แยกย้าย
2124 คำ
บอมบอมรู้สึกหิวจึงเดินออกมาที่ตลาด เนื่องจากความหิวที่กัดกระเพาะจนเสียงดัง เขาพยายามเดินหาอาหารตามสั่ง ที่ทำการขายบริเวณข้างทาง เพราะราคาจะถูกกว่าที่เป็นล็อค บอมบอมเดินวนอยู่หลายร้านเพื่อหาในราคาที่ถูกที่สุด ด้วยว่าเงินในกระเป๋ามีเพียงยี่สิบบาท
"ไอ้จ้อย"บอมบอมรีบหันหลังกลับไปดูตามเสียงที่ได้ยิน
"อ๋อ ธง"บอมบอมจำได้เพราะธงเคยมาทัก แล้วบอกว่าเป็นเพื่อนในสมัยเรียนมัธยม
"ว่าไง"บอมบอมยิ้ม
"ได้ข่าวว่าโดนไล่ออกจากหอใน ตอนนี้อยู่ไหนวะมึงน่ะ"
"เราอยู่กับเพื่อนที่คณะ"
"เอ่อ กูเคยเตือนมึงแล้วเหล้ายาปิ้งเลิกได้เลิก ไม่ฟังกันเลยนะมึงน่ะ"
บอมบอมไม่สามรถที่จะตอบกลับคำถามนี้ได้ ด้วยเหตุที่ว่าไม่ใช่ตัวเขาขืนอธิบายไป ธง ก็คงไมเข้าใจอยู่ดี
"เอาอย่างงี้ไปเที่ยวหอกูดีกว่า กูมาซื้อผักบุ้งกับมาม่าแล้วก็ไข่ ไปต้มกินกัน ไปไหม"
ด้วยความหิวและอยากไปเห็นหอของธง เขาจึงเดินตามไปอย่างง่ายดาย เพียงเวลาไม่นานบอมบอมก็มาถึงห้องของธง ซึ่งเป็นตึกปูนสามชั้นทาสีเขียวมีระเบียงไว้ใช้สอย
"ห้องของธงนั้นอยู่ชั้นสามริมสุด ประตูห้องเป็นไม้มีลูกบิด พอธงเปิดประตูเข้าไป บอมบอมรีบมองรอบบริเวณห้อง ที่ดูสะอาดตา ถึงจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์แต่ก็ดูดีกว่าห้องของนพ
"เป็นไงห้องของเรา"ธงวางผักบุ้งและมาม่าไข่ไว้ที่พื้น หลังจากนั้นไปหยิบกะทะไฟฟ้าอลูเนียม แล้วเทน้ำในขวดห้าลิตรเทใส่ครึ่งกะทะ
"เดี๋ยวเรากินมาม่ากัน"พูดจบธงเสียบปลั๊กไฟเข้าเต้าเสียบ
ในช่วงเวลาต่อจากนั้นธงนำผักบุ้งไปล้าง ส่วนบอมบอมก็นั่งแกะซองมาม่าสี่ซองรอน้ำเดือด ชั่วเวลาไม่นานนักน้ำก็เดือด
"จ้อย เทมาม่าลงในกะทะเลย แล้วตอกไข่ใส่ด้วย"ธงสั่ง
บอมบอมเทมาม่าลงในกะทะที่น้ำกำลังเดือด พร้อมตอกไข่สองใบใส่ลงไป หลังจากนั้นไม่นานธงก็นำผักบุ้งพร้อมมีด และธงก็หันผักบุ้งใส่จนหมดกำ ส่วนบอมบอมฉีกเครื่องปรุงมาม่าใส่ต่อในทันที
ธงพ่อครัวจำเป็นได้ใช้ตะหลิวคนให้เข้ากัน ส่วนบอมบอมได้แต่นั่งมองแล้วกลืนน้ำลายลงคอ เพราะว่าเป็นความแปลกใหม่ที่เขาเคยได้เห็น และกำลังจะได้กินในอีกไม่ช้านี้
"เสร็จซะที"ธงยิ้มอย่างภูมิใจกับเมนูอาหารรสเลิศที่ราคาแสนถูก
บอมบอมมองต้มมาม่าใส่ผักบุ้งอืดเต็มกะทะ แท่บจะไม่เห็นน้ำซุปมาม่ากันเลยทีเดียว
"เอ้า ช้อนกินซะ"ธงยื่นช้อนให้บอมบอม
"ขอบใจมากนะ กำลังหิวอยู่พอดี"บอมบอมยิ้มหวานให้ธง
"ไอ้จ้อยเป็นบ้าอะไร มาขอบคุณทำไม ไม่ต้องหรอกเพื่อนกัน ถึงมึงจะขี้เหล้าเมายาแต่น้ำใจมึงมีมาก กินอย่าพูดมาก"ธงมองหน้าจ้อยแล้วส่ายหน้า เขาคิดว่าจ้อยไปโดนตัวอะไรมาถึงเพี้ยนขึ้นเรื่อยๆ
