ฉันต้องไปทันพี่เขาฉันต้องไปให้ทัน...
1274 คำ
ร่างหนาเดินเข้ามาในบ้านอย่างรีบเร่ง ทำเอาผู้เป็นมารดาขมวดคิ้วสงสัยเมื่อได้เห็นใบหน้าไม่ค่อยสู้ดีของบุตรชาย
“อินทัช”
“ครับ” เขาเอ่ยตอบมารดาแต่ไม่ได้หันไปมองหน้า
“หันมาหาแม่สิ”
“แม่มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ ผมจะรีบไปเอาพาสปอร์ต”
“ลูกจะไปไหน”
“...”
“หันมาหาแม่สิ” นะโมมองแผ่นหลังของบุตรชาย ก่อนจะเดินไปข้างหน้าเมื่อชายหนุ่มไม่หันมาตามคำสั่ง
“...”
“เป็นอะไรลูก” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามอย่างห่วงใย ที่ผ่านมาอินทัชทำงานหนักมาตลอด พอจะมีความสุขตอนเสร็จงานที่ทำมาอย่างยาวนาน ก็มีเรื่องที่ทำให้เศร้าหมอง
“เปล่าครับ” อินทัชปฏิเสธเขาไม่อยากจะพูดอะไรให้มากความ เขารู้แต่ว่าตอนนี้เขากำลังเสียใจมาก บางทีความผิดทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาก็ได้
เขาผิดที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อทุกคน เขาผิดที่ไม่เคยสนใจคนที่เป็นแฟน เขาผิดที่เขาไม่ได้ใส่ใจวันสำคัญแต่เขาไม่เคยลืมมันเลยว่ามีเหตุการณ์อะไรบ้าง
“เรื่องขนมชั้นใช่ไหม แม่เห็นข่าวขนมชั้นแล้ว”
“ช่างมันเถอะแม่ เดี๋ยวจะให้พ่อกลับมาหาแม่นะ ผมจะไปทำต่อเอง”
“ลูกตาแดง ๆ ลูกร้องไห้เหรอ?”
“เปล่านี่ครับ ผมปกติดี” เขาฝืนยิ้มเจื่อน ๆให้มารดา
“โกหกคนทั้งโลกได้ แต่โกหกตัวเองไม่ได้หรอกลูก”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมขอตัวนะแม่” อินทัชเอ่ยแล้วรีบขึ้นไปบนห้อง เขาหยิบกระเป๋าเอกสารสำคัญออกมา ในเมื่อทำทุกอย่างเพื่อเธอและครอบครัว แต่เธอไม่ต้องการเขา เขาก็จะไป
เขาหยิบรูปคู่ขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนจะวางมันเอาไว้แบบเดิม หลายปีที่ขนมชั้นบอกรักและตามตื้อเขา ช่วงเวลาที่ทุกข์ใจทั้งสองต่างปลอบกัน
ช่วงเวลาที่มีความสุขทั้งสองได้มีความสุขด้วยกัน พอตกลงปลงใจคบกันเป็นแฟนกันก็คบกันจนวันเวลาล่วงเลยมาหลายปี
ที่ผ่านมาถึงแม้จะไม่ได้มีเวลาให้กันมาก แต่เขาสัมผัสได้ถึงความรักและความสุข ซึ่งตอนนี้มันกำลังเป็นอดีตให้คิดถึงเท่านั้น
อินทัชถอนหายใจออกมาแรง ๆ มันคงจะถึงจุดอิ่มตัวที่ทำให้ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาจืดจางไป แต่ไม่เป็นไรในเมื่อเธอเลือกแบบนั้นเขาก็จะยอมรับสิ่งที่เธอเลือก
พอเก็บข้าวของเสร็จเขาก็อาบน้ำแต่งตัวถือกระเป๋าใบเล็กเดินออกมาจากห้อง เสื้อผ้าสัมภาระอื่น ๆ เขาไม่ได้เอาไปนอกจากกระเป๋าเอกสาร บางทีการไปอยู่ที่โน่นจะทำให้เขาลืมเรื่องราวแย่ๆได้บ้างหรือไม่ก็ตัดขาดไม่สนใจฟังข่าวคราวของคนทางนี้ มันก็คงจะดีเหมือนกัน
“อินทัช”
“ผมรักแม่นะครับ” อินทัชเอ่ยแล้วสวมกอดมารดา
“เดินทางปลอดภัยนะลูก” นะโมเอ่ยพร้อมกับลูบแผ่นหลังบุตรชาย อินทัชคลายกอดมารดา เขาเดินมาที่รถในขณะที่โทรศัพท์ของเขามันสั่นไม่ยอมหยุด มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู ก่อนจะปิดเครื่องเมื่อได้เห็นว่าใครบางคนพยายามติดต่อเขา
ร่างหนาขึ้นรถแล้วขับออกไป บางทีจบทุกอย่างที่นี่แล้วไปเริ่มชีวิตใหม่ที่โน้นก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยจะไม่ต้องเจออะไรที่ทำให้เขาต้องรู้สึกผิดหวัง
รถหรูแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน ขนมชั้นรีบลงรถอย่างรีบเร่งก้าวเท้าฉับ ๆ มุ่งเข้าไปในบ้าน
“หนมชั้นรอพี่ด้วย” ปั้นสิบเอ่ยเเล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน
“รีบมาสิ!”
