“เชี่ยอะไรวะเนี่ย”
1891 คำ
“เพียงแค่นุชยอมใช้ชีวิตคู่กับพี่ มันก็คือสิ่งที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของพี่แล้ว
“พี่คือชีวิตพี่คือหัวใจของนุช นุชรักพี่นะคะ” ฉันเอ่ยพร้อมกับสวมกอดผู้ชายที่ฉันรัก
“พี่รักนุช” เขาลูบหัวของฉันเบาๆ เรากอดกันท่ามกลางวิวสวยงาม พระอาทิตย์คล้อยต่ำจนแทบจะตกดิน เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังขึ้นเป็นระยะ พร้อมกับลมมาประทะผิวกาย
คัต!
“พักกันได้แล้วครับ”
“เย้ ๆ” ทุกคนต่างร้องออกมาอย่างดีใจ ฉันคลายกอดร่างของภาคภูมิแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ ทีมงานไม่ได้บอกเลยว่าฉันต้องมาถ่ายละครที่ทะเล พอไปถึงกองถ่ายก็ถ่ายแค่แป๊บ ๆ แล้วย้ายมาถ่ายที่หัวหิน ดีหน่อยที่พี่น้ำหวานจัดแจงทุกอย่างให้ฉันเรียบร้อย
“น้ำครับ” ภาคภูมิยื่นน้ำให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับน้ำมาดื่มแล้ววางมันลง
“ในที่สุดเราก็ได้มาเที่ยวกันเนาะ”
“มั้งคะ” ฉันยิ้มให้เขา
“คุณขนมชั้นสวยมาก ๆ เลยครับ ผมโชคดีที่ได้เล่นละครกับคุณ”
“ค่ะ พี่น้ำหวานคะหนมชั้นขอโทรศัพท์หน่อยค่ะ”
“นี่จ้ะ” พี่น้ำหวานยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“มีใครโทรมาหรือเปล่า?”
“ไม่มีจ้ะ” คำพูดของพี่น้ำหวานเล่นเอาฉันเซ็ง ไม่เปิดโทรศัพท์ขึ้นดู เฮ้อ หรือเพราะฉันงอนปิดเครื่องเมื่อคืนพี่อินทัชเลยไม่สนใจที่จะโทรง้อฉัน
“เฮ้อ!” แม่งตอนนี้รู้สึกไม่มีค่าห่าไรเลย ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้มาก
“น้องหนมชั้นพี่ว่าไปหนูไปพักเถอะ ตอนทุ่มหนึ่งค่อยลงมาทานอาหารกัน”
“งั้นหนมชั้นไปพักก่อนนะ”
“จ้ะ”
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปโรงเเรม โรงแรมหรูมากห้องนี่ไม่ต้องพูดถึงสวยสุด ๆ ไปเลย ฉันโยนกระเป๋าลงเตียงแล้วล้มตัวนอน เฮ้อ! เหนื่อยกว่าที่คิดแฮะ
นอนโง่ ๆ อยู่นานก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู วันนี้แปลกพ่อกับแม่พี่อินทัชไม่โทรมา ตอนนี้มีแค่เบอร์โทรของพี่น้ำหวาน ส่วนเบอร์โทรพี่อินทัชไม่มี มีแค่ข้อความของพี่เขาที่พยายามติดต่อฉันเมื่อวานแค่ข้อความเดียว ขออนุญาตมองบน
ฉันโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงอีกครั้งก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นไปอาบน้ำ พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็มาร่วมรับประทานอาหารกับทุก ๆ คน
ชีวิตนักแสดงก็แบบนี้ล่ะค่ะ ยิ่งงานเยอะ ๆ ฉันแทบจะใช้ชีวิตอยู่ในกองเลย แทบจะไม่ได้เที่ยวสนุกเพราะติดงาน แต่ถ้าได้มาถ่ายนอกสถานที่แบบนี้มันคือดีมาก ๆ เพราะจะได้เที่ยวไปในตัวไปด้วย
พอกินอาหารเสร็จฉันก็เดินเดินไปเรื่อย ๆ เดินเล่นไปตามชายหาดโดยที่มีพี่น้ำหวานเดินเล่นไปด้วย
“น้องหนมชั้น”
“คะ”
“ในเมื่อพี่อินทัชอะไรนั่นไม่ให้ความสำคัญกับหนมชั้น ทำไมหนมชั้นถึงไม่คบกับภาคภูมิล่ะ ดู ๆ ไปเขาชอบหนมชั้นมากเลย”