ในระหว่างที่บอมบอมกับธงกำลังจะกินอาหารสำเร็จรูป สำหรับนักศึกษาชาวหอ ก็พลันได้ยินเสียงเคาะประตู
"กินก่อนเลย"ธงบอกบอมบอมพร้อมลุกขึ้นไปเปิดประตู
"มาได้ไงพี่เอกกับลูกนัท"ธงยกมือไหว้พี่เอกรุ่นพี่ที่คณะ
บอมบอมสะดุ้งทันที จึงรีบหันไปดูซึ่งก็จริงอย่างคิดไว้ว่า น่าจะเป็นพี่เอกพี่รหัสหอใน ในขณะเดียวกันนั้นเอกก็เหลือบสายตาไปมองบอมบอมที่นั่งอยู่กับพื้น เมื่อเขาเห็นบอมบอมจึงอดประหลาดใจไม่ได้ จึงส่งผลให้เขาแสดงสีหน้าไม่เชื่อสายตา ว่าบอมบอมน้องรหัสจอมเกเรและนิสัยที่เปลื่ยนไป จะมานั่งอยู่ตรงหน้าเขา
"นั่งๆ พี่เอกกินมาม่ากัน จ้อยขยับไปหน่อย"ธงจัดแจงเคลียร์พื้นที่ให้พอสี่คนนั่งล้อมวง
"จ้อย นี่ลูกนัทเพื่อนที่คณะ ส่วนพี่เอกจ้อยคงรู้จักอยูแล้วใช่ไหม"
"ฮือ"บอมบอมพยักหน้า
"อ๋อ บอมบอมนี่เองนึกว่าใคร น้องรหัสหอพี่เอกนี่ ที่เมาเหล้าโดนไล่ออกจากหอใน"ลูกนัทปราดสายตามองบอมบอม
บอมบอมรู้สึกได้ทันทีว่าลูกนัทน่าจะไม่ชอบเขา เพราะจากคำพูดที่เหยียดเขาสุดๆ แต่บอมบอมก็ไม่ตอบโต้อะไร ได้แค่ใช้ส้อมม้วนๆมาม่ากินกินอย่างฝืนๆ
"เป็นไงบ้างบอมๆ"เอกถามตามมารยาท เพราะจ้อยในคราบบอมบอมด่าเขาไว้เยอะ ตอนที่สอนจ้อยและห้ามเรื่องเหล้ายาปลาปิ้ง
"ก็ดีครับ"บอมบอมแสร้งยิ้มทั้งที่ใจนั้นทุกข์อย่างหนัก เพราะภาพตรงหน้า ที่พี่เอกของบอมบอมบริการสอนการตักมาม่าให้ลูกนัทกิน
ในความรู้สึกของบอมบอมลูกนัทคนนี้น่าจะร้ายไม่เบา ฝีปากกล้ามาก แต่บอมบอมก็ทำอะไรไม่ได้ เขาได้แต่นั่งมองด้วยความริษยา เพราะคนที่นั่งข้างพี่เอกน่าจะเป็นเขามากกว่า
เมื่อทั้งสี่คนได้นั่งกินมาม่าจนอิ่มหนำสำราญ หลังจากนั้นก็นั่งล้อมวงพูดคุยกัน
"จะให้เรียกจ้อยหรือบอมบอมดี"เอกหันไปถามบอมบอม
"อยากเรียกอะไรก็ไป"บอมบอมยั่งนิ่งเฉยๆ จนธงประหลาดใจว่าใจว่าใช่จ้อยตัวจริงไหม
"อ๋อ คนสองชื่อ"ลูกนัทหัวเราจะพร้อมเบ้ปากใส่
"จะกี่ชื่อก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร"บอมบอมพูดนิ่มแต่เจ็บลึก
"เหรอ ชื่ออาจไม่เดือดร้อน แต่ทำให้พี่เอกโดนฑัณบน เพราะออกรับหน้าแทน ทำอะไรไว้ก็รู้ดีแต่ใจ"ลูกนัทเริ่มเสียงดังขึ้น
"แล้วแต่จะคิด โนสน โนแคร์ "
คำพูดของบอมบอมถึงทุกคนจะเข้าใจความหมายแต่เป็นคำที่แปลกในความคิดทั้งสาม
"เอ่อ พี่เอกกับลูกนัท มาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า"ธงถามเป็นครั้งที่สอง เขาพยายามตัดบทกลัวศึกน้องรหัสแย่งพี่รหัส
"พี่พาลูกนัทไปดูหนัง"
"เรื่องอะไรพี่"ธงถาม
"เกิดอีกทีต้องมีเธอ"
"จ้อยเดี๋ยวเราไปดูกันไหม ทัชกับนิ้งด้วย"
