“เลิกโกรธก็ได้ ว่าแต่มีเรื่องอะไร ถึงมาเคาะประตูเรียกพี่”
คำพูดให้อภัยของลูกพี่สาว ช่วยให้พายุฉีกยิ้มแป้นออกมาได้ ก่อนจะทำหน้าที่เป็นผู้ส่งสาส์น ตามที่ตนเองได้รับคำสั่งมา
“คือกัปตันให้มาตามลูกพี่ไปดูกัปตันน้อยนะครับ”
“จริงหรือเปล่าพายุ ตอนที่พี่จะกลับมาบ้าน พี่เห็นคุณเรนย์อุ้มกัปตันน้อยอยู่น่ะ”
ขวัญข้าวไม่อยากจะเชื่อคำพูดของลูกน้องตัวแสบสักเท่าไร เพราะอย่างที่บอกกับพายุไปว่าก่อนหน้านั้นเรนย์ได้ทำหน้าที่เป็นพ่อทูนหัวอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ไม่ยอมให้ใครคนใด แม้แต่ตัวเธอได้อุ้มกัปตันน้อยเลย
“จริงสิครับลูกพี่ พอลูกพี่กลับมาแล้ว กัปตันน้อยก็ร้องไห้โยเย ไม่ยอมให้ลูกพี่เรนย์อุ้มอีก”
พายุเอ่ยตอบตามที่ตนเองถูกยัดเยียดบทละครให้ แต่นักแสดงมือสมัครเล่นอย่างเขาก็มีหลุดบ้างในบางครั้งบางคราว ทว่าเป็นการหลุดที่ไม่น่าให้อภัย เพราะขวัญข้าวได้หรี่ตาจ้องมองเขม็ง ก่อนจะตวาดเสียงดังด้วยความโมโหเหลือกำ