“พี่คะ”
“ถ้าน้องหนมชั้นคบเขา แฟนคลับจะยิ่งชอบงานก็จะเยอะกว่าเดิม จะมีงานถ่ายโฆษณาถ่ายแบบคู่มามากมาย”
“แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ ที่หนมชั้นทำอยู่ก็ปลีกตัวไปไหนไม่ได้แล้ว อีกอย่างหนมชั้นก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ” ฉันพูดเสียงเรียบนิ่ง ฉันไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินจริง ๆ ที่ฉันทำอยู่เพราะฉันชอบแสดงละคร ชอบถ่ายแบบ ชีวิตมีสีสันดี
“น้องไม่ควรให้ค่าคนแบบนั้นนะ”
“ถ้าไม่คิดว่าพี่น้ำหวานเป็นคนที่หวังดีกับขนมชั้นที่สุด หนมชั้นคงคิดว่าพี่ไม่อยากจะให้พี่อินทัชคบกับหนมชั้น” ฉันพูดออกไปอย่างที่ใจคิด ถ้าไม่ติดว่าพี่น้ำหวานกับฉันเคยร่วมงานกันมาหลายปี ฉันคงคิดว่าพี่เขาไม่ต้องการให้ฉันกับพี่อินทัชคบกัน หรือไม่พี่เขาอาจจะเป็นห่วงฉันจนพูดแบบนั้นออกมา
“พี่แค่หวังดี”
“ค่ะ ขอบคุณสำหรับความหวังดี” ฉันพยักหน้า แต่เรื่องพวกนี้ฉันขอคิดเองไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายหรอก ถ้าฉันจะเลิกหรือจะคบคนใหม่ หรือจะคบพี่อินทัชต่อไป มันก็อยู่ที่ใจของฉัน เรื่องนี้ฉันขอตัดสินใจ
“เรากลับที่พักกันเลยไหม”
“ไม่ค่ะ ว่าแต่พี่น้ำหวานจะไม่โทรศัพท์หน่อยเหรอ มันดังนานแล้วนะคะ” ฉันว่าพลางกวาดสายตามองท้องทะเลซึ่งตอนนี้มันเป็นสีดำเพราะเวลากลางคืน
ทะเลยามค่ำคืนดูแล้วมันช่างน่ากลัว จะว่าสวยก็สวยจะว่าน่ากลัวก็น่ากลัว
“จ้ะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับโทรศัพท์ก่อนพี่จะให้ภาคภูมิมาอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่ต้องค่ะ” ฉันรีบปฏิเสธ พี่น้ำหวานยิ้มเล็กน้อยก่อนรีบเดินไป ฉันก็เดินเล่นไปเรื่อย ๆ แหละค่ะ จนกระทั่งไปหยุดที่เปลญวน
“เฮ้อ!” หงอยค่ะ แต่ก็ต้องทำใจแหละ
ตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามาใกล้เป็นภาคภูมินั่นแหละ
“มานั่งทำไรอยู่ตรงนี้”
“รู้สึกเหงานิดหน่อย”
“เหงาก็หาคนคุยสิครับ หาคนที่รู้ใจพูดคุยกันผมว่ามันดีกว่าที่เราจะมานั่งเหงานะ ถ้ามีใครสักคนใส่ใจคุณ คุณจะรู้ว่ามันมีความสุขและรู้สึกว่าตัวเองสำคัญขนาดไหน กับการที่มีใครสักคนทำทุกอย่างให้ ทำให้เรารู้สึกพิเศษรู้สึกโชคดี มันคือความสุขอย่างหนึ่งนะครับ”
“ใช่ค่ะ แต่หนมชั้นไม่ได้รู้สึกแบบนั้นนานแล้ว”
“ให้ผมได้ทำให้คุณเป็นคนพิเศษได้ไหม?” เขาโพล่งขึ้นมา
“คนพิเศษอย่างนั้นเหรอ คุณคิดจะจีบฉันเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามจ้องมองหน้าเขานัยน์ตาไม่กะพริบตา
“ถ้าคุณหนมชั้นไม่มีใคร ผมอยากจะขอจีบคุณ ให้ผมได้ดูแลคุณได้ไหม” เขาเอ่ยถ้อยคำรั้นออกมา
“เอ่อ... หนมชั้นมีแฟนแล้วค่ะ”
“เเล้วเขาคิดว่าคุณขนมชั้นเป็นแฟนอยู่หรือเปล่า เท่าที่ผมทราบมาจากพี่น้ำหวาน ผู้ชายคนนั้นเขาไม่เคยให้ความสำคัญคุณขนมชั้นเลย ทำไมคุณขนมชั้นถึงให้ค่าคนแบบนั้นล่ะครับ”
“เขาเป็นรักครั้งแรก เขาคือความฝัน เขาคือ...”
