ดูหนัง
2101 คำ
เมื่อทั้งสองกำลังนั่งดูหนังจีนเรื่องแรก อาบรักกระบี่หยกนั้น ในส่วนของเอกอากัปกิริยาเหมื่อนปกติไม่มีอะไรให้พบเห็น แต่กับบอมบอมนั้นรู้สึกไม่ชอบอย่างมาก ด้วยความเป็นคุณหนูพ่อรวยพันล้าน ยามที่ต้องอยู่ในโรงหนังที่แสนอับ เก้าอี้ก็แข็งปานเหล็กไหล นั่งดูหนังอยู่ดีดีก็มีหนูวิ่งผ่าน
"ว๊าย"บอมบอมตกใจอย่างมาก เขารีบโผล่เข้ากอดเอกที่กำลังดูฉากเลิฟซีนในหนัง มือของบอมบอมนั้นดันยันไปที่ตักของเอกจึงได้สัมผัสบางสิ่งที่ดูแข็งๆ บอมบอมจึงรีบดึงมือออกทันทีด้วยความอาย
"ตกใจอะไรน้องบอมบอม"เอกก็ตกใจไม่แพ้กันที่น้องชายของเขาโดนสัมผัสภายนอก จากมือชายเป็นครั้งแรก แต่เขาก็แกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"บอมบอมขอโทษด้วยนะ ที่ไปโดนไอ้นั่นของพี่เอก"บอมบอมอมยิ้มและสัมผัสได้ว่ากำลังพอเหมาะ
"ฮือ"เอกอมยิ้มแล้วรู้สึกอายขึ้นมาทันที
หลังจากบอมบอมหายตกใจ ก็นั่งดูหนังต่อพร้อมเปิดถุงโก๋แก่หยิบมากินสี่ถึงห้าลูกก็รู้สึกว่าอร่อยดี ส่วนสายตาของบอมบอมก็แอบมองเอกเป็นระยะ เพราะเขาไม่สนใจอะไรเลยนอกจากหนังที่กำลังถึงฉากเลิฟซีน บอมบอมเลยถือโอกาสก้มมองลงต่ำ เหล่ตานิดๆ เขาถึงกับตกใจเพราะสิ่งที่อยู่ภายในกางเกงเริ่มพองนูน แต่บอมบอมก็มองเพียงแวบเดียว เพราะกลัวเอกหันหน้ามามองเห็นเขาล่วงเกินทางสายตา
"พี่เอกกินขนมไหม"บอมบอมถาม
"กิน"สายตาของเอกไม่ได้สนขนมเลย เขาสนใจแต่ในตัวหนังตลอดเวลา บอมบอมจึงหยิบโก๋แก่ป้อนเอกที่นั่งนิ่งดูหนังตาไม่กระพริบ เมื่อโก๋แก่ถึงบริเวณริมมฝีปาก เขาจึงรีบกินทันที โดยไม่หันมามองบอมบอมเลย
ช่วงเวลานี้บอมบอมไม่สนใจดูหนังแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่เขาสนใจคือป้อนอาหารน้ำให้พี่เอกของบอมบอม มีเพียงบางครั้งแอบมองเป้ากางเกงที่พองนูน
ประมาณชั่วโมงเศษหนังจีนก็จบ หลังจากนั้นหนังฝรั่งต่อเรื่อง ร้อนรักสยบคนเหล็ก ซึ่งเอกก็ยังตั้งใจดูเหมือนเดิมโดยไม่สนใจบอมบอม ส่วนบอมบอมก็ไม่สนใจเอกเหมือนกันเพราะหลับไปแล้ว
"บอมบอม บอมบอม"เอกสะกิดบอมบอมเมื่อหนังจบ
บอมบอมลืมตาขึ้นเขาจึงได้เห็นหน้าพี่เอกที่ยืนยิ้ม บอมบอมงัวเงียจึงขยี้ตาสองสามครั้งแล้วลุกขึ้นยืน
"กลับได้แล้ว ให้มาดูหนังนะไม่ใช่ให้หนังดู"เอกขยี้ศีรษะของบอมบอม
"เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยครับเลยง่วง"
"ไป๊"เอกจับมือบอมบอมเดินออกจากโรงหนัง เมื่อมาถึงนอกโรงหนังแล้ว เขาจึงปล่อยมือจากบอมบอม
"โอ้ย เย็นแล้วไวจัง"บอมบอมพูดพีมพัม
"ใช่ พี่จะต้องรีบกลับหอ เดี๋ยวมืดกลับไม่ได้รถหมดกันพอดี วันนี้มันสองเรื่องควบไงเลยนานไปหน่อย"
