กลับไปจุดเดิม
2691 คำ
"คุณมิคกี้คะ ตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยแต่เช้านะคะ"เสียงสาวรับใช้เคาะประตูต่อเนื่อง
สุรเดชค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพราะได้ยินเสียงหญิงสาวเคาะประตู หลายครั้งติดกันจนเขารำคาญ พอเขาลืมตาเต็มที่สุรเดชจึงมองไปรอบๆ เขาถึงกับแปลกใจเพราะห้องที่เขานอนอยู่ ไม่ใช่ห้องของเขาเลยเพราะใหญ่มาก ห้องของเขาเล็กเท่าแมวดิ้นตาย ที่นอนก็เป็นฟูกสามชิ้นสีแดงเรียงกัน ตู้เสื้อผ้าห้องของเขาก็ไม่มี แขวนตามเสาที่ตอกตะปูไว้
ในเวลานี้สุรเดชตื่นตระหนกกลัวความหรูหรา เขารีบลงจากเตียงนอนที่แสนนุ่ม หมุนตัวมองรอบห้องด้วยสายตาหวาดหวั่น เขาเดินสำรวจรอบห้องโดยไม่สนใจหญิงสาวที่เรียกคุณมิคกี้ เพราะไม่ใช่ตัวเขา สุรเดชเดินไปดูโทรทัศน์เครื่องใหญ่จอโค้ง เขาไม่แน่ใจว่าเป็นอะไร แต่ที่แน่ใจก็คือโน็ตบุ๊คที่ดีไซน์แปลกตาบางเฉียบ สุรเดชไล่สายตามองจนตาลายด้วยเฟอร์นิเตอร์ที่หลากหลาย
"คุณมิคกี้คะ ตื่นหรือยังคะสายมากแล้วนะคะ"
สุรเดชหยุดสำรวจห้องนอนทันที เพราะเขาเริ่มรำคาญเสียงหญิงสาวผู้นี้ ที่ตะโกนโวกเวกจนน่ารำคาญ
"มิคกี้ลูกเปิดประตูให้แม่หน่อย"คุณหญิงโสภิตามาสมทบ เพราะด้วยความเป็นห่วงลูกจะเป็นอะไรไป จึงรีบมาดูในทันทีที่หญิงสาวรับใช้รายงาน
สุรเดชยืนงงครุ่นคิดว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร มิคกี้นั้นคือใครสุรเดชก็สงสัย เขาทำอะไรไม่ถูกจะเปิดก็กลัวจะปิดไว้ก็หวั่นเกรง ผู้คนอยู่ภายนอกห้องบุกเข้ามา ในขณะที่เขากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ประตูบานใหญ่ห้องก็เปิดทันที ด้วยฝีมือหญิงรับใช้เพราะมีกุญแจสำรองไว้ จึงไม่ใช่ปัญหาที่จะเปิดประตูเข้ามา
"มิคกี้ลูกเป็นอะไรทำไมไม่เปิดประตู วันนี้ต้องไปเรียนแต่เช้านะ"คุญหญิงโสภิตาเดินเข้ามาใกล้ๆ สุรเดชในร่างมิคกี้
สุรเดชเดินถอยห่างออกไป ยิ่งคุณหญิงโสภิตาเดินเข้ามาใกล้ เขาก็หนีห่างไปเรื่อยๆ
"มิคกี้ลูกเป็นอะไร หนีแม่ทำไม ไม่สบายหรือเปล่า ไปหาหมอไหม"คุณหญิงโสภิตาเดินเข้ามาจนจะติดสุรเดช เธอใช้หลังมือแตะที่หน้าผากสุรเดช
"ตัวก็ไม่ร้อนนี่ หรือว่าไม่อยากไปมหาวิทยาลัย มีอะไรบอกแม่มาได้เลย"คุณหญิงโสภิตามีสีหน้าหวั่นวิตกอย่างมาก
