คนใจร้าวอยากลองของ
3286 คำ
(แผ่นฟ้า)
ผมที่เหมือนคนใจร้าว ไม่สิ! ผมใจร้าวเลยต่างหาก เมื่อวันวานกับการที่ผมตามเฝ้ารุ่นน้องคนหนึ่ง แต่กลับถูกเธอด่าและชักสีหน้าใส่ แต่มันก็สมควรแล้วไงครับ เพราะผมเคยด่าและว่าเธอเหมือนกัน แถมครั้งหนึ่งผมเคยผลักเธอล้มจนได้รับบาดเจ็บด้วย
คำที่เธอว่าจะเลิกวุ่นวาย เลิกตามผม แม้ปากของผมจะพูดออกไป แต่ใจของผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นเลย เธอเงียบไปจากชีวิตประจำวันของผม จนมันรู้สึกเงียบเหงา มันดูไม่มีสีสันเอาซะเลย ผมเลยเลือกที่จะมาทำตามใจตัวเองนี่ไงครับ แล้วก็โคตรเข้าใจเธอเลยว่าการถูกด่าว่าเสียมันรู้สึกยังไง
นี่ก็ผ่านไปสองวันแล้วที่ผมยังคงมีความพยายามเฝ้าเธอ ตามเธอทุกครั้งที่ว่างจากเวลาเรียน แต่ก็เป็นแบบทุกครั้งไปกับภาพที่แสนจะบาดตาผม เธอกับผู้ชายคนนั้นที่มารับมาส่งเธอแทบทุกวัน การสัมผัสหยอกล้อสนิทสนม มันบีบหัวใจของผมให้เจ็บ
ผมชอบเธอครับ ยอมรับเลยว่าตอนนี้ชอบเธอจริง ๆ
"อันดาละ..."
"กลับก่อนนะทับทิม เจอกันวันจันทร์จ้า"
จากที่นั่งคิดอะไร เมื่อเห็นว่าเธอเดินลงมาจากบันได ผมรีบดีดตัวลุกแล้วเดินเข้าไปหาทันที อ้าปากพูดไม่ทันไร เธอก็หันไปพูดกับเพื่อน โดยไม่สนใจผมสักนิด
"จ้า กลับบ้านดี ๆ นะอันดา...ทับทิมไปละ"
"บายจ้า"
ผมเดินตามหลังเธอใกล้ ๆ จนเธอล่ำลากับเพื่อนแล้วแยกกันไป ผมจึงได้โอกาสขยับไปเดินใกล้ ๆ แม้ว่าเธอจะด่ายังไงก็ไม่สนหรอกครับ คนนี้ผมต้องหน้ามึนและใจด้านเท่านั้น ไม่งั้นคงไม่มีวันได้ใจเธอแน่ ๆ เพราะเธอน่ะค่อนข้างป๊อบ ขนาดเพื่อนสนิทของผมยังตามจีบเลย
"อันดากลับยังไง" ผมถามเธอที่เดินไปนั่งตรงม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ มันเป็นมุมที่คนไม่ค่อยเพ่นพ่าน ผมเห็นเธอกับเพื่อนมานั่งประจำ
"ไม่รู้ค่ะกำลังโทรหาที่บ้าน" เธอนั่งลงแล้วกดโทรศัพท์ ก่อนจะเงียบและทำหน้านิ่ง ๆ ผมนั่งตรงข้ามมองเธอแล้วยิ้มให้ แม้ว่าเธอจะไม่ยิ้มตอบก็ตาม
"สกีวันนี้ไม่มารับอันดาเหรอ" เธอพูดกับปลายสาย ก็คงเป็นผู้ชายคนนั้นที่เธอควง
"....." แล้วตอนนี้ดวงตาของผมก็เริ่มร้อน ยิ่งมองใบหน้าที่เฉยชายิ่งบีบหัวใจของผมให้รัดแน่น เธอไม่สนใจผมเลย
"อ้าวเหรอ...อืม...โอเค...ได้ ๆ ....เดี๋ยวอันดาไปยืนรอหน้าตึก...จ้า~~แล้วเจอกันที่บ้าน อันดามีของขวัญคริสมาสต์ให้ด้วย....ไม่บอกหรอก อันดาเอาไว้เซอร์ไพรส์....จ้าแค่นี้นะ"
"....." ผมก็ได้แต่ยืนฟังเธอคุยสาย เธอจะเซอร์ไพรส์งั้นเหรอ วันคริสมาสต์ที่กลายเป็นวันที่ผมคิดมาก คิดว่าจะต้องทำยังไงดีให้เธอหันมาสนใจ แค่เพียงเสี้ยวสายตาก็ยังดี
กล่องช็อกโกแลตที่ผมเตรียมมาให้เธอมันคงสูญเปล่า ผมรีบเอาซ่อนไว้ด้านหลัง ส่งยิ้มฝืน ๆ ให้ตอนที่เธอหันหน้ามามอง หลังจากวางสายไป
"มีอะไรกับน้องอันดาปะคะ?" เธอเงยหน้าถามผม ด้วยแววตาที่แสนจะว่างเปล่า ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน
"พี่มีของขะ....."
