มาเฟียหวงรัก

มาเฟียหวงรัก.3 ตื๊อ ดื้อ อ้อน

"อยู่เฉยๆ สิ น่าตีจริงๆ "

"ตีลงก็ตีสิ ไม่สงสารแฟนหรอ " ดูทำหน้าเข้าสิ รู้แล้วว่าหล่อ หมั่นไส้จมูกโด่งๆ นั่นชะมัด ชาลส์ต้องฉีดยาลดไข้ ให้น้ำเกลือ รอดูอาการไปเรื่อยๆ จนกว่าจะไม่มีไข้ถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้

ฉันคือหมอเจ้าของเคส แล้วตอนนี้ก็หมดหน้าที่ของฉันแล้วด้วย แต่.! มีใครบางคนสั่งลูกน้องยืนเฝ้าหน้าประตูไม่ยอมให้ฉันกลับบ้าน

"บอกลูกน้องให้ถอยออกไป จะกลับบ้าน " ฉันพูดห้วนๆ ใส่เขาแล้ววางเข็มฉีดยาลงในถาดสเตนเลส งานฉันเสร็จแล้ว เวลางานของฉันก็หมดแล้วด้วย ฉันอยากพัก

อาการของเขาไม่ได้แย่จนต้องนอนเฝ้ายี่สิบสี่ชั่วโมง หมอคนอื่นก็อยู่ ลูกน้องเขาก็เยอะแยะ

"อิงชา พูดดีๆ สิ ชาลส์มาหาแล้วนี่ไง ไหนใครเป็นคนบอกเลิกแล้วร้องไห้ฟูมฟายเมาไวน์ทุกวัน " รู้ไปหมด! รู้ทุกเรื่อง! มีสักเรื่องมั้ยที่ฉันสามารถเก็บเป็นความลับได้? แฮ็คกล้องวงจรปิดในห้องฉันด้วยรึเปล่า? คงไม่เหลือ

"ตั้งแต่เกิดมาจากท้องแม่ก็มีแฟนแค่คนเดียว ร้องไห้แป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย ผู้ชายต่อคิวรอเยอะจะตาย " เอาสิ เอาเลย! ฉันไม่ยอมหรอกนะ กลับมาแล้วไง?

ฉันเมาทุกวันก็จริง แต่ไม่นานหรอกฉันต้องลืมเขาได้ ป่วยไม่ช่วยอะไร บอกได้แค่นี้

"กล้าพูดแบบนี้หรอ"

"ทำไมจะพูดไม่ได้ เราเลิกกันแล้วนะ "

พรึ่บ!

"ว้าย! ชาลส์ปล่อยอิงชาเดี๋ยวนี้เลยนะ " สาบานว่าป่วย แรงเยอะไปนะ ชาลส์ออกแรงดึงแค่นิดเดียวเท่านั้นร่างฉันก็เซถลาล้มพรึ่บ! ลงไปบนตัวเขา ฉันพยายามใช้สองมือดันตัวออกห่างร่างกำยำที่นอนป่วยอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่ทัน เขากอดฉันแน่น! ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด จนตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนห่างกันแค่คืบ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดผ่านริมฝีปากลามไปจนถึงใบหู

ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองฉันไม่กะพริบ ราวกับต้องมนต์สะกด อยู่ๆ ความคิดถึงที่ฉันสะสมเอาไว้มันก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง ฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน ฉันไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้ จนตอนนี้ฉันก็ยังยอมรับว่าคิดถึงเขามาก

"อย่าเลิกกันเลยนะ " ฉันพยายามเบือนหน้าหนีแต่ก็หนีไม่พ้น เพราะอยู่ๆ ฉันก็ถูกช่วงชิงริมฝีปากจนทำให้เสียงพูดขาดห้วง คนฉวยโอกาส ฉันถูกล็อกด้วยรสจูบของชาลส์ ฉันพยายามดิ้น ต่อต้านทุกวิถีทางให้ตัวหลุดพ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ

ร่างกายของฉันโอนอ่อนไปตามแรงปรารถนาที่ชาลส์มอบให้บวกกับความต้องการของตัวเอง เรียวลิ้นร้อนชื้นสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากหยอกล้อมอบสัมผัสที่แสนวาบหวาม ฉันเคลิบเคลิ้มไปกับจูบของเขาอยู่เนิ่นนาน สักพักจูบที่ฉันโหยหาก็จบลง

เราสองคนมองหน้ากัน ชาลส์ยื่นมือมาลูบแก้มของฉันเบาๆ พร้อมกับบอกบางอย่างกับฉัน

"สัญญา จะไม่ไปไหนแล้ว กลับมานะ "

"อิงชาไม่เคยไปไหนเลย ชาลส์ต่างหาก ทำไมต้องปล่อยให้รอตั้ง11ปี คนอื่นเขาแต่งงานกันหมดแล้ว บางคนมีลูกแล้วด้วย " ฉันบ่นอุบปนตัดพ้อ อย่างที่บอก ฉันจะเลขสามแล้วนะ เราสองคนไม่ได้คบกันแค่วันสองวันซะเมื่อไหร่ ปาป๊ามาม๊าของพวกเราก็รู้จักกันดี ฉันไม่เข้าใจเลย ชาลส์รออะไร รอให้มดลูกฉันฝ่อก่อนหรอถึงจะกระตือรือร้น

"โถ อยากมีลูกก็ไม่บอก ทำเลยดีมั้ย "

เพี๊ยะ!!

