Ep3 (1) by...kanokrot
2068 คำ
เสียงดนตรีในงานปาร์ตี้ช่วงดึก ถูกปรับเปลี่ยนจังหวะให้ฟังดูคึกคักมากยิ่งขึ้น หญิงสาวในวัยสะพรั่ง กำลังโยกกายส่ายสะโพกตามจังหวะของเสียงดนตรีอย่างสนุกสนาน ส่วนในมือเล็กมีแก้วเหล้ายี้ห่อแพง ที่มีดีกรีสูงสูสีกันกำเอาไว้แน่นไม่ยอมวางห่างกาย ไม่คิดฟังคำทักท้วงจากเพื่อนสาวที่ในมือนั้นถือเพียงแก้วน้ำผลไม้รสชาติหวานชื่นใจ
รุ่งรดาไม่กล้าดื่มเหล้า ด้วยส่วนตัวนั้นเธอถูกคนเจ้าอำนาจสั่งห้ามไว้อย่างเด็ดขาด ก่อนเขายอมอนุญาตให้เธอมางานเลี้ยงปาร์ตี้วันเกิดลูกชายเจ้าของไร่ข้างเคียงนี้ได้ เธอต้องให้คำสัญญาเขาไว้สารพัด
ทั้งที่ความจริงความสัมพันธ์ระหว่างไร่เหมราชกับไร่พวงตะวันเป็นไปในทิศทางที่ดีต่อกันเรื่อยมา มันเป็นความสัมพันธ์จากรุ่นสู่รุ่น จวบจนกระทั่งมาจนถึงรุ่นปัจจุบันนี้ ความสัมพันธ์ดังกล่าวนานวันเข้า ช่างดูแนบแน่นมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อลูกสาวคนโตแห่งไร่พวงตะวัน เจ้าหล่อนมีใจสนิทเสน่หาอยู่กับเจ้าของไร่หนุ่มใหญ่แห่งไร่เหมราช ซึ่งดูยังไงช่างเหมาะสมกันดีเหลือเกิน แตกต่างจากเธอ ไม่มีอะไรเหมาะสมคู่ควรกับเขาสักอย่างเดียว รุ่งรดาผลุบสายตาเศร้าสร้อยมองแก้วเหล้าในมือเพื่อนสาว แล้วปัดความขุ่นข้องหมองใจนั้นทิ้ง วันนี้เธอมาร่วมงานรื่นเริง สนุกสนาน เหตุใดต้องพกเอาความเศร้าติดตัวมาด้วยเล่า...
สิริสรยังคงดื่มหนักเช่นเคย แม้เธอออกปากห้างครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็อ่อนใจเหลือเกินเมื่อสิริสรไม่ฟังเธอเลยสักครั้ง...
“พอได้แล้วน้ำผึ้ง วันนี้เธอดื่มเข้าไปตั้งหลายแก้วแล้วนะ ดูสิเมาจนนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้อยู่แล้วเนี่ย”
“เรายางม่ายมาวสักหน่อย แค่นี้จิ๊บๆเองน่า รดาเลิกบ่นเป็นยายแก่เสียทีสิ มาๆ มาชนแก้วกับเราหน่อย...คืนนี้เราสนุกจาตาย”
น้ำเสียงเริ่มป้อแป้ อ้อแอ้เต็มที สีหน้าขาวนวลตอนนี้ปรับสภาพกลายเป็นสีแดงปลั่งจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ สิริสรเล่นนั่งดื่มเอาเป็นเอาตาย คงนับตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในงานเลี้ยงนี้กระมัง
“ไม่เอา...เราบอกให้น้ำผึ้งเลิกดื่มได้แล้วไง...ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้นะ” รุ่งรดายึดแก้วในมือคนเมา ไม่ปล่อยให้สิริสรยกขึ้นดื่มเข้าไปอีก
“อย่ามายุ่ง...”