(น้องอันดา!)
ยังไม่ทันได้ผมจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงเรียกเธอแทรกเข้ามา ความตั้งใจทุกอย่างเหมือนถูกดับฝัน เมื่อใครคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม
(อันดา)
ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกชื่อที่ดังเข้ามา ก็เป็นคุณป๊าสุดที่รักของฉันนั่นเอง มาไวจริง ๆ ทั้งที่ฉันเพิ่งจะวางสายจากสกีได้ไม่นาน คุณป๊าเดินตรงดิ่งเข้ามาหาฉัน จากที่ยิ้มกลับเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม
"นี่ใคร!?" โอ้โหเสียงเข้มเชียว ก็เพราะว่าคุณป๊าเห็นพี่แผ่นฟ้ายืนใกล้ฉันยังไงล่ะ
"รุ่นพี่ค่ะ...พี่แผ่นฟ้านี่คุณป๊าน้องอันดาค่ะ" ฉันรีบบอกให้ไวเลยค่ะ เพราะสีหน้าคุณป๊าจ้องหน้าพี่แผ่นฟ้าอย่างเอาเรื่อง อาการหวงฉันนั่นแหละ และไม่ลืมที่จะแนะนำด้วย เพราะเดี๋ยวคุณป๊าคงได้ถามยาว รีบดักไว้ก่อนเป็นดี (มั้ง)
"สวัสดีครับพ่อ" พี่แผ่นฟ้ายกมือไหว้คุณป๊าของฉัน
"เท่าที่รู้ฉันมีลูกคนเดียว" นั่นไงล่ะ ดุแล้วคุณป๊าดุแล้ว แถมดึงฉันไปยืนข้าง ๆ และโอบไหล่ของฉันไว้ด้วย สายตาคุณป๊าจ้องพี่แผ่นฟ้าแรงมาก
"คุณป๊าขา..."
"หนูเงียบแป๊บได้ไหม?...เดี๋ยวป๊าขอเคลียร์กับไอ้รุ่นพี่นี่ก่อน"
แง้!! ฉันเงยหน้ากะว่าจะห้ามแล้ว แต่สายตาคุณป๊าก็มองฉันอย่างข่มขู่ ลูกสาวกลัวแล้วค่ะ ฉันเลยรีบเงียบปากทันที กลัวคุณป๊าด่าที่แผ่นฟ้าจัง
"ใครอนุญาตให้นายมาเข้าใกล้ลูกสาวของฉัน"
"ไม่มีครับ...ผมอนุญาตตัวเอง"
คุณป๊าพูดขึ้นเสียงดุมาก แล้วพี่แผ่นฟ้าก็ตอบ เมื่อคำตอบของพี่แผ่นฟ้าหลุดออกมา สีหน้าคุณป๊าก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ กินหัวพี่แผ่นฟ้าแน่ ๆ คำตอบที่เหมือนจะตรงไปตรงมา แต่ว่ามันคงไม่เข้าหูคุณป๊าหรอก ตอนนี้เหมือนคุณป๊าฉันจะโมโหด้วยนะ อีพี่แผ่นลนหาที่ตายชัด ๆ
"ไอ้ห่านี่!!!"