"ใครแม่ คุณไม่ใช่แม่ผม"สุรเดชพูดออกมา เพราะแม่ของเขาขายขนมจีนน้ำเงี้ยวอยู่ที่หล่มสัก
"มิคกี้ทำไมลูกพูดแบบนี้ แม่เสียใจมาก แม่น่ะคุณหญิงโสภิตา ภริยาท่านรัฐมนตรีเชียวนะ ลูกมิคกี้จำไม่ได้เหรอ หรือว่าลูกจะ...ไม่นะ แม่รับไม่ได้ แม่จะเป็นลม"คุณหญิงโสภิตาเกิดอาการหน้ามืด ใช้มือกุมหน้าผากไว้
"คุณหญิงคะ"หญิงรับใช้รีบมาพยุงร่างของคุณหญิงโสภิตานั่งลงบนเตียงนอน
"ไม่เป็นอะไรแค่หน้ามืดนิดหน่อย"คุณหญิงโสภิตาใช้มือจับที่หน้าอก เพราะรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง
สุรเดชยืนนิ่ง ดูพฤติกรรมของหญิงวัยกลางคน ที่นั่งลงบนเตียงด้วยใบหน้าที่ซีดเชียว เขาสงสัยยัยคุณหญิงนี่เป็นบ้าอะไร มาหาว่าเขาเป็นลูกชายที่ชื่อมิคกี้
"มิคกี้ลูกแม่ ลูกไปทำอะไรมาเมื่อคืน ดูลูกของแม่ไม่ปกติ แม่...รักลูกนะ"คุณหญิงโสภิตาเริ่มน้ำตาซึม หญิงรับใช้จึงไปนำทิชชูมาให้คุณหญิงเช็ดน้ำตา
"ผมไม่ใช่ลูกของป้า แม่ผมขายขนมจีนน้ำเงี้ยวที่ตลาดหล่มสัก พ่อผมขับรถเมล์สายพิษณุโลกหล่มสัก ไม่ใช่คุณหญิง รัฐมนตรี อะไรทั้งนั้น"
"มิคกี้"คุณหญิงโสภิตาเสียงดัง
"อะไรป้า"
"นี่แม่นะมิคกี้ ป้าของลูกชื่อสาลินีพึ่งไปส่งพี่เจไดเรียนที่ สวิตเซอร์แลนด์"น้ำตาของคุณหญิงเริ่มนองแก้ม
คุณหญิงโสภิตายิ่งพูดอธิบายเรื่องราวๆต่างๆมากเท่าไร สุรเดชยิ่งงงหนักมากยิ่งขึ้น
"เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะลูก วันนี้ลูกไปเรียนก่อนนะ"คุณหญิงโสภิตาถึงจะสับสนพฤติกรรมของลูกชาย แต่เธอก็จะไม่ปล่อยให้ลูกชายสุดที่รักทำอะไรนอกลู่นอกทางเด็ดขาด
"ผมเรียนที่ไหน"สุรเดชเอ่ยขึ้น
"อ้าว ที่มหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธาไงลูก"
"ผมเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้านะป้า"
"แม่จะเป็นลม ลูกแม่เป็นอะไรที่นี่กรุงเทพ ไม่ใช่เพชรบูรณ์ แม่ส่งจะส่งลูกไปเรียนทำไมที่โน้น"คุณหญิงโสภิตาหายน้ำตาหลั่งไหล เพราะงงกับพฤติกรรมของลูกชาย
สุรเดชยิ่งงงไปใหญ่ว่ามาอยู่กรุงเทพได้อย่างไร เขาไม่อยาเชื่อสายตาตัวเอง
"มิคกี้"เสียงเข้มๆ ของคุณหญิงโสภิตาดังขึ้น
"เรียกทำไมป้า"สุรเดชจ้องมองคุณหญิงโสภิตา
"แม่ไม่มีเวลามาเล่นสนุกด้วยนะ จะไปเรียนดีดีหรือจะให้แม่เรียกคนสวนมาแต่งตัวให้"คุณหญิงโสภิตาลุกขึ้นยืน ด้วยนิสัยของคุณหญิง จะมาไม้อ่อนก่อนที่จะใช้ไม้แข็ง
