"ไม่เอาขอรับ มะยงจะเอาผ้าใหม่"มะยงหน้าขึงตึง มองฤาชาสลับสมิงสายตาแค้นเคือง
สมิงกอดคล้องแขนล่ำของฤาชาไม่ห่าง ส่งยิ้มมุมปากให้แต่พอได้เห็นกันสองคน
"รังเกียจรึ!!"ถามเสียงแข็ง ฤาชาจึงรีบปรามศึก
"พี่เขาให้ ไยจึ่งไม่รับ ดูซีมีแต่ผืนงามๆ อาภรณ์พ่อก็บ่นว่าน้อยอยู่มิใช่หรือ เอ่า ไอ้อินไอ้ขอน ช่วยกันขนหีบผ้านี้ไปที่ห้องพ่อมะยงทีรึ"
สิ้นคำตัดสินของฤาชา สมิงเหยียดยิ้มหยัน มะยงเห็นดังนั้นก็โกรธขึงนัก จนหัวอกพองขึ้นพองลง
"เช่นนั้นเราไปตลาดกันเถิดขอรับคุณฤา หมิงจักได้เอาเครื่องเพชรไปซ่อมแซมที่โรงฝีมือด้วย มันยังอยู่ครบไหมหนา" สมิงทำทีอ้อน
"ครบซี พี่ล็อกเก็บไว้ให้อย่างดี ก็หาจังหวะจะเอาไปซ่อมให้พ่ออยู่เทียว" ฤาชาว่าเอาใจ
"มะยงไปด้วย"มะยงไม่ยอมให้น้อยหน้า เช่นไรจะขัดขวางให้ถึงที่สุด ฤาชาจะรับคำอยู่เลยเชียว แต่ถูกสมิงฉุดไว้ แล้วกระซิบพูดบางอย่างก่อน
"3วันของหมิง"
ฤาชามีท่าทีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จั
