ฉันมันน่าสมเพชมากกว่าตอนนี้ ถูกทิ้งร้องไห้เหมือนหมา แต่โทษใครไม่ได้ก็ได้แต่โทษตัวเอง
“ฮื่อ ๆ” ฉันใช้มือปิดปากตัวเองร้องไห้อย่างทุกข์ระทมความเจ็บปวดที่ฉันได้รับมันสาหัสจริง ๆ
ต่อไปนี้ฉันจะเรียกร้องเวลาจากใคร ต่อไปนี้ฉันเอ่ยคำว่ารักกับใครได้ ต่อไปนี้ใครจะเอาบราวนี่ให้ฉันทานเวลาที่ฉันอารมณ์ไม่ดี
“หนมชั้น” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้น ฉันไม่สนใจร้องไห้ต่อ ทรมานดีจังตอนถูกทิ้งนี่ แม่งไม่โทษใครหรอก โทษตัวเองที่โง่เขลาเบาปัญญา โง่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้จัดการเลว ๆ
“หนมชั้น”
“หนมชั้น” ฉันหันไปตามเสียงเรียก พี่อินทิรายืนอยู่ ฉันรีบโผกอดพี่เขาเลย
“ฮือ ๆ หนมชั้นหมดหวังแล้วใช่ไหม พี่เขาไม่รักหนมชั้นอีกแล้วใช่ไหม”
“ทุกอย่างมีเวลาของมัน หนมชั้นเลิกร้องไห้ได้แล้วนะ” พี่อินทิราลูบแผ่นหลังของฉันเบา ๆ ในขณะที่ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น
“หนมชั้นจะไปง้อพี่เขา”
“ไปง้อก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ฮึกหนมชั้