"พี่เอกน่ะ ดูจนตาแซะ พาบอมบอมมาดูอะไรก็ไม่รู้"บอมบอมเม้มปากอมยิ้ม
"อ้าวพี่ก็ไม่รู้ แต่ก็สนุกดีนะ ดูไว้เป็นประสบการณ์"เอกกระซิบที่ข้างหูบอมบอม
"บอมบอมไม่เอาด้วยหรอกประสบการณ์แบบนี้"
"อ้าว บอมบอมไม่ชอบเหรอ"เอกแกล้งมีทาทีสงสัย
"อ๋อ ชอบมากเลย"บอมบอมต้องรีบแก้ตัวกะทันหัน
"แล้วไป พี่นึกว่าบอมบอม ฮือ ไม่มีอะไรหรอก"เอกก็สงสัยบอมบอมอยู่ว่าน้องรหัสตัวเองรสนิยมเป็นแบบไหน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
"ว่าแต่บอมบอม พี่เอกนั่นแหละ ดูแต่หนังไม่สนใจบอมบอมเลย"
"ก็มาดูหนังก็ต้องดูหนังซิ จะให้พี่ทำอะไรล่ะ"
"ก็สนใจบอมบอมหน่อยซิ เทคแคร์น่ะ"
"ใช้ภาษาอังกฤษซะด้วย แหม เดี๋ยวพี่เทคแคร์วันหลังก็แล้วกัน ติดไว้ก่อนนะ"
"ก็ได้ บอมบอมว่าพี่เอกนอนที่ห้องบอมบอมก่อนไหม พรุ่งนี้ค่อยไปหอในแต่เช้า"บอมบอมเริ่มรุกหนักขึ้น เพราะบอมบอมอยากอยู่ใกล้ชิดพี่เอกของเขา อยากอยู่ด้วยตลอดเวลา
"ชวนพี่อยู่ด้วยมีแผนอะไรหรือเปล่า"เอกจ้องหน้าบอมบอมด้วยสายตาหวานฉ่ำแบบมีเลศนัย เอกเคยคิดเล่นๆถ้าบอมบอมเป็นผู้หญิงจะดีมาก แต่บอมบอมเป็นผู้ชายถึงจะน่ารักน่าทะนุถนอมมากเพียงใด เขาก็ไม่สามรถที่จะรักแบบอื่นได้ เช่นเดียวกับลูกนัทน้องรหัสที่คณะ เขาก็รู้สึกเฉยๆยิ่งกว่าบอมบอมอีก
"เปล่า แค่อยากคุยกับพี่เอกต่อนะ"
"ก็ได้ แต่เอาไว้วันหลังก่อนนะ ว้นนี้พี่ต้องรีบกลับจริงๆ"
"เสียดายจัง ก็ได้ไม่เป็นไร"
"ดีมากเด็กดีของพี่" เอกนั้นยิ่งมองบอมบอมยิ่งมีความรู้สึกแปลกๆเข้ามาในใจเหมือนกัน ยิ่งดูหนังจบอารมณ์ทางเพศของเขายิ่งพลุกพล่าน จนบางครั้งอยากจะมีอะไรกับบอมบอม แต่ก็หักห้ามใจเพราะในความเป็นจริงเขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้หรอก แม้แต่จะมีอะไรกันแค่สนุกเขาก็ไมคิดที่จะทำ เพราะกลัวบอมบอมคิดเป็นจริงเป็นจัง แค่ให้ความใกล้ชิดสนิทกันแค่นี้น่าจะดีกว่า
"กลับกันเถอะ"เอกรีบพูดขึ้น เพราะขืนอยู่เขาอาจใจอ่อนยอมนอนห้องเดียวกับบอมบอม
"ก็ได้ วันหลังเจอกันนะครับ" บอมบอมยิ้มให้พี่เอกพี่รหัสของเขาอย่างหยดย้อย และเสียดายที่เอกไม่ยอมนอนกับเขา
เอกนั้นเดินขึ้นรถสี่ล้อเพื่อไปลงหน้ามหาวิทยาลัย แล้วค่อยเดินเข้าไปข้างใน ส่วนบอมบอมก็เดินลัดเลาะประมาณครึ่งกิโลก็ถึงหอพักของบอมบอม
เมื่อบอมบอมมาถึงหน้าห้องเช่าของเขา ก็ต้องเจอลูกนัทที่มาดักรอหน้าตาพร้อมฟาดมาก
"อย่ามายุ่งกับพี่เอกของเรา เธอมันแค่น้องรหัสหอที่โดนไล่ออก มันหมดสิทธิ์เป็นน้องรหัสแล้ว"ลูกนัทเขยิบเดินเข้ามาใกล้ๆบอมบอม