“รักแรกมันอาจไม่ใช่รักสุดท้ายก็ได้นะครับ” เขาเอ่ยก่อนจะหยิบกล่องบางอย่างให้ฉัน
“อะไรคะ”
“สุขสันต์วันเกิดครับ ขอให้คุณขนมชั้นมีความสุขมาก ๆ คิดหวังสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนา ถ้าจะให้ดีช่วยมองหนุ่มที่แอบรักคุณขนมชั้นมานานแล้วได้ไหมครับ” เขาเอ่ยพร้อมกับมองหน้าฉันด้วยนัยน์ตาปรือฉ่ำ
“ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะคะ แต่คำขออันหลังหนมชั้นให้ไม่ได้” ฉันยิ้มพร้อมกับเปิดกล่องนั้น มันเป็นสร้อยมีจี้รูปหัวใจเล็ก ๆ เขามองหน้าฉันถ้ากินทั้งตัวได้เขาคงทำไปแล้ว
“จี้หัวใจสวยจังเลยนะคะ”
“มันจะสวยมากกว่านี้ถ้าได้อยู่บนคอสวย ๆ ของคุณ ถ้าผมได้คบกับคุณขนมชั้นผมจะทำให้คุณเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด”
“...”
“ผมใส่ให้นะครับ” เขาหยิบสร้อยออกจากกล่องแล้วใส่ให้ฉันซึ่งฉันไม่ได้ปฏิเสธเขาแต่อย่างใด ในเมื่อเขาโยนดอกไม้มาก็ไม่จำเป็นที่ฉันต้องโยนก้อนหินตอบ “สวยจังครับ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันยิ้มแล้วนั่งมองดาวข้าง ๆ ภาคภูมิ
“ถ่ายละครที่นี่ 3 วันเลย มีเวลาเที่ยว”
“เฮ้อ! รีบถ่ายให้เสร็จเร็ว ๆ เถอะ จะได้ปิดกล้องสักที”
“3วันนี้เราหัวหมุนแน่ ๆ ครับ” เขาเอ่ย ฉันนั่งคุยกับไปเรื่อยเปื่อย พอดึกก็แยกย้ายกัน
วันต่อมา
ฉันมีถ่ายละครแต่เช้ากว่าจะเสร็จก็ค่ำ และมันเป็นแบบนั้นตลอด3วัน ผู้จัดการส่วนตัวของฉันเป็นคนเก็บกระเป๋ากับโทรศัพท์ให้ เพราะฉันไม่มีเวลาที่จะพูดคุยหรือโทรกลับบ้านเลย
“ฉากสุดท้ายแล้วเราจะได้ฉลองปิดกล้องกัน”
“เย้!”
