ต้นกำเนิดสายเปย์
1727 คำ
ในช่วงเวลาความสุขของบอมบอมเริ่มต้นขึ้น หลังจากที่พี่เอกอกหักจึงมีเวลาให้บอมบอมมากขึ้น ทั้งสองจึงออกไปเที่ยวที่ห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง โดยบอมบอมเป็นคนชวนพี่เอกของเขา เพราะอยากได้ใจพี่เอกเขาจึงตัดสินใจเปย์ให้ทุกอย่าง
"มีแต่ของราคาแพงๆ ทั้งนั้นเลย คงได้แต่ดูพี่คงไม่มีปัญญาซื้อหรอก"เอกพูดจากใจจริง ไม่ใช่เพราะเขาอยากให้บอมบอมซื้ออะไรให้ และเขาก็ไม่ได้อยากมาด้วยซ้ำ ความจริงแล้วเขาอยากไปเดินในตลาดมากกว่า
"ก็ไม่แพงเท่าไรนะ"บอมบอมนั้นตอนอยู่ในโลกอนาคต เขาใช้เงินวันละหลายพัน เดือนหนึ่งสามถึงสี่หมื่นบางครั้งมากกว่านั้นอีก
"ฮึ ไม่แพงเหรอ เสื้อผ้าตัวหนึ่งอย่างถูกๆ ก็หลายร้อยอยู่นะ"
"ใช่ ครับ"
"แต่พี่ว่าบอมบอมพูดจริงเสื้อกับกางเกงที่พี่ใส่ของบอมบอมมา ก็น่าจะสองสามพันได้ใช่ไหม ถึงพี่ไม่มีใส่แต่ก็พอดูออก ในตู้เสื้อผ้าของบอมบอมมีแต่ราคาแพงๆทั้งนั้น"
"ก็ประมาณนั้น"บอมบอมยิ้มฝืนๆ เพราะเป็นเรื่องจริง บอมบอมคิดเพียงแต่ว่าในเมื่อมีรายได้ ควรหาความสุขใส่ตัวเอง ที่บอมบอมมีความคิดแบบนี้ เพราะเขายังไม่ลืมนิสัยคุณหนูนักช้อป
"บอมบอมจะพาพี่ไปไหนเนี่ย พี่ก็ว่าไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย"เอกเริ่มรู้สึกว่าเดินไปเดินมาก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ
"ถ้าบอมบอมจะทำอะไรสักอย่างหนึ่งเพื่อพี่เอก แต่พี่เอกอย่าโกรธบอมบอมนะ"บอมบอมก็พอรู้จักนิสัยพี่เอกของเขาพอสมควร จึงพุดเช่นนี้ไว้ก่อน
"ทำไมเหรอ จะทำอะไรพี่นี่มันในห้างนะ"เอกอมยิ้ม
"แกล้งบอมบอมอีกแล้ว"บอมบอมมองค้อนเม้มปาก
"พี่ล้อเล่น บอกพี่มาได้แล้วพี่อยากรู้"
"พี่เอกอยากได้กีต้าร์ไหม"
"อยากได้ซิ ถามทำไม"
"ถ้าบอมบอมจะซื้อให้พี่เอก เนื่องในวันเกิด เพราะเมื่อวานบอมบอมแค่พับดาวให้เฉยๆ"บอมบอมพูดเสียงค่อยลง
"อยากได้ก็จริงแต่พี่ไม่เอาหรอก ขอบใจบอมบอมมากนะ"
"ทำไมพี่เอกไม่เอาล่ะ บอมบอมตั้งใจซื้อให้พี่เอกจริงๆ"
"พี่รู้ แต่ว่ามันแพงไปสำหรับพี่ และข้อสำคัญบอมบอมทำงานหาเงินได้ ควรซื้อความสุขให้ตัวเองดีกว่า"
"ก็นี่ไงความสุขของบอมบอม"
"บอมบอม"เอกถอนหายใจ
"บอมบอมเห็นกีต้าร์ของพี่เอกเก่ามาก และมีรอยแตกด้วย บอมบอมรู้นะว่าพี่เอกชอบเล่นกีต้าร์ ร้องเพลง ถ้ามันพังพี่เอกจะไม่มีเล่น"
"ไม่มีเล่นก็ไม่เป็นไร มันไม่ได้สำคัญสำหรับพี่่หรอก"เอกพูดไม่ตรงกับใจ เพราะเขาก็ยังคิดอยู่เหมือนกันว่าจะหาเงินที่ไหนมาซื้อ ช่วงปิดเทอมที่เขาไปทำงานเพื่อหาค่าเทอมก็หมดแล้ว
"เอาแบบนี้ไหม บอมบอมให้ยืมเงินเพื่อซื้อกีต้าร์ เมื่อพี่เอกมีเงินค่อยมาใช้คืนบอมบอมก็ได้"
"พี่่จะเอาเงินที่ไหนมาคืน งานพิเศษที่พี่ทำก็ไม่มากพอมาใช้หนี้หรอก"
"ถ้าบอมบอมมีคำแนะนำให้พี่ล่ะ พี่จะรับฟังไหมบอมบอมไหม"
"อะไรลองบอกมาซิ"เอกมีท่าทีสงสัย