"ยุ่งอะไรด้วย ไม่เกี่ยวกัน ถ้าไม่อยากให้พี่เอกมายุ่งก็ไม่บอกพี่เอกเอง ถ้าไม่มีปัญญาก็หุบปากซะ"บอมบอมมองแรง
"ปากดี เดี๋ยวได้เห็นดีกัน ทำตัว หงิมหงิม เรียบร้อย แต่เน่าใน"
"ก็ไม่ต่างกันหรอก แอ้บแบ๊วตัวแม่"
"อะไรของเธอ สงสัยเมาพูดไปเรื่อย"
"เข้าใจอยู่ พวกตลาดล่าง พูดอะไรที่ลึกๆไม่เข้าหรอก"
"ประสาทแดก พูดจาอย่างกับคนเสียสติ ฟังไม่รู้เรื่อง"
"ฟังไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องฟัง อุดหูไว้ซะ"บอมบอมยิ้มเยาะ
"ฉันต้องมาคุยกับคนบ้าแล้วหรือนี่"ลูกนัทแสยะยิ้ม
"เธอนั่นแหล่ะบ้า ไม่รู้จักดูสารรูปตัวเอง ไปล่ะ ไม่อยากคุยด้วยไร้สาระ"บอมบอมมองแล้วเชิด หลังจากนั้นเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ลูกนัทหายใจถี่ด้วยความโกรธ
เช้าวันใหม่ที่บอมบอมต้องมาเรียนอีกครั้ง เป็นวิชาที่เขาไม่อยากเรียนที่สุด เพราะเป็นวิชาติดตั้งไฟฟ้าภายนอกอาคาร ซึ่งเป็นวิชาที่หนักมากสำหรับเขา
ซึ่งอาจารย์ประจำวิชาได้สอนการปีนเสาไฟฟ้า เพื่อติดตั้งและเดินสายไฟตามเสาแต่ละต้น บอมบอมนั้นสุดแสนจะตื่นเต้นกลัวจนไม่อยากจะเข้าเรียนในวิชานี้
นักศึกษาแต่ละคนได้ปีนกันอย่างคล่องแคล่ว จนมาถึงคิวบอมบอมถึงกับยืนตัวสั่น
"ใจเย็นๆค่อยๆปีนไม่เป็นไรหรอก"สุรเดชขยับเดินมาใกล้ๆเพื่อให้กำลังใจ
"มันสูงขนาดนั้น ใครจะไปปีนได้"
"คนอื่นทำได้บอมบอมก็ต้องทำได้เหมือนกัน บอมบอมเก่งอยู่แล้ว มาจากอนาคตไม่ใช่เหรอ"สุรเดชย้ำอีกที เพื่อให้มีความมั่นใจ
"อนาคตไม่ได้ปีนเสาไฟนี่"
"เอาน่า บอมบอมทำได้อยู่แล้ว'สุรเดชย้ำ
"อ้าว ต่อไปสมบัติแล้วนะ"ครูผู้สอนพูดขึ้น
"ไปก่อนนะ"บอมบอมมองหน้าสุรเดช
บอมบอมเดินออกไปด้วยใจระทึก เพราะไม่ได้กลัวความสูง แต่กลัวตกเสามากกว่าถึงแม้จะมีเข็มขัดนิรภัยปืนเสาไฟฟ้าก็ตามที เขาก็ยังกลัวด้วยคววามคุณหนูพันล้าน ไม่เคยต้องตกระกำลำบาก
ใจบอมบอมสั่นไปหมดถึงจะรัดเข็มขัดคล้องกับเสาไว้แล้ว พอเริ่มเอาเหล็กเสียบที่รูเสาหลังจากนั้นก้าวเท้าขึ้น สลับกันไปทั้งสองข้าง ใจบอมบอมนี่ระรัวสั่นระริกหนาวสั่น ยิ่งเสียบเหล็กที่รูเสาแต่ละครั้ง บอมบอมยิ่งปวดตับปวดใจแท่บบ้า ใจบอมบอมนั้นตกไปอยุ่ตาตุ่ม กว่าจะถึงสุดปลายเสานั้นใจบอมบอมหวิวหวิว ยิ่งมองลงไปข้างล่างเห็นสุรเดช นพ กร ยืนรอรับร่างน้อยๆของเขา ยิ่งเสียวปานขาดใจ
ตอนขึ้นว่ายากตอนลงกับอยากยิ่งกว่า บอมบอมถึงกับภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยดลบันดาลให้แคล้วคลาดจากการตกเสาไฟ บอมบอมลงอย่างช้าๆแต่ไม่มั่นคงอย่างกับคนอื่นเขา กว่าจะลงมาถึงข้างล่างบอมบอมถึงกับหน้ามืด แต่ยังดีที่สุรเดชวิ่งไปรับไว้ทันท่วงที