"ฮือ วันหลังค่อยไปดูกัน"
"เชื่อได้ไหมเนี้ย"
"ได้ซิ"
"เดี๋ยวเราเลี้ยงนายเอง "ธงยิ้มใหญ่
"รู้จักกันได้ไง"เอกถามด้วยถามสงสัย
"เรียนมัธยมปลายด้วยกัน มันชอบสายช่างผมชอบบริหารก็เลยแยกกันเรียน"
"อ๋อ"เอกพยักหน้า
"เขาว่าคนสองบุคลิกคบไม่ได้นะ"จู่จู่ลูกนัทก็เอ่ยขึ้น
บอมบอมทนไม่ไหวกับการค่อนแขะของลูกนัท บอมบอมเลยคิดว่าต้องสวนซะคำ
"อย่าเผือก"
บอมบอมพูดจบ ทั้งสามได้แต่หันหน้าเข้าหากันด้วยความงง คำว่าเผือกคืออะไร
"ถ้างั้นพี่กลับแล้วนะ"เอกตัดบททันที เพราะขืนอยู่น้องรหัสคณะกับน้องรหัสหอคงจะฟาดกันดุเดือด
"พี่จะรีบกลับไปไหน"ลูกนัทที่พักหอเดียวกับธง แสดงสีหน้าไม่พอใจที่พี่รหัสจะรีบกลับ
"พี่อยู่หอในนะ ต้องรีบกลับไปคอยดูแลน้องๆไม่ให้นอกลู่นอกทาง"เอกหันมามองบอมบอม
"อ๋อ อย่างจ้อยใช่ไหม"ลูกนัทอมยิ้มเยาะในท่าที
"ใช่ แล้วทำไม"บอมบอมลุกขึ้นยืน
"ก็ไม่มีอะไรพูดเฉยๆ"ลูกนัทกอดอกหันหน้าไปทางอื่น
"เรากลับแล้วนะธง พี่เอกบอมบอมกลับแล้วนะ"บอมบอมรีบเดินออกจากห้องไปในทันที เพราะรู้สึกอายและไม่สามารถสู้หน้าเอกได้
"บอมบอม รอพี่ด้วย"เอกวิ่งมาจนยืนข้างบอมบอม
"เป็นอะไรไปเราน่ะ"
"เปล่า"บอมบอมก้มหน้าต่ำลง
"มีอะไรก็พูดมา"
"ก็บอมบอมทำอะไรไว้ไม่ดีที่หอใน ผมเลยไม่กล้าสู้หน้าพี่เอก"
"นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าถามว่าโกรธไหมก็โกรธนะ แต่ความเป็นพี่เป็นน้องมันไม่สามารถตัดกันได้หรอก แค่เห็นหน้าบอมบอมพี่ก็หายโกรธแล้ว"
"พี่เอก"บอมบอมน้ำตาเริ่มซึม
"บอมบอม ไม่ใช่สิ จ้อยต่างหากที่ตีตัวออกห่างจากพี่"
"เหรอ"บอมบอมมีสีหน้างง
"ก็ใช่นะสิไม่ให้เรียกบอมบอม ให้เรียกจ้อย แถมว่าพี่ไม่ใช่พี่รหัส โอ๊ยว่าพี่เยอะมาก พี่ก็โกรธนะ แต่เมื่อพี่เห็นหน้าที่ซึมไปของบอมบอม พี่ก็จะโกรธได้ไง"เอกเข้าไปลูบศีรษะที่ผมยุ่งเหยิงให้เป็นระเบียบ
"บอมบอมขอโทษนะครับ บอมบอมจะไม่ให้เกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นอีกแน่นอน"บอมบอมยิ้มทั้งน้ำตา
"ดีแล้ว เพื่ออนาคตของบอมบอมไม่ใช่ของพี่นะ"
"ขอบคุณครับ"บอมบอมโผล่เข้ากอดเอกในทันที
"บอมบอมทำอะไรกอดพี่ทำไมอายเขา เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะหาว่าเรามีอะไรกัน"
"บอมบอมขอโทษ"บอมบอมรีบคลายกอดจากเอกทันที
"เป็นอะไร ถึงเนื้อถึงตัวนะเรา"เอกรู้สึกจักกะจี้ขึ้นมาทันที
"บอมบอมดีใจจนลืมตัวครับ"บอมบอมยิ้มพร้อมเขินที่เผยความรู้สึกบางอย่าง
"พี่ซักสงสัยแล้วนา ว่าตอนเรียนที่คณะไปกอดใครบ้างหรือเปล่า โดยเฉพาะพี่รหัสคณะ"