"พี่เอกร้องเพลงได้ เล่นกีต้าร์ได้ พี่เอกจะเล่นแค่งานอดิเรกเองเหรอ ทำไมพี่เอกไม่ทำเป็นอาชีพเสริมเพื่อหาเงินมาใช้จ่าย"
"หมายความว่าไง"
"บอมบอมเห็นผับในเมืองรับสมัครนักร้อง ร้านอาหารก็มี ทำไมพี่เอกไม่มาสมัครล่ะ"
"พี่ก็อยากทำน่ะ แต่พี่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไง"
"พี่เอกต้องกล้าตัดสินใจได้แล้ว"
"จะให้พี่ทำอย่างไงลองบอกพี่มาซิ"
"อย่างแรกพี่เอกต้องออกมาจากเซฟโซน"
"ใช้ภาษาอังกฤษอีกแล้ว"เอกเข้าใจความหมายอยู่
"บอมบอมหมายถึงว่าพี่เอกต้องออกมาจากหอในก่อน เพราะอีกไม่กี่วันก็จะปิดเทอมแล้ว เพราะถ้าอยู่หอในพี่เอกก็ไม่สามารถออกมาทำงานได้"
"แล้วจะให้พี่ไปอยู่ไหนล่ะ"
"ก็มาอยู่ห้องบอมบอมก่อนก็ได้ พอพี่เอกมีเงินค่อยย้ายออกไปอยู่ที่อื่นก็ได้นี่"
"พี่ว่าไม่ดี เพราะพี่ไม่อยากรบกวนบอมบอม"
"ไม่รบกวนหรอกพี่เอก เพราะบอมบอมจะกลับบ้านช่วงปิดเทอม พี่เอกก็อยู่ดูแลห้องให้บอมบอมไปในตัว"
เอกครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เพราะเป็นความคิดที่ดีพอสมควร เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่สามารถอยู่หอในได้อีก เมื่อขึ้นปีสาม
"จะดีเหรอ"เอกไม่กล้าพูดตรงๆ
"ดีซิพี่เอกเชื่อบอมบอมเถอะ พอสอบเสร็จก็หางาน หลังจากนั้นก็มาอยู่กับบอมบอม"บอมบอมแอบอมยิ้ม
"ยิ้มอะไร"เอกถาม
"เปล่า"
"พี่ไม่เชื่อหรอกบอกมา"เอกนั้นก็แอบคิดว่าบอมบอมต้องมีแผนอะไรหรือเปล่า และเอกก็ค่อนข้างแน่ใจพอสมควรว่าบอมบอมชอบเขา จึงทุ่มทุนขนาดนี้แต่เอกก็ไม่อยากหลอกและให้ความหวังกับบอมบอม แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ดีกับตัวเขา
"ไม่มีอะไรหรอก ไปหาซื้อกีต้าร์กันเถอะ"
"คือพี่"
"ไม่ต้องคือแล้ว"
บอมบอมรีบดึงมือพี่เอกของเขาไปซื้ิอกีต้าร์ ช่วงแรกเอกก็อิดออดแต่ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่เขาชอบ เอกจึงตัดสินใจทำตามใจตัวเองถึงจะรู้สึกไม่ดีบ้างก็ตามที หลังจากซื้อกีต้าร์เสร็จก็ไปซื้อหนังสือเพลง เพื่อจะได้มาหัดเล่นกีต้าร์ แต่บอมบอมยังไม่หยุดเปย์แค่นั้น เขาพาพี่เอกของเขาไปซื้อเสื้อผ้า รองเท้า นาฬิกา จนเกือบหมดตัวกันเลยทีเดียว
กว่าทั้งสองจะช้อปเสร็จสิ้นก็เกือบเย็น จึงแวะที่ศูนย์อาหารเพื่อกินข้าวมื้อเย็น ซึ่งแน่นอนบอมบอมเป็นคนจ่าย เอกนั้นซื้อเย็นตาโฟพร้อมเบียร์สดหนึ่งเหยือกซึ่งบอมบอมเป็นคนสั่งให้ และตามด้วยของขบเคี้ยว ส่วนบอมบอมสายเปย์กินแค่คะน้าหมูกรอบกับน้ำส้มคั้นหนึ่งแก้ว
"พี่ดื่มไม่หมดตั้งเหยือก บอมบอมช่วยพี่ดื่มด้วยนะ"
"บอมบอมไม่ดื่มเบียร์ พี่เอกดื่มคนเดียวเถอะ"
"ก็ได้ พี่ไม่ค่อยได้ดื่มเบียร์สดเท่าไร ส่วนใหญ่ดื่มเหล้าขาว"
"พี่เอกก็ ขึ้นห้างทั้งทีอย่าพูดถึงเหล้าขาวเลยกินกันดีกว่า"
เอกนั้นรีบกินเย็นตาโฟจนหมดชาม เพื่อที่จะได้ลิ้มรสเบียร์สดที่เขาอยากดื่มมานาน
