มาเฟียหวงรัก.6 ของขวัญ Nc
1594 คำ
"วู้ววววววว ^^"
"อิงชาอย่าวิ่ง " ใครห้ามอะไรตอนนี้ฉันไม่ฟังทั้งนั้น เหมือนชีวิตได้ปลดล๊อก ฉันจะทำอะไรก็ได้ พอเท้าเหยียบพื้นทรายฉันก็รีบวิ่งรับลมชายหาดทันที ชาลส์ห้ามฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ขาฉันแข็งแรงไม่ล้มแผละเหมือนเด็กๆหรอก
"ชาลส์มาวิ่งแข่งกัน " ฉันมองหน้าชาลส์แล้วพยักหน้าท้าเขาวิ่งแข่ง
"ชนะได้อะไร? " ตลอดเลย ฉันทำปากยู่ไหล่ตกใส่เขา หมดแรงวิ่งเลย เพราะฉันขาสั้นวิ่งไม่เคยทัน
"ก็รู้อยู่ว่าอิงชาไม่เคยชนะ ไม่มีอะไรจะให้หรอก มีแต่นี่ " ฉันทำมินิฮาร์ทแล้วยื่นให้เขา ชาลส์อมยิ้มแล้วมองหน้าฉัน
หมับ !
" หยุดทำท่าน่ารักแบบนี้สักที " ฉันเบะปากใส่ชาลส์ เพราะเขาดึงมินิฮาร์ทของฉันไป อยากจะแหมใส่เหลือเกิน ทำเป็นบอกว่าน่ารัก เอาใจฉันล่ะสิ ^^
ฉันอารมณ์ดีขึ้นเพราะได้กลับมาที่เกาะนี้อีกครั้ง ฉันชอบบรรยากาศ บ้านพัก ความเงียบสงบร่มรื่น ชอบจนอยากทำที่นี่เป็นเรือนหอ แต่ก็เป็นความคิดที่นานมาแล้ว
แต่คงไม่ได้ ชาลส์ไม่ยอมแน่ เขาคงบ้าตายถ้าต้องติดเกาะแบบนี้ แล้วถ้าติดอยู่ที่นี่กับฉันล่ะ ชาลส์จะโอเคมั้ยนะ ?! นั่นสิลืมถามเลย
"ทำไมอ่ะ น่ารักจะตาย ส่งหัวใจปิ๊งๆ " ฉันดึงมือกกลับแล้วทำมินิฮาร์ทส่งไปอีกครั้ง
"เดี๋ยวก็จับฟัดให้จมทราย " ขู่เก่ง! ทำเป็นคีพลุค อยู่ต่อหน้าลูกน้องทีไรเป็นแบบนี้ตลอด ชาลส์พยักหน้าไล่ลูกน้องแล้วถอนหายใจ เบื่อจัง ! มีแฟนเป็นมาเฟียเนี่ย
ฉันขยับเข้าไปใกล้ชาลส์แล้วเอาแก้มนุ่มๆของตัวเองถูซ้ำๆไปที่แขนล่ำๆ เคยอ้อนผ่านโทรศัพท์ ครั้งนี้อ้อนแบบใกล้ชิดแนบเนื้อๆ อยากรู้จังว่าเขาจะทำยังไง ?
"อายอะไร ? " ฉันถามย้ำอีกรอบ ลูกน้องก็ไปหมดแล้ว เลิกคีพลุคได้ละ หมั่นไส้!