สิริสรกระชากแก้วคืน ก่อนยกขึ้นดื่มพรวดเดียวจนหมดเกลี้ยง หันไปยิ้มใส่ตาคนห้ามอย่างเยาะเย้ย เลยยิ่งทำให้รุ่งรดารู้สึกเป็นกังวลใจหนักขึ้นไปอีก ตอนหญิงสาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา หัวคิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น พลางชะเง้อคอมองทางลานจอดรถ ดีที่ยังไม่เห็นรถจากทางไร่เหมราชมาจอดรอ แต่นี่ก็จวนเจียนใกล้ถึงเวลานัดหมายระหว่างเธอกับผู้ปกครองหนุ่มใหญ่เต็มที พ่อเลี้ยงเหมราชบอกว่าวันนี้เขาจะเป็นคนขับรถเข้ามารับเธอกลับบ้านด้วยตัวเอง หากถึงเวลาใกล้เที่ยงคืนเมื่อไหร่ ให้เธอเดินออกมายืนรอเขาตรงลานสำหรับจอดรถได้เลย เพราะว่าพ่อเลี้ยงเหมราชจะไม่เข้ามาในงานเลี้ยงนั่นเอง
หญิงสาวถอนหายใจหนัก ทอดสายตาอ่อนใจมองคนเมาพลางส่ายหน้า เธอคงทิ้งสิริสรที่มีสภาพเมามายกลับตอนนี้คงไม่ได้แน่ สายตาหวานจึงกวาดมองหาคนขับรถของเพื่อนสาว กะจะให้พี่สมหมายพาสิริสรกลับเสียพร้อมกันกับเธอเลยทีเดียว ทิ้งไว้ตรงนี้คงไม่ปลอดภัย...
หากเพียงไม่นานหลานสาวนอกไส้ของไร่องุ่นเหมราชจึงแลเห็นร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มหน้าตาดีจัด เขายืนโดดเด่นกว่าใครเพื่อนท่ามกลางคนงานนับสิบชีวิต สมหมายกำลังถูกห้อมล้อมด้วยบรรดาคนงานสาว ภายในไร่พวงตะวัน ดูเหมือนเขากำลังมองตรงมาทางเธอยืนอยู่เหมือนกัน ก่อนสายตาคมกริบนั่นจะวกกลับเข้าหาคู่สนทนาข้างกายแทน
“พี่ไม้ยืนอยู่ตรงนั้นเอง...รอแป๊บนึงนะน้ำผึ้ง เดี๋ยวเราไปบอกพี่ไม้ให้เดินมาพาเธอกลับบ้านพร้อมกันกับเรา”
“ม่ายกลับ...ฉันจะอยู่รอพี่หริเป่าเค้ก...”
น้ำเสียงฟังดูยานคางร้องปฏิเสธ นัยน์ตาเชื่อมเยิ้มส่ายหัวดุกดิก ก่อนเหลือบสายตาพร่ามองร่างสูงสง่าของเจ้าของงานวันเกิด มันเป็นสายตาแสดงออกถึงคำว่ารัก
“อา...พี่หริอยู่น่านงาย...”
คนเมาชี้มือชี้ไม้ไปยังชายหนุ่มเจ้าของงานปาร์ตี้วันเกิด พร้อมฉีกยิ้มกว้าง ทำท่าคล้ายจะลุกเดินไปหา หากกลับถูกมือเล็กรั้งเอาไว้ทันเสีย พร้อมบังคับให้นั่งลงยังเก้าอี้ตัวเดิม
“จะไปไหนน้ำผึ้ง นั่งรอตรงนี้แหละ เดินก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ไม่รู้จะดื่มทำไมนักหนา”
บ่นเพราะเป็นห่วงตามประสาเพื่อนสนิท ถึงใครหลายคนไม่ค่อยชอบนิสัยของสิริสร ถึงขั้นขยาดแล้วเลิกคบหาไปหลายคน หากทว่าในความเอาแต่ใจเหล่านั้น สิริสรก็ยังมีความเอื้อเฟื้อต่อเธอเสมอมา ไม่มีเหตุผลอะไร ทำให้เธอต้องตีตัวออกห่างจากเพื่อนคนนี้นี่นา เมื่อคำว่าเพื่อน มันมีค่ามากมาย เกินกว่าสิ่งขอวเงินทอง...
“เราจะปายหาพี่หริ...”
สิริสรตอบเสียงแผ่ว พร้อมวางแก้วในมือลงบนโต๊ะกลม ดึงดันจะไปหาชายหนุ่มในดวงใจให้ได้
หริลักษณ์เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย เธอแอบหลงรักเขามานานหลายปี คงนับตั้งแต่บังเอิญเจอกันตอนเธอเดินทางมาเที่ยวไร่องุ่นของพ่อเลี้ยงเหมราช นับตั้งแต่วันนั้น สายตาของเธอก็มีแต่เขาเพียงคนเดียวเรื่อยมา แต่มันช่างตรงกันข้ามกับชายหนุ่มเหลือเกิน ในเมื่อสายตาของเขา กลับมีแต่รุ่งรดาเพียงคนเดียว...