เป็นอันว่าบอมบอมผ่านเกณฑ์การปีนเสาไฟฟ้า ฉิวเฉียดแถมเป็นลมพับสลบจนต้องหามส่งห้องพยายาล
ในห้องพยายาบที่มีแอร์เย็นฉ่ำ เจ้าหน้าที่พยาบาลได้นำแอมโมเนียมาให้บอมบอมดม จนซักพักบอมบอมก็ฟื้นลืมตาขึ้นมา คนแรกที่บอมบอมเห็นก็คือสุรเดชนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยคามเป็นห่วงเป็นใยในตัวบอมบอม
ช่วงเวลาที่บอมบอมเป็นลมสลบไป สุรเดชได้ซ้อนร่างอุ้มไว้ตั้งวงแขน หลังจากนั้นรีบวิ่งพามาที่ห้องพยาบาลในทันที เพราะในยามนั้นเขาไม่คิดอะไรนอกจาก พาบอมบอมไปถึงห้องพยาบาลโดยเร็วที่สุด เพื่อความปลอดภัยต่อร่างกายของบอมบอม
"ฟื้นแล้ว กูใจหายหมดเลย นึกว่ามีงเป็นอะไรไปแล้วสียอีก"สุรเดชยิ้มอย่างมีความสุข
"มันหน้ามืด อยู่บนเสาไฟนานไปหน่อย ขอบใจมากนะที่พาเรามาส่งที่ห้องพยาบาล"
"ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนกัน แค่เห็นมึงปลอดภัยกูก็ดีใจแล้ว"
"อยากได้อะไร ให้เราทำอะไร บอกได้นะ เราจะทำให้ทุกอย่าง"บอมบอมซึ้งในน้ำใจของสุรเดชอย่างมาก
"พูดจริงนะ"
"จริงซิ"
"ถ้างั้นให้กูหอมแก้มมึงได้เปล่า"สุรเดชมีสีหน้าจริงจัง เพราะเขาอยากสัมผัสแก้มใสๆน่ารักของบอมบอมอย่างเป็นที่สุด
"สุรเดชนายเป็นบ้าไปแล้วเหรอเนี้ย จะมาหอมอะไรตอนนี้อายเขา แล้วเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน"บอมบอมรู้สึกเขินนิดหน่อย
"แน่ใจเหรอว่าเป็นผู้ชาย"สุรเดชจ้องหน้า
"แน่ใจซิ ถ้าไม่ใช่ผู้ชายแล้วจะเป็นอะไรได้"บอมบอมเสียงหนักแน่น
"เป็นแฟนกูไง"
"เป็นไปไม่ได้หรอก ผู้ชายเหมือนกัน"
"สาบานไหม"
"ทำไมต้องสาบาน ไร้สาระ"
"นั่นไงไม่กล้าสาบาน"
"ไม่พูดด้วยแล้ว"
"ก็ได้”สุรเดชพูดขึ้นมา
"พูดไม่รู้เรื่อง จะมาหาหอมกันได้อย่างไร "บอมบอมแกล้งงอน
สุรเดชมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีใคร แต่เขาก็ยังลังเลอยู่นิดนึง พอบอมบอมเผลอเขาจึงจัดการทันที
"จุ๊บ"
"นายมันบ้า สุรเดช" บอมบอมรู้สึกโกรธจริงๆ ที่สุรเดชขโมยจูบแก้มของเขา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงปล่อยเลยตามเลย
"อย่าโกรธกูเลย กุอยากหอมแก้มมึง แก้มของมึงใสๆน่ารักกว่าผู้หญิงอีก"สุรเดชพยายามใช้เสียงอ่อนหวานที่สุุดเท่าที่จะทำได้
"ก็ได้ อย่าทำแบบนี้อีกนะ"
"สัญญาจะไม่ทำที่นี่อีก แต่ที่อื่นไม่สัญญา"
"บ้า พูดไม่ฟังกันเลย"
ในระหว่างที่ทั้งสองโต้เถียงปนหยอกล้อกันนั้น ก็มีเสียงหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้น
ที่นี่ห้องพยายาลนะ ไม่ใช่สวนหย่อมที่จะมานั่งจีบกัน"
พอสิ้นเสียงหญิงสาววัยกลางคน บอมบอมและสุรเดชจึงนั่งนิ่งเงียบอมยิ้ม
- ผู้เขียน