“นี่แหละพวกทำอะไรไม่รู้จักคิด ถ้าพี่เป็นอินทัชฉันจะไม่หายโกรธ” ปั้นสิบบ่นอุบรีบก้าวตามร่างบางเล็กของน้องสาวเข้าไปข้างใน
“แม่โมคะ พี่อินทัชล่ะคะ” นะโมละมือจากงานที่ทำหันไปมองหญิงสาวคราวลูกที่เดินเข้ามาพร้อมกับบุตรเขยของเธอ คนรักของลูกชายตอนนี้ร้องไห้นัยน์ตาแดงก่ำ กวาดสายตามองหาบุตรชายของเธอ
“เอ่อ...”
“พี่เขาอยู่ข้างบนใช่ไหมคะ ฮึก” ขนมชั้นสะอื้นฮักก้าวเดินขึ้นบันไดอย่างถือวิสาสะ นัยน์ตาปริ่มน้ำกวาดสายตามองหา เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องของชายหนุ่ม แต่กลับไม่เจอร่างหนาที่คุ้นเคย
เจอเพียงแต่ข้าวของต่าง ๆ ที่เธอเคยซื้อให้เขา รูปคู่ที่เธอกับเขาถ่ายด้วยกันตั้งแต่เด็กจนโตติดอยู่เต็มผนังห้อง ไม่ว่าจะเป็นการ์ดต่าง ๆ เขายังคงเก็บรักษามันไว้อย่างดี เธอได้มองเธอก็ยิ่งร้องไห้ เขาทำเพื่อเธอมาตลอดแต่เธอกลับไม่เห็นค่าของเขาเลยแม้แต่น้อย
“อินทัชไปแล้วจ้ะ” นะโมเอ่ยพลางถอนหายใจออกมา
“ไปไหนคะ?”
“ไปสนามบินน่าจะไปทำงานที่บริษัทพ่ออาร์มน่ะ แล้วมีเรื่องอะไรกันทำไมทุกคนดูรีบเร่งกันไปหมด”
“เขาเพิ่งไปใช่ไหมคะ” เธอไม่ตอบคำถามแต่ถามสิ่งที่ต้องการจะรู้มากกว่า
“ใช่ ไประมาน 20 นาทีเห็นจะได้”
“พี่ปั้นสิบขับรถพาหนมชั้นไปหนามบินหน่อย ฮึก” ขนมชั้นเอ่ยพร้อมกับวิ่งลงมาอย่างเร่งรีบ ใจเธอได้แต่ภาวนาให้ไปทันชายที่เพิ่งออกไป
“ได้ ๆ ไปขึ้นรถสิ” ขนมชั้นรีบวิ่งไปขึ้นรถโดยที่มีปั้นสิบรีบวิ่งตามไปติด ๆ
“หนมชั้นกลัวตามพี่เขาไม่ทัน”
“ต้องทันสิ” ว่าจบก็รีบเหยียบคันเร่งเพื่อไปให้ทัน รถหรูแล่นไปอย่างรวดเร็ว
“ฮึก ๆ เร็วกว่านี้ได้ไหม”
“ไม่ได้ลูกฉันยังไม่โต เกิดอุบัติเหตุตายห่าเมียได้ผัวใหม่พอดี อินทิราทั้งสาวทั้งสวยเรื่องอะไรฉันจะตายให้เมียได้ดี”
“ฮือ ๆ หนมชั้นโง่ใช่ไหม ที่พูดแบบนั้นกับพี่อินทัช” ขนมชั้นร้องไห้สะอึกสะอื้น
“โง่มากกก” ปั้นสิบลากเสียงยาว ๆ
“ฮึก ๆ หนมชั้นผิดเอง ฮื่อ ๆ หนมชั้นไม่น่าพูดคำนั้นออกมาเลย”
“ไอ้อินทัชคงจะเสียใจมาก พี่เป็นมันก็คงจะเสียใจ ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวเพื่อผู้หญิงที่ตัวเองรักมาตลอด แต่เขากลับไม่เห็นค่าของเรา เห็นผู้ชายคนอื่นดีกว่าและสำคัญกว่า”
“ฮือ ๆ”
+++++
ขนมชั้น TALK
ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นสภาพของฉันตอนนี้คงจะทุเรศมาก น้ำหูน้ำตาไม่รู้ว่ามันไหลมาจากไหนนักหนา มันไหลออกมาราวกับทำนบพัง
ทั้งที่พี่เขาดีกับฉันทำเพื่อฉันกับครอบครัวทุกอย่าง แต่สิ่งที่ฉันตอบแทนพี่เขาคือความน้อยใจส้นตีนอะไรไม่รู้
ฉันยังจำตอนที่ฉันประชดประชันบอกเลิกพี่เขา แววตาที่พี่เขามองฉันมันเจ็บปวดมาก ความโมโหน้อยใจเชี่ยอะไรก็แล้วแต่ มันทำให้ตัวฉันและตัวพี่เขาเสียใจ ฉันมันงี่เง่าอย่างไม่น่าให้อภัย
ความน้อยใจที่ฉันมีสะสมมาตอนแรกหายวับไปกับตา เมื่อได้รู้ว่าพี่เขาเคลียร์งานเพื่อจะพาฉันไปเที่ยวและขอฉันแต่งงาน ฉันพลาดความสุขและสิ่งที่หวัง และตอนนี้กำลังจะพลาดความสุขจากผู้ชายที่ฉันรักไป
รถของพี่ปั้นสิบแล่นไปจอด ฉันรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไป ฉันต้องไปทันพี่เขาฉันต้องไปให้ทัน...
- ผู้เขียน