"คุณป๊าคะ เบา ๆ ค่ะที่นี่มหา'ลัย ชู่วววว"
เมื่อคุณป๊าตวาดเสียงดัง ฉันจึงรีบดึงแขนห้ามไว้ทันที อีพี่แผ่นฟ้ามันหาเรื่องตายแล้ว
"ก็หนูดูมันตอบป๊าสิ มันตั้งใจกวนตีนป๊า" แล้วคุณป๊าก็หันมาพูดกับฉัน เอาใหม่ ๆ ไม่ได้หันค่ะ คุณป๊าก้มหน้ามองฉันแล้วพูด เพราะฉันเตี้ย!
"อย่าไปสนใจเลยค่ะ เรากลับบ้านกันดีกว่านะ" ฉันรีบห้ามและดึงแขนคุณป๊าให้เดินตาม แต่ก็ไม่ขยับเลย คุณป๊านี่ก็ตัวใหญ่จัง
"แต่พี่สนใจอันดา" โอ๊ย!!! นี่เหมือนพี่แผ่นฟ้าเขาไม่รู้ชะตากรรมเลยหรือไง พูดแบบนี้ต่อหน้าคุณป๊าอยากตายคาฝ่าเท้าหรือไงกัน
"ไอ้เด็กเวร!!" นั่นไง ฉันจับคุณป๊าไม่ไหว ตัวคุณป๊าประชิดพี่แผ่นฟ้าแล้วกำคอเสื้อแน่น แล้วง้างกำปั้นเตรียมปะทะหน้าพี่เขาแล้ว จะกินหัวพี่แผ่นฟ้าแล้ว งื้อ คุณแม่ทำไมไม่มาด้วยนะ อันดาจะห้ามยังไงไหวละเนี้ย
"คุณป๊า ใจเย็นนะคะ กลับเถอะค่ะ พี่เขาไม่ได้วุ่นวายกับน้องอันดาหรอกนะ มีแต่น้องอันดานี่แหละไปตอแยพี่เขา" ฉันรีบจับแขนคุณป๊าไว้ทันที เออ...ต้องพูดแบบนี้แหละถึงจะหยุด หยุดไหมไม่รู้แต่ตอนนี้สายตาคุณป๊าจ้องหน้าฉันอย่างน่ากลัว กลับบ้านไปฉันโดนแน่ ๆ โดนสวดแน่ ๆ
"หนูว่าไงนะอันดา" คุณป๊าที่ยังกำคอเสื้อพี่แผ่นฟ้าแน่น ก้มมองฉันด้วยแววตาที่ดุดัน
"พูดครั้งเดียวค่ะ ปล่อยพี่เขาไปเถอะค่ะคุณป๊า" ฉันเลี่ยงที่จะตอบ แล้วบอกให้สิ่งที่ควรทำ ถ้าไม่พูดแบบนี้หน้าหล่อ ๆ ของพี่แผ่นฟ้าเละแน่ ๆ
"ผมจะจีบน้องครับ"
อ้อนรักไฟเสน่หา
(อันดา)
อีพี่แผ่นฟ้า อันดาอุตส่าห์ช่วยแล้วนะ ทำไมถึงรนหาที่ตายแบบนี้เล่า เมื่อได้ยินสิ่งที่พี่แผ่นฟ้าพูดออกมาอย่างไม่คิดกลัวคุณป๊า ฉันจึงเขม็งตาใส่ทันที ทำไมกล้าปากดีแบบนี้ สงสัยยังไม่รู้ฤทธิ์ของคุณป๊าฉัน นี่มันพญาราชสีห์ที่พร้อมกระชากเนื้อเหยื่อให้เละเลยนะ
"มึงกล้าเหรอ ห๊ะ!!!"
