พิศวาสรัก นักเล่นกล้าม

เริ่มงานใหม่

บทที่4

เริ่มงานใหม่

2 วันต่อมา ห๊าาาาา เช้านี้สดชื่นจัง ตอนนี้ก็ 7 โมงเช้าแล้ว ปกติเวลานี้ฉันยังไม่ตื่นหรอก แต่วันนี้ฉันมีนัดสัมภาษณ์งานน่ะสิ พี่เขาโทรมานัดให้ฉันไปสัมภาษณ์งานตอน10 โมงเช้า ฉันเลยต้องตื่นเพื่อมาเตรียมตัว ฉันเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของฉันพร้อมกับยืนคิดอยู่นานว่าจะแต่งตัวยังไง ก่อนจะหยิบกางเกงยีนเอวสูงออกมา แล้วหันไปดูเสื้อในตู้อีกรอบ พร้อมกับหยิบเสื้อครอปกับเสื้อคลุมออกมา หลังจากที่ได้เสื้อผ้าแล้ว ฉันก็หันไปแต่งหน้าทำผมที่หน้ากระจกก่อนจะใส่เสื้อผ้า แล้วก็ลงมากินข้าวเช้าที่ป้าฉันเตรียมไว้ให้

9 : 30 น. ฉันมาถึงที่ฟิตเนสก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง ฉันเลยเดินมาหยุดที่หน้าประตูมีป้าคนนึงเห็นฉัน เขาเลยเดินมาเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งรอด้านใน รอประมาณ 15 นาที ก็มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากห้อง

" สวัสดีครับ พี่ชื่อชิณนะครับ " พี่ชิณพูด พร้อมกับแนะนำตัวเองให้ฉันรู้จัก

" สวัสดีค่ะ จันทร์ทิรา หรือจะเรียกเจ้าจอมก็ได้ค่ะ " ฉันสวัสดีพี่เขาพร้อมกับแนะนำตัวเอง

" น้องมีครอบครัวหรือยังครับ เพราะฟิตเนสที่นี่ปิดเที่ยงคืนนะครับ พี่กลัวเราจะมีปัญหากับครอบครัว " พี่ชิณถามพร้อมกับอธิบาย

" อ่อ..ยังไม่มีค่ะ " ฉันตอบออกไป

"อ่อ โอเคครับ งั้นเดี๋ยวอีก 3 วัน มาฝึกงานก่อน แล้วค่อยเริ่มงานนะครับ " พี่ชิณตอบ

"ได้ค่ะ " ฉันตอบ แล้วยิ้มออกไป

" งั้นไม่มีอะไรแล้ว น้องกลับก่อนก็ได้นะครับ " พี่ชิณพูดอีกครั้ง

" ได้ค่ะ งั้นจอมกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ " ฉันตอบรับก่อนจะสวัสดีพี่ชิณ แล้วเตรียมตัวจะกลับ

สามวันต่อมา ฉันมาถึงฟิตเนส ตอนบ่ายโมง อ่อ..พี่ชิณให้ฉันมาฝึกงาน 3 วัน ตั้งแต่บ่ายโมงถึง 6 โมงเย็น

" สวัสดีค่ะ พี่ชิณ " ฉันทักพี่ชิณทันทีที่พี่ชิณเดินออกมา

" สวัสดีครับ มาทางนี้พี่จะสอนวิธีการทำงานให้ เราใช้คอมฯเป็นใช่หรือเปล่า " พี่ชิณถาม

" ใช้เป็นค่ะ " ฉันพยักหน้าตอบพี่ชิณ หลังจากนั้นพี่ชิณก็สอนฉันใช้โปรแกรมการทำงานต่างๆในฟิตเนสให้ฉันทุกอย่าง เป็นแบบนี้มา 2 วัน พอวันที่ 3 ฉันก็เจอพี่อีกคนหนึ่ง แต่ฉันไม่กล้าทักพี่เขาหรอก พี่เขาดูนิ่งๆเขาไม่ค่อยสนใจฉันซักเท่าไหร่หรอก ส่วนใหญ่พี่เขาก็อยู่กับโทรศัพท์ของเขามากกว่า และแล้วก็ถึงเวลา 6โมงซักที ฉันบอกลาพวกพี่ๆก่อนที่จะเตรียมตัวกลับบ้าน อ่อ พี่ชิณให้ฉันเริ่มงานอาทิตย์หน้า

ปรี๊นนนนนนนน ปรี๊นนนนนนนนนน ในขณะที่ฉันกำลังรอรถอยู่นั้น กลับได้ยินเสียงแตรรถคันหนึ่งดังลั่น ก่อนที่จะหันไปเจอคุณตาคนนึงที่กำลังจะข้ามถนน เร็วเท่าความคิดฉันกำลังจะวิ่งเข้าไปช่วย แต่กลับมีผู้ชายคนนึงรั้งแขนฉันไว้ แล้วกลับเป็นเขาเองที่วิ่งลงไปช่วยคุณตาคนนั้นด้วยตัวเอง จนปลอดภัย

" ขอบคุณนะพ่อหนุ่ม " คุณตาเอ่ยขอบคุณผู้ชายคนนั้นอย่างซึ้งใจ

" ไม่เป็นไรครับตา ครั้งหน้าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะครับ มันอันตราย " ฉันฟังเขาคุยกับตาคนนั้นอย่างสุภาพก่อนจะเตือนด้วยความเป็นห่วง แต่ทำไมฉันรู้สึกคุ้นคำพูดเชิงตักเตือนของผู้ชายคนนี้จังนะ ฉันพยายามมองหน้าผู้ชายคนนี้อย่างพิจารณาว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า จนเขาเงยหน้าจากคุณตาคนนั้นแล้วสบตาฉันเข้าพอดี อ่อ....เขาคือคนที่ช่วยฉันไว้ในผับวันนั้นนิ่ ทำไมเราถึงเจอกันบ่อยจังนะ เห้ย!..แย่ละ เหมือนเขาจะเดินมาทางฉันเลย ฉันว่าเขาคงจำฉันได้แน่ๆ ทำไงดีๆ เอ๋! รถประจำทางมาพอดีเลยแฮะ ฉันก้าวเท้าขึ้นรถทันทีที่รถประจำทางมาจอดด้านหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะมาถึงฉัน เฮ้อ...หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกครั้งนะคะ คุณเทพบุตร