนฟังต่างนิ่งกับเสียงที่เค้าพูด ทิมได้สติก่อนจังแก้ว่า

"ก็ครีมเป็นนักเรียนของพี่ไง ก็เลยเป็นคนเก่งของพี่" เธอพยักหน้าเบาๆ คล้ายจะยอมรับตามที่เค้าพูด นักเรียนของพี่ ทิมรู้ทันทีว่าเค้าพลาดไปแล้ว ทิมถอนหายใจออกมา แล้วถามออกไปว่า

"โทรไลน์ได้ไหมคะ อยากเห็นหน้า"

ครีมมองชุดนอนต้วเอง ไม่โป๊ ไม่บาง แล้วตอบไป

"ได้ค่ะ"

เค้าโทรมาทันที หน้าหล่อๆ นอนพิงหัวเตียง หูเสียบสมอลอร์ค ครีมเปิดลำโพงคุยกับเค้าต่างคนอยู่ในห้องนอน ครีมหน้าแดง ที่เห็นเค้าในชุดเสื้อนอนตัวเก่าน่าจะนุ่มสบาย ทิมมองดูสาวน้อยกับกระโปรงชุดนอน ปล่อยผมยาวดูน่ารัก ไม่รู้เป็นเพราะไฟในห้อง หรืออะไร เค้าเห็นว่าเธอแก้มแดง

"อายพี่หรอ" เค้าถามออกไป ครีมพยักหน้า

"พรุ่งนี้เลิกเร็วไหม มากินข้าวด้วยกัน พี่ซื้อมาเอง จะกินห้องพี่ หรือห้องครีมก็ได้ ตามใจ" เธอบอกเค้าก่อนจะวางว่า

''ขอคิดดูก่อนนะคะ"

"คิดว่าจะกินห้องพี่ หรือห้องครีมเท่านั้นนะ แต่ห้ามปฎิเสธว่าจะไม่กินกับพี่ พี่ไม่ยอม"