"จะวิ่งมั้ย " เขาหันมาถามฉันอีกครั้งหลังจากไล่พี่ๆบอดี้การ์ออกจากบริเวณ ฉันทำท่าครุ่นคิดแล้วพยักหน้ารัวๆ
"ชนะแล้วได้อะไร " คนตัวสูงโน้มต่ำกระซิบถามหาของรางวัลผู้ชนะ
"ชาลส์อยากได้อะไรว่าเลยดีกว่า "
"อยาก"
" อ๊ะๆ ไม่ต้องตอบนะว่าอยากได้อิงชา เพราะชาลส์ได้ไปแล้ว ทั้งตัวแล้วก็หัวใจ " ชาลส์ยิ้มแล้วยื่นมือมายีหัวฉันจนฟู
"พร้อมรึยัง "
"อิงชาขาสั้น ไปก่อนนะ "
"เฮ้ยๆ ได้ไง เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวนี้หัดขี้โกงหรอ อิงชาหยุดเลยนะ "
"กรี๊ดดดดด " กลายเป็นว่าตอนนี้ฉันวิ่งหนีชาลส์แทนวิ่งแข่ง เพราะฉันขี้โกงด้วยการออกตัวก่อน เราสองคนวิ่งไล่จับกันบนหาดทราย ล้มลุกคุกคลานจนเนื้อตัวเปรอะเปื้อนทรายเต็มไปหมด ฉันหัวเราะจนเสียงแห้ง หายใจแทบไม่ทันจนต้องหยุดวิ่งแล้วยอมให้ชาลส์จับตัว
"ขี้โกง " ฉันโดนโอบแน่น แถมยังโดนขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่
"เหนื่อยแล้ว พอแล้ว " ฉันยกมือยอมแพ้ ไม่ไหวแล้วจริงๆ เล่นกันหนักขนาดนี้ชาลส์ไม่มีท่าทีเหนื่อยเลยสักนิด ต่างจากฉันโกยอากาศเข้าปอดแทบไม่ทันจนตาเหลือก เป็นหมอใช่ว่าร่างกายจะแข็งแรง ฉันหน่ะเหนื่อยง่าย หน้ามืดบ่อยเพราะเวลาพักผ่อนไม่เพียงพอ เวลาออกกำลังกายไม่ต้องพูดถึง ถึงมีก็ไม่ออก ขอนอนดีกว่า
"เข้าบ้านกันดีกว่า ชาลส์มีอะไรให้ดู " ชาลส์จูงมือฉันเข้ามาในบ้าน เป็นที่พักตากอากาศบนเกาะส่วนตัวที่สวยมากๆ นานแล้วที่ฉันไม่ได้มาที่นี่ ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้ว่าชาลส์มาที่นี่บ้างรึเปล่า
ภายในยังคงเหมือนเดิม ผืนผนังสีขาวสะอาดตา กระจกทุกบานถูกเปิดออกเพื่อรับลมทะเล ม่านโปร่งแสงปลิวไสว รู้สึกผ่อนคลายจังเลย ทุกวันเห็นแต่ม่านของโรงพยาบาล เตียงคนป่วย เลือด ปรอทวัดไข้ เจ็ดวันจากนี้ฉันจะกอบโกยความสุขให้ได้มากที่สุด
ชาลส์พาฉันเดินมาที่ห้องรับแขก ฉันขมวดคิ้วสงสัย? มองไปรอบๆ ไม่เห็นมีอะไรเลย
"อะไรหรอ "
"นั่นไง วางอยู่บนโต๊ะ " ฉันเดินเข้าไปใกล้โต๊ะตรงกลางระหว่างโซฟา มีซองเอกสารสีน้ำตาลวางอยู่ ฉันหันมองชาลส์เป็นระยะจนเขาพยักหน้าให้เปิดดู ฉึงจึงหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดออกดู
โฉนดที่ดิน !! ที่บนเกาะที่ฉันยืนอยู่ อยากจะกรีดร้องแต่ก็ต้องคีพลุคคุณหมอน่าแสนน่ารักเอาไว้ ฉันไล่อ่านรายละเอียดทั้งหมดอย่าถี่ถ้วน เป๊ะทุกอย่าง
โฉนดเป็นชื่อฉัน !!!
ชื่อผู้ถือโฉนด ไม่ใช่ชื่อชาลส์ แต่เป็นชื่อฉัน !!! เปย์หนักมาก !
"สุขสันต์วันเกิด ชอบมั้ย " ฉันไม่นึกด้วยซ้ำว่าชาลส์จะใส่ใจ ฉันลืมมันไปหมดแล้วละ เพราะปีหน้าก็ต้องเกิดอีก เกาะนี้มูลค่าของมันสูงมาก ไม่แปลกใจที่ชาลส์ตั้งใจซื้อเก็บไว้ นี่เป็นเพียงแค่เศษเงินของเขาเท่านั้น มาเฟียอย่างชาลส์อยากได้อะไรก็ต้องได้ รวยจนไม่รู้จะรวยยังไง
" ให้ทำไม ของขวัญก็ส่งมาให้แล้ว " ไม่อยากเชื่อว่าฉันจะมีเกาะเป็นของตัวเอง เป็นแค่หมอทั่วไปราวด์คนไข้ อยู่เวร เก็บเงินทั้งชาติก็คงไม่มีปัญญาซื้อหรอก
แต่ฉันมีแฟนรวย จะซื้ออีกกี่เกาะก็ได้ ^^
"อยากให้ เดี๋ยวชาลส์ไปซื้อใหม่ " รวยดี แบบนี้ฉันชอบ อนาคตไม่ลำบาก นี่แหละสเปคเลย
ฉันไม่อยากเป็นหมอตลอดชีวิตหรอกนะ ฉันเหนื่อยบางครั้งก็อยากออกมาใช้ชีวิตคุณหญิงคุณนายกระดิกนิ้วรอใช้เงิน เหมือนมาม๊าที่มีหน้าที่อยู่บ้านเลี้ยงลูก ตื่นเช้ามาทำอาหารให้สามีที่กำลังจะไปทำงาน ส่วนปาป๊าก็มีหน้าที่ทำงานหาเงินและความสุขเข้าบ้าน สมบูรณ์แบบสุดๆ
อย่าว่าฉันขี้เกียจเลยนะ ฉันแค่เหนื่อย เหนื่อยมากจริงๆ
"ชาลส์ อิงชามีอะไรจะบอก"
"อะไร ? บอกรักหรอ ไม่เอาสิบอกอย่างอื่น " ฉันเก็บโฉนดใส่ซองสีน้ำตาลแล้วรีบดันชาลส์ไปที่โซฟา
"ไม่บอกรักหรอก เพราะว่าไม่รักแล้ว "
"อยากตายคาโซฟารึไง " ฉันยื่นมือไปหยิกแก้มชาลส์ แต่ชาลส์ไม่เล่นด้วยแถมขยับหนีฉันไปไกล
"ชาลส์ "
"ก็รู้ว่าไม่ชอบ ทำไมชอบพูดแบบนี้ " ฉันขยับเข้าไปใกล้มาเฟียที่กำลังทำท่าฟึดฟัด ต้องรีบง้อเดี๋ยวทำลายข้าวของในบ้านพังหมดจะแย่ บ้านหลังนี้เป็นของฉันแล้ว ชาลส์จะพังข้าวของในบ้านหลังนี้ไม่ได้ ได้เด็ดขาด !