สิริสรเจ็บปวดกับความรู้สึกนี้ สะสมไว้นานจนบังเกิดเป็นความริษยาในใจ เธอต้องเก็บงำซ่อนเร้น เพราะรุ่งรดาคือเพื่อน อันที่จริงจะบอกว่าเป็นเพื่อนที่หลงเหลืออยู่เพียงคนเดียวในตอนนี้คงไม่ผิดนัก เพราะการเกิดเป็นลูกคนเดียวทำให้เธอติดนิสัยเอาแต่ใจ และมักเผลอแสดงนิสัยดังกล่าวใส่เพื่อนรายอื่นๆ จนกระทั่งบรรดาเพื่อนนักเรียนเหล่านั้น ต่างตีตัวออกห่าง บอกเลิกคบเธอทีละคน สองคน จนตอนนี้เธอเหลือเพียงรุ่งรดาคนเดียวเท่านั้น
แต่ก็นะ จะมีใครเล่ายอมอดทนต่อนิสัยเอาแต่ใจของเธอได้ไหว มีแต่คนส่ายหน้า ไม่ขอนับเธอเป็นเพื่อน แต่เธอไม่เคยสนใจเรื่องนั้น มีเงินเสียอย่าง ไม่เห็นจำเป็นต้องง้อใครให้เสียอารมณ์
“ไม่ต้องไปเลยน้ำผึ้ง นั่งรอตรงนี้ก่อน เพราะอีกเดี๋ยวรดาคงต้องกลับบ้านแล้วนะ คุณเหมบอกจะมารับตอนใกล้เที่ยงคืน นี่ก็ใกล้เวลาแล้วละ ส่วนน้ำผึ้งเองก็ต้องกลับพร้อมกันกับเราเหมือนกัน เราจะเดินไปตามพี่ไม้ให้”
พอบอกเพื่อน รุ่งรดาจึงรีบลุกขึ้นยืน เดินเลี่ยงออกจากโต๊ะจัดเลี้ยง ตรงไปยังโซนด้านข้าง ซึ่งถูกจัดไว้ให้เฉพาะคนงานในบ้านกับคนงานจากไร่ข้างเคียงได้มาสนุกร่วมกัน
หากพอคล้อยหลังหลานสาวไร่องุ่น กลับมีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง รีบพาตัวตรงแทรกเข้ามานั่งยังเก้าอี้ตัวว่างข้างคนขี้เมา เหมือนดั่งเฝ้ารอโอกาสนี้อยู่แสนนาน
“ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะครับ น้องน้ำผึ้ง”
สิริสรปรือตาขึ้นมองเจ้าของกลิ่นน้ำหอม มันโชยเข้าจมูกของเธอ
“ใคร?...อ้อ...พี่บวร...”
“อีกสักแก้วนะครับ”
บวรไม่ได้เข้ามานั่งตัวเปล่า ทว่าในมือชายหนุ่มกลับถือแก้วสีอำพันวางลงตรงหน้าหญิงสาว มุมปากยกยิ้มอย่างเป็นมิตร ถึงกระนั้นในแววตากลับซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ แน่นอนคนเมาไม่อาจสังเกตเห็น
“ขอบคุณค่ะ...” สิริสรไม่ปฏิเสธ เธอคว้าแก้วไว้ในมือก่อนยกขึ้นดื่มพรวดเดียวจนหมดเกลี้ยง สร้างความพึงพอใจให้รุ่นพี่หนุ่มเพลย์บอยตัวยงยิ่งนัก
“น้องน้ำผึ้งนี่ดื่มเก่งจังเลยนะครับ”
บวรชวนคุยเพื่อรอเวลาบางอย่าง พร้อมส่งสายตาโลมเลียร่างงดงามไม่ห่าง คืนนี้เขาคิดอยากเด็ดดอกฟ้าจอมขี้วีน ดั่งคำท้าทายของไอ้บรรดาเสือสิงห์กระทิงแรดกลางฟอร์ พวกนั้นต่างท้าพนันเขายกใหญ่ กล้ามาท้าทายไอ้เสือเพลย์บอยตัวพ่อเช่นเขา คืนนี้จะสามารถขยี้ดอกฟ้าให้แหลกคามือได้หรือไม่ ผสมกับอาการอยากลองของ ตัวของเขาเองก็อยากรู้นัก ว่าไอ้รสชาติของผู้หญิงนิสัยร้ายกาจซึ่งไม่ค่อยเห็นหัวใครทั้งนั้น ยามอยู่ใต้ร่างเขา จะมีลีลาเด็ดดวงสักแค่ไหนกันเชียว...