"ไม่ได้กอดใครเลย พี่เอกเป็นกอดแรกของบอมบอม"บอมบอมอมยิ้ม
"อมพระมาพูดพี่ก็ไม่เชื่อ พี่คิดว่าถึงบอมบอมจะไม่ไปกอดใคร แต่ต้องมีคนมากอดบอมบอมแน่เลย"เอกหยิกแก้มบอมบอมเบาๆ
"ไม่มีหรอกคนมากอด ถึงมีมากอดบอมบอมก็ไม่ให้กอด จะให้พี่เอกกอดคนเดียว"บอมบอมฉุกคิดได้ว่าพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมออกไป
ด้วยเวลานั้นบอมบอมเกิดความรู้สึกเขินอายขึ้นมา จึงหนีวิ่งลงบันไดไปทันที
"ระวังตกบันไดนะ"เอกตะโกนออกไปแล้วอมยิ้ม เพราะเขารู้สึกดีใจมากที่บอมบอมกลับมาเป็นคนเดิมที่น่ารัก แต่ในขณะเดียวกันนั้นลูกนัทก็แอบมองด้วยความริษา เพราะลูกนัทคิดว่ากำลังจะถูกแย่งความรักจากพี่รหัสไป
ชั่วเวลาไม่นานนักบอมบอมก็มาถึงหอพักของเขากับเพื่อนๆ เมื่อมาถึงก็เห็นสองคนนั่งเศร้าด้วยความกลัดกลุ้ม
"เป็นอะไรกันนั่งซึมเชียว"บอมบอมนั่งลงข้างกร
"มีเรื่องจะบอกมึงวะ"นพพูด
"อะไร"บอมบอมมีสีหน้าที่สงสัย
"พ่อกูจะมารับให้ไปอยู่กับญาติว่ะ"นพถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เราก็เหมือนกัน แม่เราให้เทียวไปกลับเอา เครียดเลยวะจ้อย"กรพูดขึ้นมา
"ที่พวกกูเครียด ก็เพราะเป็นห่วงมีง กูอยากให้มึงเป็นบอมบอมแบบเนี่ยที่มึงเป็นอยู่ ถึงจะดูติ๋มๆ แต่เอาตัวรอดได้อยู่"นพมองหน้าบอมบอม
"เราไม่เข้าใจนายเลย นิสัยเปลื่ยนไปเปลื่ยนมายังกับผีเข้า ถ้านายเป็นไอ้จ้อยบอกได้คำเดียวไม่รอด เรียนไม่จบแน่"
"กูขอร้องมึงเลิกซะยาเสพติดน่ะ "นพตบบ่าของบอมบอมในร่างจ้อย
"พวกเรากินแต่เหล้าไม่เล่นยาแบบนาย"กรเม้มปากพยักหน้าให้บอมบอมเลิกยา
"ก็ได้"บอมบอมพยักหน้าทั้งที่เขาไม่ได้เล่นยา แต่พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อเขาจึงต้องรับสภาพเป็นคนติดยาไปโดยปริยาย
"กูดีใจว่ะที่มึงรับปากกูไอ้จ้อย"นพพูด
"เราก็เหมือนกัน สัญญานะเว้ย พวกเราไม่อยู่นายต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าใครรังแกนายบอกเราได้ เพื่อนไม่ทิ้งกันอยู่ แต่ครั้งนี้พ่อแม่พวกเราไม่ยอมให้คบเอง"กรมองหน้าบอมบอม ด้วยความรู้สึกอัดอั้นตันใจ
"พวกนายจะไปเมื่อไร"บอมบอมถาม
"เดี๋ยวก็ไปแล้ว ที่อยู่ก็รอมึงนั่นแหล่ะ"นพพูด
"พ่อแม่พวกกูมาเมื่อเช้าจะพาพวกกูกลับ แต่กูขอกลับเองก็เพื่อรอมึงนั่นแหละ"นพเป็นฝ่ายพูด
"ขอบใจพวกนายมากนะที่ช่วยเหลือเรา"
"ไม่เป็นไรหรอก"นพและกรพูดขึ้นมาพร้อมกัน
บอมบอมนั้นได้รับความรู้สึกเศร้าอีกครั้ง เพราะต้องจากเพื่อนๆไป ถึงนิสัยจะเถื่อนแต่น้ำใจงาม แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่เขาต้องอยู่คนเดียวในห้องแคบๆ
- ผู้เขียน