"ผมแต่งเองได้" สุรเดชเริ่มกลัวสายตาที่คุณหญิงโสภิตาจ้องมอง
"ดี แม่จะออกไปก่อน ให้เวลาครึ่งชั่วโมงแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่าง"
ถึงคุณหญิงจะเสียงเข้มดุดัน แต่เธอก็ยังอดเป็นห่วงลูกชายไม่ได้ เพราะพฤติกรรมของมิคกี้เมื่อครู่เหมือนคนความจำเสื่อม เธอรู้สึกกังวลจึงมีความคิดว่าจะเอามิคกี้ไปรักษาช่วงเสาร์อาทิตย์
เมื่อคุณหญิงโสภิตาออกจากห้องไปพร้อมกับหญิงรับใช้ สุรเดชถึงกับกุมขมับด้วยความสัมสนอลหม่านจิตใจ เขาเดินไปทั่วห้องด้วยความกังวลใจอย่างหนัก พร้อมกับใช้ความคิดที่จะแก้ไขสถานการณ์ ที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน
สุรเดชได้เดินไปเปิดตู้ที่อัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้า ที่เขาไม่คุ้นเคยแต่ที่สุรเดชคาดเดาได้คือแพงทุกชิ้น เขาไล่ดูไปเรื่อยๆจนเห็นชุดนักศึกษาพร้อมเน็คไท ที่ติดตราสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธา เขาจึงได้ความคิดทันที ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด โดยยอมไปเรียนตามที่คุณหญิงโสภิตาบอก สุรเดชจึงเข้าไปอาบน้ำเพื่อจะได้ไปมหาวิทยาลัย ก่อนที่จะเข้าไปในห้องน้ำเขาก็พลันเห็น โทรศัพท์มือถือ เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไรจึงลองกดดู ซึ่งก็ติดแต่ต้องใส่รหัสผ่านเขาจึงวางลงไว้ที่เดิม
"แค่นี้แหล่ะหลังจากนั้นก็ยอมป้าโสภิตา ไปมหาวิทยาลัย แล้วก็เจอบอมบอมนั่นแหล่ะ”
สุรเดชยังไม่เลิกกอดบอมบอม แถมเอาคางเกยบ่าของบอมบอมไว้อีก
"ปล่อยได้แล้วจะกอดทำไม" บอมบอมพยายามแกะมือสุรเดชออก ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยให้บอมบอมออกจากอ้อมกอด
เมื่อบอมบอมหลุดจากอ้อมกอดของสุรเดช เขาจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ชาร์จแบตเตอรี่ทิ้งไว้ หลังจากนั้นบอมบอมก็เปิดเครื่องพร้อมเดินมาที่สุรเดช พอเปิดมือถือขึ้นก็เห็นรูปมิคกี้เต็มหน้าจอ ทั้งเก็ก แอค โชว์ซิคแพ็คที่ฟิสเนต
"เอ้า ของนาย"บอมบอมยื่นให้สุเดช เขาก็รับไว้แต่แล้วก็ต้องตกใจเพราะเป็นรูปของเขาอยู่ในหน้าจอโทรศัพท์
"ไอ้มิคกี้ มึงไปอยู่ไหน แถมหน้าเหมือนกูอีก"สุรเดชแลบลิ้นใส่