ทันทีที่คิดถึงร่างขาวละเอียดดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่าง แล้วส่งเสียงร้องครวญครางหวานฉ่ำ เพียงแค่นี้ความเป็นเขามันก็ขยายพองโตจนแน่นคับกางเกงเสียแล้วสิ บวรคะยั้นคะยอให้แม่ดอกฟ้าจอมขี้วีนดื่มต่อ ด้วยการวางแก้วเหล้าใบใหม่ไว้ตรงหน้าเจ้าหล่อน
“มาครับ...เรามาชนแก้วกันดีกว่า”
หากสิริสรยังไม่ทันตอบรับ แก้วเหล้าที่ถูกวางมาใหม่กลับถูกดึงห่างออกจากมือเล็ก...
“ขอโทษครับ เห็นทีคงจะไม่ได้ เพราะผมต้องพาเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
เสียงห้าวดังแทรกเข้ามาพร้อมร่างสูงเพรียวนั้นหยุดยืนซ้อนด้านหลังของคนเมาไร้สติ ดวงตาดำสนิทจับจ้องร่างโอนเอนคุกรุ่นด้วยโทสะเจือจาง
อีคุณหนูกำลังเมาหรือนี่...
“มึงเป็นใคร...มาเสือกอะไรด้วยวะ...”
คนเขากำลังจะหามไอ้ห่านี้กลับดันจะเอาคานมาเสือก เลยทำให้อารมณ์บวรเริ่มเดือดไม่พอใจ แสดงสีหน้าโกรธขึง
“เอ่อ...พี่บวรคะ” รุ่งรดาที่เดินมาอีกทางได้ยินเสียงเหวของรุ่นพี่หนุ่มเข้า เธอจึงเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาไกล่เกลี่ยสถานการณ์
“ว่าไงครับ...น้องรดา” บวรย่นหัวคิ้วก่อนเบี่ยงร่างเพรียวหันกลับไปมองคนเรียก
“นี่พี่ไม้ เป็นคนงานจากบ้านของน้ำผึ้งเองค่ะ พี่ไม้จะมารับน้ำผึ้งกลับบ้าน...”
“อืมมม...ร้อน ทำมายมันร้อน...”
คนเมาที่ไม่ได้รู้เรื่องว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ส่งเสียงบ่นพึมพำ สองมือนั้นโบกสะบัดกับอากาศ เลยทำให้ดวงตาทั้งสามคู่ต่างหันกลับมามองเป็นจุดเดียวกัน สมหมายชักเริ่มได้กลิ่นตุๆ เหลือบสายตาคลางแคลงมองรุ่นพี่ของเจ้านายสาว พอได้เห็นแววตาเลิ่กลั่ก เขาจึงได้ตอบคำในทันที
คนขับรถหนุ่มหล่อถอนหายใจหนัก โดยไม่พูดอะไรออกมาอีก ก่อนเข้าประคองร่างกลมกลึงรั้งให้เจ้าตัวลุกขึ้นยืน คนเมานั้นทรงตัวไม่ไหวเลยพิงร่างเข้าหาร่างหนาของคนขับรถหนุ่มไว้เป็นหลัก สมหมายกางแขนโอบร่างกลมกลึงไว้หลวมๆ ก่อนหันไปเอ่ยปากขอตัวกลับกับรุ่งรดาด้วยท่าทางสุภาพ แต่ไม่ได้ให้ความสนใจกับชายหนุ่มอีกคน
บวรตวัดสายตาเขียวขุ่นมองทั้งสาม...
รุ่งรดาเดินออกมาพร้อมกับสมหมายแล้วก็สิริสร ก่อนปลีกตัวเดินเข้าไปร่ำลาเจ้าของงานวันเกิด เมื่อสายตาหวานของเธอเหลือบแลเห็นผู้ปกครองกำลังยืนส่งสายตาเย็นเยียบมาอยู่พอดี...
บวรเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง นึกเสียดายในตัวเหยื่อสาวคนงาม ดันมาหลุดรอดเงื้อมมือแบบต่อหน้าต่อตา เสียอารมณ์แถมยังตรงเสียเงินพนันให้ไอ้พวกนั้นอีกต่างหาก ชายหนุ่มกำแก้วในมือแน่น ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินลิ่วย้อนกลับเข้าไปในฟอร์เต้นรำตรงกลางลานใหญ่ใหม่ สะบัดร่างกายตามจังหวะเสียงเพลง โดยไม่ลืมเหล่ตามองโดยรอบ บวรต้องการหาเหยื่อรายใหม่สำหรับค่ำคืนนี้ ยาเขายังเหลืออีกหลายซอง ไยต้องกลัวอดอยากปากแห้งด้วยเล่า คืนนี้ยังอีกตั้งยาวนาน แถมในงานปาร์ตี้ ก็ยังมีผู้หญิงสวยอีกหลายรายรอให้เขาเลือกอีกเหลือเฟือ ...
************************
- ผู้เขียน
