ตอนที่2
1090 คำ
หมิง หรือ สมิง เป็นบ่าวในเรือนทินกรภักดี ของคุณหลวง ปราบยศ หรือที่ใครต่อใครเรียกสั้นว่าคุณหลวงเปลี่ยน
คุณหลวงนั้นเป็นพ่อหม้ายเมียตาย อายุอานาม37ขวบปี ใบหน้าหล่อเหลารูปร่างกำยำ เป็นที่หมายปองของสาวเล็กสาวน้อยทั้งหลายแหล
หมิงในตอนนั้นอายุได้18ปีก็ถูกพ่อเอามาฝากฝังไว้เป็นบ่าวที่เรือนคุณหลวง เนื่องจากตอนนั้นเกิดโรคระบาดขึ้นห่าใหญ่ เหตุให้ข้าวยากหมากแพงปานช่วงฟื้นตัวจากสงคราม โชคดีที่คุณหลวงท่านเมตตารับไว้
แลต่อมา อ้ายหมิงก็ได้พบรักอันน่าเหลือเชื่อ กับฤาชา หรือคุณฤา บุตรชายเพียงคนเดียวของคุณหลวง ซึ่งมีอายุเป็นพี่ ห่างจากอ้ายหมิงเพียง2ขวบปีเท่านั้น
ฤาชามีใบหน้าหล่อคมละม้ายผู้เป็นบิดา ทั้งความอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงของคุณหลวง หากผู้ใดไม่รู้คงคิดว่าเป็นพี่ชายกับน้องชายคลานตามกันมา
ชายหนุ่มหลงใหลในตัวบ่าวคนนี้นัก จึงเกี้ยวพาอยู่ครึ่งค่อนปี กว่าจักได้สมรักกันสมใจหมาย ถึงผู้คนจักมองพวกเขาเป็นเรื่องแปลกใหม่ แต่ฤาชาก็หาได้สนใจคำคน แลปลูกเรือนหลังพอประมาณให้เมียได้อาศัยภายในเขตที่ดิน
อ้ายหมิงอยู่อย่างสุขสบาย โดยมีกลุ่มบ่าวเด็กชาย4คนผู้ซื่อสัตย์ ชื่อไอ้อ่ำ ไอ้จัน ไอ้คง แลไอ้จุกที่อายุลดลั่นกันมา พวกมันคือแก้งค์เด็กกำพร้า ถูกเอามาปล่อยทิ้งใกล้เรือนคุณหลวงตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ ถูกโฉลกตั้งแต่หมิงเข้ามาอยู่ใหม่ๆ จึงเลือกมารับใช้ต่างพี่ต่างน้อง คอยเป็นธุระเรื่องเล็กเรื่องน้อยให้
"วันนี้มีแกงส้มชะอมทอด ปลานึ่งแลน้ำพริกกะปิผักต้มจ๊ะพี่หมิง" บ่าวหนุ่มน้อยรายงานขณะยกสำรับขึ้นมาบนเรือน
เมื่ออยู่ต่อหน้ากันเพียงลำพัง พวกเด็กหนุ่มจะเรียกสมิงนำหน้าว่าพี่ ตามคำสั่งของสมิง แต่ต่อหน้าคุณฤาเท่านั้น ที่พวกมันจักเรียกว่า 'คุณ' ตามอย่างที่คุณฤาบอก
"เย็นนี้พวกมึงก็กินกันเสียที่นี้ เพราะคุณฤาคงไปกินกับคุณหลวงที่เรือนใหญ่"สมิงบอกน้องๆ
"แล้วคืนนี้พวกเรามานอนที่เรือนพี่หมิงด้วยใช่ไหมจ๊ะ"ไอ้จุก น้องสุดวัย8ขวบ ถามอย่างมีความหวัง อยากมานอนสบายบนเรือนน้อยหลังงามนี้ สุขสบายกว่านอนรวมที่เรือนบ่าวเป็นไหนๆ ห้องหับมิดชิด ยุงเหลือบไรก็ไม่มี
"ฝันไปเถิดไอ้จุก ประเดี๋ยวมืดคุณฤาท่านก็มาแล้ว"ไอ้อ่ำพี่โตสุดวัย16 ตบกบาลสั่งสอนน้องไปที จนไอ้จุกยู่หน้างอใส่ ไม่พอใจแต่ไม่กล้าหือกับพี่