"อย่ามัวเล่น ยังดีที่ไม่ได้ใส่รหัส"บอมบอมพูดจบก็สอนใช้โทรศัพท์มือถือให้สุรเดช โดยเฉพาะการโทรเข้าออก และเพิ่มเพื่อนในไลน์ เฟสบุ๊ค ไอจี ติ๊กต๊อก และสอนเล่นยูทูป ซึ่งสุรเดชจะชอบมากเลื่อนจนเพลิน จนลืมความเศร้าที่จากบ้านมา
"เดี๋ยวเขาห้องน้ำก่อนนะ"บอมบอมเอ่ยขึ้น แต่สุรเดชไม่เงยหน้ามองด้วยซ้ำ เพราะติดใจการเล่นยูทูบ บอมบอมมองสุรเดชแล้วอมยิ้มหลังจากนั้นเดินเข้าห้องน้ำไปในทันที
สุรเดชได้เลื่อนดูมิวสิควีดีโอของนักร้องยุคเก่า จนมาสะดุดกับเพลงปาฏิหารอีกครั้ง เขาจึงหยุดฟังและดูตั้งแต่เริ่มต้น พอฟังไปซักห้านาทีเขาเริ่มรู้สึกง่วงนอนจนทนไม่ไหว เขาจึงเดินไปยังเตียงนอนและหลับไปในที่สุด
เมื่อบอมบอมทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จ เขาก็ออกมาและได้เห็นสุรเดชนอนหลับและถือโทรศัพท์อยู่ที่มือ บอมบอมเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์จากมือของสุรเดชที่กำไว้แน่น ช่วงแรกก็ดึงออกมาได้นิดหน่อย แต่เล้วมือนั้นก็กำโทรศัพท์มือถือไว้แน่นและดึงกลับ พร้อมกับลืมตาขึ้นทันที เมื่อเขาเห็นหน้าบอมบอมถึงกับตกใจ รีบลุกขึ้นทันที
"มาห้องเราได้ไงบอมบอม"มิคกี้ที่กลับเข้ามาในร่างเดิมเอ่ยขึ้น
"เป็นอะไรก็นายชวนเรามานี่"บอมบอมเริ่มงงอีกครั้ง
"ใครชวนนายมา ไม่เคยคุยกันเลย"มิคกี้ไม่ต่างกับบอมบอมที่ยืนงงในห้อง
"นายบ้าไปแล้วเหรอ หลงยุคมาสติฟั่นเฟือนขนาดหนัก"บอมบอมเริ่มโกรธ
"นายนั่นแหล่ะบ้า ออกไปจากห้องเราเดี่๋ยวนี้ใครอนุญาตให้เข้ามา ไม่มีมารยาทเอาซะเลย"มิคกี้เสียงเข้ม
"นายสุรเดชลืมตัวไปแล้วเหรอ เป็นลูกคุณหญิงโสภิตาแค่วันเดียว เป็นถึงขนาดนี้เลยเนาะ"บอมบอมยิ้มเยอะ
"ใครสุรเดช พูดดีดีนะ"มิคกี้ก็เริ่มงงกับบอมบอม เขาจำได้ตอนบ่ายบอมบอมโดนรุ่นพี่แกล้ง เขาจึงรู้จักบอมบอมไปโดยปริยาย
"มีอะไร ทีตอนบ่ายมาขอร้องให้ช่วย ลืมบุญคุณ คบไม่ได้"
"คบไม่ได้แล้วมานี่ทำไม"มิคกี้จ้องมองหน้าบอมบอม
"ก็ไม่ได้อยากมาหรอก ไปก็ได้ เชิญช่วยหลือตัวเองต่อไปเถอะ"บอมบอมหันหลังให้พร้อมจะกลับบ้าน
"เดี๋ยวก่อน"มิคกี้กระชากแขนของบอมบอมอย่างแรงจึงเซมากระทบที่หน้าอกแสนบึก มือของบอมบอมได้สัมผัสแผ่นอกอย่างจัง
"โอ๊ย นายเป็นบ้าอะไร"บอมบอมดึงมือออก พร้อมผลักมิคกี้แต่ไม่เป็นผล ด้วยความเป็นนักกีฬาจึงไม่มีผลอะไรแม้แต่น้อย