"พูดเล่นเฉยๆ ไม่รักได้ไง รัก รัก รัก "
อุ๊ป !
ชาลส์จูบฉันแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เป็นจูบที่ดุดันและเต็มไปด้วยแรงปรารถนา ชาลส์กำลังสื่อให้รู้ว่ากำลังโกรธผ่านรสจูบและกายสัมผัส มือหนาป้วนเปี้ยนลูบไล้ลงต่ำเรื่อยๆไปที่สะโพกของฉัน ฉันเคลิ้มตามแล้วเชิดหน้าฟิน แต่อยู่ๆ
ชาลส์ให้ก็หยุด !
"รักมั้ย " ฉันอมยิ้มเมื่อได้ยินคำถามนั้นหลุดออกมาจากปากของเขา
ถามอะไรออกมาเนี่ย อยากย้อนถามว่าหยุดทำไม?! กำลังฟิน ^^
"ตอบมาก่อน ว่าเคยทำแบบนี้กับใครมั้ย ปากชมพูๆเนี่ย เคยไปไล่จูบใครรึเปล่า ชาลส์ อิงชาจริงจังนะ " ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง แล้วใช้นิ้วชี้ของตัวเองจิ้มๆไปที่ปากน่าจูบนั่น
ถามตรงๆแบบนี้นี่แหละ ฉันแอบกลัวเหมือนกัน เพราะชาลส์ไม่เคยโกหก ความจริงก็คือความจริงชาลส์เคยพูดเอาไว้แบบนั้น
"ไม่เคย "
"โกหกป่าว " ฉันหรี่ตาจับผิดแล้วมองหน้าชาลส์อย่างคาดคั้น
"ที่ผ่านมาเคยโกหกมั้ยล่ะ ไม่เคยชอบเลยนอกกายแฟนอ่ะ "
"แต่ชาลส์รู้อะไรมั้ย อิงชาคิดมากมาตลอดเลยนะ เฮ้อ .. รู้ทั้งรู้ว่าแฟนตัวเองซื่อสัตย์ ก็ยังงี่เง่างอแงอยู่นั่นแหละ"
" รู้ตัว ? "
"งอแงเพราะอยากให้มาง้อ คิดถึงเขาใจมั้ย แฮ่ๆ "
"มาแล้วนี่ไง ไม่ไปไหนแล้วด้วย จะงอแงอะไรอีก "
"ชาลส์ อิงชาอยากออกไปเดินเล่น ตะวันยังไม่ตกดินเลยนะ " ถ้ายังอยู่สภาพนี้ ฉันคิดว่าแม้แต่พระจันทร์ ดวงดาว ฉันคงไม่ได้เห็น ชัวร์ !
"อยากลองตะวันยังไม่ตกดินบ้าง ชาลส์คิดถึงอิงชามากนะ "
"งั้นก็ เอ่อ "
"อิงชา " เสียงกระเส่าของชาลส์ทำให้ฉันขนลุก ริมฝีปากหนาก้มต่ำแล้วซุกไซร้ไปตามซอกคอของฉันอย่างชิวหา
"ชาลส์ อื้อ "
"ขอนะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ " ชาลส์รีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรีบๆ เสร็จแล้วก็เอื้อมมือมาถอดให้ฉัน ตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่าของเรากำลังซัดกันนัวอยู่บนโซฟาห้องรับแขก
"ซี๊ด ชาลส์ ตรงนี้เลยหรอ "
" เสร็จตรงนี้ไปต่อในครัว "ลาก่อน ดวงตะวัน พระจันทร์ และดวงดาว
-----
- ผู้เขียน