"ตลกหรอ ไม่ต้องเลยนะ "

"ชาลส์ทำเพื่ออนาคตของเราสองคนนะ" ฉันเข้าใจ แต่ชาลส์ก็ต้องเข้าใจฉันด้วย ฉันไม่อยากมีลูกตอนแก่ ไม่อยากแต่งงานแล้วต้องรีบมีลูกเลย อยากสวีทหวานใช้ชีวิตคู่ให้สุขเต็มซะก่อน นี่อะไร? จะเลขสามอยู่ละผู้ชายยังไม่มาขอแต่งงานเลย

"ชาลส์ทำเพื่อตัวเองต่างหาก อิงชาเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปนอน "

"นอนนี่เถอะนะ นะ นะครับ " หยุดอ้อนฉันสักทีได้มั้ย ฉันมองหน้าเขาแล้วถอนหายใจ ฉันเลือกอะไรได้บ้าง เดินออกไปไม่ถึงสิบก้าวก็โดนลากเข้ามาอยู่ดี! หงุดหงิด

"เสื้อผ้าไม่มี ไปหามาให้ด้วย " ฉันสะบัดตัวออกจากชาลส์ ขืนยังอยู่ใกล้เกรงว่าจะโดนมากกว่าจูบ เขามันเสือร้ายจ้องจะงาบทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ฉันก็ชอบนะ เพราะชาลส์หน่ะ อ่อนโยนกับฉันเสมอ เขาไม่เคยดุไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม มีอยู่เรื่องเดียวที่เขากล้าขึ้นเสียงใส่ฉัน

เรื่องผู้ชาย! อันนี้ต้องทำใจหน่อยนะเพราะฉันค่อนข้างสวย ถ้าไม่ราวด์คนไข้จนตาแพนด้า คิดว่าน่าจะสวยมากกว่านี้ ^^

ไม่นานถุงเสื้อผ้านับสิบก็มากองอยู่ตรงหน้า ซื้อกะใส่ยันชาติหน้าเลยหรือไง ในถุงมีทุกอย่างแม้กระทั่งชั้นใน

"ชาลส์โทรไปดีลกับที่ร้านให้เองเลยนะ " ฉันทำปากคว่ำให้กับความเว่อวังของมาเฟีย ชั้นในก็ต้องโทรไปดีลเป็นการส่วนตัว ความใส่ใจของชาลส์ นี่แหละค่ะ หนึ่งในล้านที่ฉันแพ้แล้วหลงรักเขาหัวปักหัวปำ

ครืด ครืด

ฉันวางหนังสือในมือลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ ปาป๊าโทรมาทำไมดึกๆ ดื่นๆ

"ค่าปาป๊า "

"อิงชา หนูเป็นอะไรรึเปล่าลูก ทำไมไม่กลับมานอนบ้านบ้างเลย " นึกว่ามีอะไร คิดถึงลูกสาวนี่เอง

"งานเยอะค่ะปาป๊า อิงชาไม่อยากขับรถ กลัววูบ อิงชาไม่ได้เป็นอะไรค่ะ " ที่จริงฉันกลัวปาป๊าจับได้ต่างหากล่ะ เรื่องที่ฉันบอกเลิกชาลส์จนทำให้ตัวเองสติแตกเมาแล้วร้องไห้ทุกวัน

"ไม่มีอย่างอื่นใช่มั้ยลูก " เหมือนปาป๊ากำลังจับผิดอะไรบางอย่างจากฉันอยู่

"ปาป๊าหมายถึงอะไรคะ "

"ไม่ได้อกหักใช่มั้ย? " นั่นไงฉันว่าละ

"เปล่านี่คะ ทำไมคะ อิงชาเหมือนคนอกหักหรือคะปาป๊า "

"อืม ดีแล้ว งั้นป๊าไม่กวนแล้วดีกว่า ฝันดีนะลูก อย่าหักโหมพักบ้าง "

"ค่ะปาป๊า ฝันดีค่ะ "

เช้าวันต่อมา

ฉันกลับมาอาบน้ำที่คอนโดเพราะต้องเปลี่ยนฟอร์มทำงาน ฉันใช้เวลาอยู่คอนโดนานพอสมควรเพราะช่วงเช้าฉันฝากธีราวด์คนไข้แทน เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับทำให้ปวดตาโคตรๆ แล้วตอนนี้ตาก็กำลังจะปิดเพราะกินยาแก้ปวดเข้าไป แต่!

ครืด ครืด

หมอธี

"หมอชา มาดูคนไข้ของคุณด่วน "

"ทำไม คนไข้คนไหน? " ฉันงัวเงียถามออกไป คนไข้ของฉันมีเป็นสิบ ช่วยบอกได้มั้ยว่าคนไหนจะได้นึกออก

"มีอยู่คนเดียวที่คุณนอนเฝ้า "

"ชาลส์ "

"ฉันจะไม่กินยาเม็ดนี้จนกว่าแฟนฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้ "

อืม ชัดเลย เสียงชาลส์ จะเยอะไปไหนเนี่ย!?

"ได้ยินแล้วใช่มั้ยหมอชา "

"อืม เดี๋ยวไป " ฉันจำใจฝืนลุกจากที่นอนอีกครั้ง

-------