"วันนี้พี่เอกมีความสุขไหมครับ"บอมบอมยิ้มหวานให้
"พี่มีความสุขมากจนลืมเรื่องกลุ้มใจไปเลย"พูดจบเอกดื่มเบียร์ต่ออีกหนึ่งแก้ว
"บอมบอมดีใจจังที่พี่เอกมีความสุข บอมบอมคิดว่าพี่เอกน่าจะไปประกวดร้องเพลงด้วยนะ เผื่อชนะเลิศอาจได้เป็นนักร้อง ยิ่งพี่เอกหล่อแบบนี้เผลอๆเป็นซุปตาร์เชียวนะ"
"อะไรซุปตาร์"เอกสงสัย
"ดังระเบิด"
"อ๋อ พี่ไม่คิดถึงขนาดนั้นหรอก"
"ก็ดี ถ้าพี่เอกดัง บอมบอมคงไม่ใช่คนสำคัญ"
"สำคัญซิ ไม่ว่าพี่จะเป็นอะไรอยู่ที่ไหน บอมบอมสำคัญกับพี่เสมอ"
"จริงเหรอ พี่เอกปากหวานจะตาย"
"ปากหวานกับบอมบอมคนเดียว"
"อ๋อ เรืองประกวดร้องเพลงพี่สนใจไหม"บอมบอมรู้สึกเขินเลยลืมเรื่องที่จะคุย
"สนใจซิ ที่นี่ก็มีประกวดตั้งเยอะตั้งแยะแต่บางทีมันไกลไม่มีรถไป"
"อ้าวทำไมไม่ขึ้นรถไปล่ะ"
"เขาประกวดกลางคืนและบางที่รถก็ไม่มีไป"
"อ๋อ"บอมบอมเริ่มมีความคิดเปย์เพื่มอีกแล้ว นั่นคือซื้อรถมอเตอร์ไซค์แต่มันแพงไป เงินของบอมบอมมีไม่ถึง เพราะต้องเก็บไว้ซื้อรถยนต์ให้พ่อแม่ของจ้อย บอมบอมเลยคิดว่าน่าจะผ่อนรถมอเตอร์ไซค์สักคัน แต่เรื่องนี้เขายังไม่บอกพี่เอกของเขาหรอก เพราะวันนี้ก็เปย์จนแท่บหมดกกระเป๋า
"วันนี้บอมบอมดีกับพี่มากเลย บอมบอมอยากได้อะไรอยากให้พี่ทำอะไรบอกพี่ได้นะ"เอกรู้สึกซึ้งน้ำใจบอมบอม ทั้งๆที่เขาก็ไม่อยากรับสิ่งของที่บอมบอมให้ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการของตัวเองได้
"บอมบอมไม่ได้ต้องการอะไรหรอก แค่เห็นพี่เอกมีความสุขบอมบอมก็ดีใจแล้ว"
"แค่นั้นจริงๆเหรอ พี่ไม่อยากเชื่อเลย"
"พี่เอกจะดูถูกน้ำใจบอมบอมมากเกินไปแล้วนะ"บอมบอมเริ่มโกรธเพราะความจริงแล้วเขาต้องการความรักจากพี่เอกของเขา แต่บอมบอมยังไม่สามารถพูดได้ในเวลานี้
"พี่ล้อเล่น อย่าโกรธพี่เลยนะ"
"ไม่โกรธก็ได้ แต่พี่เอกอย่าพูดแบบนี้อีก"
"พี่จะไม่พูดอีกแล้ว"ในใจของเอกคิดว่าบอมบอมอาจต้องการตัวเขาหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเขาจะทำอย่างไร เอกก็ยังคิดไม่ออก แต่เขาก็มีความรู้สึกดีดีกับบอมบอมอยู่เหมือนกัน เพียงแต่มีความคิดบางอย่างมาขวางกั้นเขาไว้เหมือนเดิม
"ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว พี่เอกดื่มต่อเลยเดี๋ยวบอมบอมจะนั่งเป็นเพื่อน
ทั้งสองนั่งดื่มกินกันจนเกือบห้าโมงเย็น ซึ่งเกือบได้เวลาที่เอกจะต้องกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัย
"จะห้าโมงเย็นแล้ว"เอกก้มดูหน้าข้อมือเรือนใหม่พี่บอมบอมซื้อให้
บอมบอมแอบมองแล้วอมยิ้ม ที่ดูพี่เอกของเขามีความสุขและดูสิ่งของที่เขาซื้อให้
"ถ้างั้นเรากลับกันเถอะเดี๋ยวพี่เอกเข้าไปในมหวิทยาลัยไม่ทัน"
ทั้งสองจึงออกจากห้างสรรพสินค้าแล้วแยกกันตรงหน้าห้าง เอกกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัย ส่วนบอมบอมกลับไปในห้องเช่าของเขา
- ผู้เขียน