“เฮ้อ เหนื่อย อยากกลับแล้ว” ฉันบ่น ตลอดระยะเวลา 3 วันที่ผ่านมาฉันถ่ายละครตั้งแต่เช้าจนถึงค่ำมืดทุกวัน ผู้กำกับต้องการให้ปิดกล้องเร็ว นักแสดงทุกคนเลยต้องแสดงกันหามรุ่งหามค่ำ
แต่มันก็ดีนะปิดกล้องเร็วฉันก็จะได้พักผ่อน หยุดพักอยู่กับครอบครัวสักอาทิตย์ พอหายเหนื่อยค่อยลุยงานต่อ
พอปิดกล้องผู้กำกับก็พามาเลี้ยงฉลองที่กรุงเทพ ตอนแรกผู้กำกับก็กะว่าจะฉลองที่หัวหินนั่นแหละ แต่พอดีว่านักแสดงหลายท่านต้องการที่จะกลับกรุงเทพฯ ผู้กำกับก็เลยเปลี่ยนแผนให้มาฉลองที่กรุงเทพฯกัน วันนี้แหละวันเมาของฉัน ปิดกล้องกินเลี้ยงเสร็จจะไปนอนบ้าน
“ฮ่า ๆ ดื่มให้เต็มที่เลยคุณขนมชั้น”
“ค่ะ” ฉันเอ่ยพร้อมกับดื่มเหล้าฉลอง
“เดี๋ยวพี่ถ่ายรูปให้ดีกว่า”
“ค่ะ ถ่ายแล้วลงไอจีให้หนมชั้นหน่อยนะคะ”
“จ้ะ” พี่น้ำหวานรับโทรศัพท์ไปถ่ายรูปให้ฉัน
“ยิ้มหน่อยค่ะ นั่งชิด ๆ กันหน่อย”
“เอ่อคือ... พี่น้ำหวานคะ”
“แต่ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรต่อ ใบหน้าคมสันของภาคภูมิก็ประชิดใบหน้าของฉันแล้ว จมูกของเขาถูที่พวงแก้มของฉันเบา ๆ
แชะ!
+++++++++
คู่จิ้นที่หลาย ๆ คนต่างลุ้นให้เป็นคู่จริง ทั้งสองเปิดตัวหวานกลายมาเป็นคู่จริงอย่างเป็นทางการ ท่ามกลางความยินดีของแฟน ๆ ทั่วประเทศ
“คุณขนมชั้นอภิญญากับคุณภูมิภาคภูมิ ทั้งสองได้ไปถ่ายละครที่หัวหินพร้อมกับมอบสร้อยจี้รูปหัวใจแทนใจ ซึ่งผู้จัดการส่วนตัวได้ออกมาให้ข่าวแล้วว่าทั้งสองกำลังคบหากัน
ปึง!
“เชี่ยอะไรวะเนี่ย” ปั้นสิบเอ่ยพร้อมกับทุบโต๊ะเสียงดัง นี่มันเรื่องระยำอะไรน้องสาวของเขาถึงได้เป็นข่าวแบบนั้นพร้อมกับมีสร้อยแทนใจกับไอ้หน้าปลาจวดนั่นอีก
“หลังจากติดต่อไม่ได้มา 3 วันปั้นสิบดูนี่ หนมชั้นฉลองปิดกล้องลงโลเคชั่นด้วย” อินทิรายื่นโทรศัพท์ให้สามีเมื่อได้เห็นงานเลี้ยงฉลองปิดกล้อง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่บ้านของอินทัชมากนัก
“อินโทรหาไอ้อินทัชสิ”
“ค่ะ” อินทิราเอ่ยแล้วรีบโทรออกหาผู้เป็นพี่ชาย “พี่อินทัชไม่รับโทรศัพท์ค่ะ”
“เชี่ย ปั้นไปหาไอ้อินทัชก่อนนะ ถ้าไม่เจอปั้นจะไปหาหนมชั้นเลย อินอยู่บ้านกับลูกนี่แหละ”
“ค่ะ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันนะคะ”
“อืม ปั้นไม่อะไรหรอก แต่ไอ้อินทัชนี่สิ เฮ้อ มันคงจะไปตามโลเคชั่นที่ลงแล้ว มันอุตส่าห์รีบเคลียร์งาน เชี่ยน้องกูมันเชี่ย” ปั้นสิบบ่นกับตัวเองแล้วรีบเดินออกไป
- ผู้เขียน