"ก็มีตั้งสามสี่ห้อง เราน้องรวมกันสักห้องจะเป็นไร คุณฤาคงไม่ขี้หวงดอก เนอะพี่หมิงเนอะ"ไอ้จุกยังไม่รู้ความกระไร ก็คิดหาทางไปเรื่อย ผิดกับไอ้อ่ำที่เริ่มแตกเนื้อหนุ่ม ที่รู้ดีว่าเหตุใดพวกมันจึงไม่ถูกอนุญาตให้นอนบนเรือนนี้หากคุณฤามาค้าง แลเหตุใดเรือนนี้จึงอยู่ไกลจากผู้คนนัก เด็กหนุ่มคิดแล้วใบหน้าแดงกร่ำ อายจนต้องตบกบาลน้องเข้าให้อีกสักที
"บอกไม่ได้ก็ไม่ได้ซีวะ เซ้าซี้จริงเชียว" พูดตัดบทไม่ให้ไอ้จุกได้พูดกระไรต่ออีก สี่หนุ่มก็ช่วยกันจัดวางสำรับแลเตรียมขันน้ำลอยดอกมะลิหอม ดังบ่าวไพร่ทำให้แก่เจ้านาย หนิงบอกน้องเรื่องนี้เป็นร้อยหน ว่าอย่ายกเขาเป็นดังนายบนเรือนดังท่านๆเลย แต่ก็มิวายกระทำอยู่ตลอด
"พวกข้าก็ต้องซ่อมไว้รับใช้พี่ตอนเป็นสะใภ้คุณหลวงน่ะซี หรือพี่เลิกคิดเป็นเมียแต่งคุณฤาแล้ว"ไอ้อ่ำว่า
"เปล่า" หมิงหรือจะยอมให้ใครได้ตำแหน่งนี้ไป ก็ทั้งรักทั้งหวงคุณฤามากมายขนาดนั้น "แต่ตอนนี้กูยังมิทันได้เป็นไงเล่า จักให้ชูคอก็กระดากใจอยู่"หมิงบอก ว่าพรางกินข้าวกันไปด้วย
"งานแต่งพี่ ข้าอยากเห็นเสียจริง บุรุษผู้แรกเลยหนาที่ได้เป็นเมียบุรุษด้วยกัน" ไอ้จันว่า
"แต่งเติ่งกระไร คุณฤายังไม่แย้มบอกแม้นสักครั้ง"
"ก็เพิ่งคบหากันได้มิพ้นปี พี่ก็เป็นชายด้วย หายห่วงเรื่องท้องไส้ให้งามหน้า คงไม่แปลกดอกที่คุณฤาจะไม่เร่งร้อน"ไอ้อ่ำบอกเป็นกำลังใจ
"แล้วถ้า…คุณฤาไปแต่งแม่หญิงอื่นเล่า" ไอ้คงคิดแผกไปอีกทาง
"กูเคยถามแล้วในข้อนี้ คุณฤาว่าจักไม่ยกใครเทียมกู จักไม่ตกแต่งกับผู้ใดเป็นอันขาด" สมิงบอกน้อง แต่ในใจลึกๆก็แอบหวาดหวั่น ด้วยความที่ผัวตนช่างหล่อเหล่าเหลือร้าย ชาติตระกูลก็ดีอีก อ้ายหมิงไม่อยากนึกถึงเลย ถ้าวันหนึ่งต้องแบ่งปันผัวกับใคร มันคงต้องตายเป็นแม่นมั่น
"เออ วันนี้มีบ่าวมาใหม่ด้วยหนาพี่หมิง" ไอ้จันชวนเฉไปเรื่องอื่น
"งั้นหรือ ชายหรือหญิง?"สมิงถาม
"ผู้ชาย หน้าตางามเสียด้วย วัยไล่ๆกับเราเลย"
"งามหรือ!?" หมิงรู้สึกตงิดใจชอบกล
"งามนั้นแหละ เรียกไม่ผิดดอก ผิวขาวเนียนอย่างกับหยวกกล้วย"
"ช่าย ใบหน้าก็หว๊าน หวาน"ไอ้จุกเสริม
ฟังมาถึงตรงนี้หมิงก็ใจคอไม่ดี กังวลจนต้องซักถามต่อ
"แล้วคุณฤามีท่าทีกับมันไหม"
"พวกข้าเห็นแต่ตอนน้าเผือกพามันเดินลงมาจากเรือนใหญ่ไปทางเรือนบ่าวโน้น" ไอ้จันบอก
"งามมากหรือวะ"
"อือ งามจนเหลียว"ไอ้จุกบอกเป็นกลาง ใจคนฟังก็พลันร่วงเอาร่วงเอา
"กูกับมัน…"อยากรู้แต่จะถามก็ละอายปาก
"คนละแบบ พี่ก็งามแบบของพี่ งามแพง งามผู้ดีนางพญา" ถึงไอ้อ่ำว่าเช่นนั้น สมิงก็หาได้คลายกังวลใจไม่
เออ งามคนละแบบ ดังแกงคนละหม้อ แกงป่าก็เผ็ดร้อนเจริญท้องดี แกงจืดก็ชุ่มคออุ่นท้องนัก
สายตากังวลหันไปทางทิศเรือนใหญ่ มีสังหรณ์ในใจประหลาด
อย่าหนาขอรับคุณฤา อย่าทำลายความรักของเราหนา
- ผู้เขียน