"จะไปไหน"
"กลับบ้านน่ะซิ โดนถีบหัวส่งแล้วนี่" บอมบอมรีบหันหลังกลับ พร้อมวิ่งไปเปิดประตูออกไปในทันที
มิคกี้ไม่รอช้าตามบอมบอมไปติดๆ แม้แต่บอมบอมวิ่งลงบันได้เขาก็ตามลงไป เกือบประชิดตัวเหลือเพียงนิดเดียว แต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงพิฆาต
"ทำอะไรกัน เล่นเป็นเด็กไปได้ เดี๋ยวตกบันได้ลงมาหัวแตกเรื่องใหญ่อีก"คุณหญิงโสภิตาลุกขึ้นยืนมองไปที่บันได้
เมื่อมิคกี้ได้ยินเสียงแม่ของเขา ถึงกับหยุดวิ่งลงบันได้เดินลงช้าๆ ส่วนบอมบอมนั้นยังวิ่งลงมาอยู่ จนมาถึงข้างล่างจึงเดินมาหาคุณหญิงโสภิตา
"เล่นอะไรเป็นเด็กไปได้หนูบอมบอม"คุณหญิงโสภิตามีสีหน้าที่สงสัยปนเอ็นดู
"แม่รู้จักบอมบอมได้ไง"มิคกี้เดินเข้ามายืนใกล้ๆบอมบอม
"เป็นอะไรอีกล่ะลูก ก็มิคกี้พามานี่ แม่จะเป็นลม วันนี้มิคกี้เป็นอะไร ตอนเช้าอีกคนตกเย็นก็เปลื่ยนไปอีกคน แม่ปวดหัว"คุณหญิงโสภิตาค่อยๆนั่งลงด้วยความเครียด วิตก ว่าลูกชายจะความจำเสื่อม
"ผมไม่ได้พามันมาเลย จู่จู่ก็มาอยู่ที่่ห้องผม"มิคกี้เดินขยับตัวเข้ามาใกล้บอมบอมอีก
"ลูกแม่"คุณหญิงโสภิตาถึงกลับเครียด
บอมบอมเห็นท่าที่สุรเดชที่เปลื่ยนไป ไม่ว่าจะการพูด การแสดงออก ที่ต่างกันออกไปเหมือนคนละคน
"หรือว่าสุรเดชไปแล้ว ไม่รอกันเลย"บอมบอมบ่นเบาๆ
"หนูบอมบอมเป็นอะไรคะหนู"
"เปล่าครับ เดี๋ยวผมจะกลับบ้าน"
"เดี่๋ยวแม่จะให้คนรถไปส่งนะ ไม่ต้องให้ใครมารับหรอก เสียเวลา"
"ครับ"บอมบอมรับปากอย่างง่ายดาย เพราะรำคาญมิคกี้
หลังจากนั้นคุณหญิงโสภิตาก็เรียกคนรับใช้ ให้ไปตามคนขับรถให้มาจอดรอบอมบอมหน้าบ้าน
"ขอบคุณหญิงแม่มากเลยครับ ที่เมตตาบอมบอม"บอมบอมยกมือไหว้ จนสร้างความไม่พอแก่มิคกี้
"เพื่อนมิคกี้ก็เหมือนลูกแม่"
"แม่ บอมบอมไม่ใช่เพื่อนผมแ เรียนห้องเดียวกันเเฉยๆ"
"มิคกี้"คุณหญิงโสภาเสียงสูงขึ้นทันที
มิคกี้รู้ดีว่าแม่ของเขาเองนั้นถ้าดุขึ้นมาใครก็เอาไม่อยู่ มิคกี้จึงเลือกที่จะเงียบ และค่อยไปจัดการบอมบอมที่มหาวิทยาลัย
เมื่อคนขับรถมารับบอมบอม เขาจึงรีบเดินไปขึ้นรถ และคิดเรื่องสุรเดชทันที เขาค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าสุรเดชน่าจะกลับไปในยุคของเขา ส่วนคนนี้น่าจะเป็นมิคกี้ตัวจริงแน่นอน
แต่บอมบอมก็สงสัยอยู่ดี ว่าตัวเขาเองถ้าไปอยู่ยุคเก้าศูนย์ แล้วในปัจจุบันเขามีตัวตนหรือเปล่า เขาพยายามเปรียบเทียบสุรเดชกับจ้อย ยิ่งคิดบอมบอมยิ่งงงไปใหญ่ เขาจึงไม่อยากคิดอีกต่อไป บอมบอมจึงเอนหลังหลับบนรถจนถึงบ้านของเขา
เมื่อบอมบอมทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง เขาจึงอยากจะคุยกับพี่เอก แต่เขาก็หาโทรศัพท์มือถือไม่เจอ บอมบอมจึงคิดได้ว่าน่าจะลืมไว้ที่ห้องมิคกี้ นี่เป็นสิ่งที่กังวลใจมากที่สุด
บอมบอมจึงคิดขึ้นได้ว่าได้แอคเป็นเพื่อน ในเฟสกับมิคกี้เมื่อตอนเย็น เขาจึงไปเปิดโน็ตบุ๊คเพื่อส่งข้อความหามิคกี้
เพียงขึ้นหน้าเฟสเท่านั้นแหล่ะ บอมบอมถึงกับอ้าปากค้าง เพราะมิคกี้ถอดเสื้อโชว์มัดกล้า จากการเล่นเวทและกีฬา เขาก็ไม่อยากดูเท่าไรหรอก แต่ยิ่งดูยิ่งเพลินตาจึงเปิดดูไปเรื่อย จนเกือบลืมบอกให้มิคกี้เอามือถือมาคืนในวันพรุ่งนี้
"ทัก"
เงียบไม่มีการตอบกลับในทันที บอมบอมจึงปล่อยไว้พักหนึ่งก็ไม่มีการตอบแล้ว หรือขึ้นว่าอ่านแล้ว
"เราลืมมือถือไว้ห้องนาย เอามาให้ด้วยในวันพรุ่งนี้"
"ฮือ แต่ต้องมีข้อแลกเปลื่ยน"
"อะไร"
"ให้เราเป็นเจ้านายหนึ่งวัน"
ในใจของบอมบอมรู้สึกหมั่นไส้มาก นอกจากขึ้เก็กแล้วกวนบาทาอีก ความจริงบอมบอมไม่ต้องยอมก็ได้ แค่บอกคุณหญิงโสภิตาแค่นั้น อย่างไงมิคกี้ก็เอามาคืนแน่อน แต่บอมบอมอยากรู้ว่ามิคกี้จะทำอะไรกับเขา
"เคร พรุ่งนี้เจอกัน"บอมบอมรีบปิดเมสเซ็นเจอร์ทันที เพราะก็ดึกพอสมควร เขากลัวอาเอกจะนอนหลับซะก่อน จึงต้องรีบทักทาย
"นอนหรือยังครับอาเอก"
"ยัง มีอะไรหรือเปล่า"
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ"
"ว่า"
"ตอนที่อาเอกเรียนที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า มีน้องรหัสหอไหมครับ"
"ถามทำไม"
"วันนี้ผมได้เจอพี่รหัสแล้ว ก็เลยอยากรู้ว่าอาเอกมีไหมครับ"
"มีสิ"
"น้องรหัสอาเอกน่ารักไหม"
"อย่าให้พูดเลย สุดสุด อาเป็นพีรหัสได้สองวันมั้ง จ้อยก็โดนไล่ออกเพราะแอบดื่มเหล้าที่หอพัก "
"ชื่ออะไรครับ"
"จ้อยน่ะ"
"อ๋อ"
บอมบอมเริ่มเครียดเลยทีเดียว เขาจึงอยากกลับไปแก้ไขสถานการณ์นี้ แต่ไม่รู้จะไปอย่างไร แถมสุรเดชก็กลับไปโดยไม่บอกกล่าวอีก
“อาเอกแค่นี้ก่อนนะ บอมบอมง่วงแล้วน่ะ”
“ได้สิ ราตรีสวัสดิ์
- ผู้เขียน