กำปั้นคุณป๊ากำแน่นยกง้างสุดแขนแล้ว ฉันที่ตัวเตี้ย ๆ กระโดดเลยค่ะ รีบเกาะแขนคุณป๊ายั้งไว้ จนขาสั้น ๆ ของฉันเนี้ยลอยพื้น โอ๊ย!! ทำไมอันดาคนสวยตัวเล็กน่ารักต้องมาเจออะไรแบบนี้ ห้ามพ่อตีผู้ชายมันใช่เหรอวะ!!
"อันดาปล่อยป๊า วันนี้ป๊าจะยำมัน บังอาจมาจีบลูกสาวป๊า"
"คุณป๊าเอาแขนลง ขาน้องอันดาไม่ถึงพื้น"
ฉันรีบบอกเลยค่ะ จะปล่อยแขนคุณป๊าไม่ได้ เดี๋ยวหน้าพี่แผ่นฟ้าจะเละเอา หมดหล่อกันพอดี เห็นแบบนี้ฉันก็เป็นห่วงนะ แต่ว่าจะให้ตามตื้อเหมือนเดิมฉันคงไม่ทำหรอก
"ต่อยผมเลย...แต่ถึงจะต่อยแค่ไหนผมก็ไม่ถอย"
"พี่แผ่นฟ้า!!"
ฉันถึงกับหันควั่บจ้องหน้าพี่เขาเลยค่ะ ฉันอยากจะด่าพี่แผ่นฟ้าจริง ๆ ทำไมต้องมาท้าทายคุณป๊าแบบนี้ อยากมีชีวิตต่อปะเนี้ย? ถึงคุณป๊าฉันจะอายุมากแล้ว แต่แรงยังมีเยอะ รูปร่างก็ไม่ได้เทอะทะนะ คุณป๊ายังหล่อและดูดี ขนาดฉันเป็นลูกยังอดชมไม่ได้ ก็แอบหวงเหมือนกัน
"อันดาปล่อยแขนป๊า"
"สัญญากับน้องอันดาก่อนว่าจะไม่ต่อยพี่เขา"
ในที่สุดขาฉันก็ถึงพื้นแล้วค่ะ จึงพูดกับคุณป๊าออกไป ส่วนพี่แผ่นฟ้า คุณป๊าจับตรงคอเสื้อไม่ปล่อย ห้ามซะตัวลอยเลยฉัน
ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นนะ ทั้งที่ฉันจะไม่สนใจเขาแล้ว
"อันดาหนูไปเข้าข้างมันทำไม"
"ก็พี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ...ปล่อยเสื้อพี่เขาก่อนค่ะ"
"มันบอกจะจีบหนูอยู่เนี้ย"
คุณป๊าหันหน้าขรึมมาทางฉันแล้วถาม ส่วนฉันก็ได้แต่ตอบออกไป และแกะมือคุณป๊าออกจากคอเสื้อพี่แผ่นฟ้า
สายตาก็เหลือบมองหน้าพี่เขา ฉันที่ยืนคั่นกลางไว้ ทำให้เราอยู่ใกล้กัน แววตาที่พี่แผ่นฟ้ามองมา ทำไมถึงทำให้หัวใจฉันเต้นแรงนักล่ะ?
"จีบก็ปล่อยเขาสิคะ"
"อันดา!"
ฉันพูดบอกคุณป๊าอย่างหน่ายใจ อะไรมันจะขนาดนั้น กับการหวงลูกสาวเนี้ย
"ก็ไม่รู้จะจีบติดหรือเปล่า เขาอยากจีบก็ให้จีบไปสิคะ" ฉันรีบขยายความ แล้วหันหน้ามองพี่แผ่นฟ้านิ่ง ๆ
"หนูอย่าไปหลงเชื่อคำพูดมันนะรู้ไหม ผู้ชายตอนมันอยากได้ก็พูดดีทั้งนั้นแหละ"
"อย่างกับคุณป๊าเคยทำ"
คุณป๊าพูดกรอกหูฉันอย่างจริงจัง แล้วฉันก็ตีหน้าใสถามกลับ แต่สีหน้าคุณป๊านี่ตลกชะมัดเลย มันต้องใช่แน่ ๆ คุณป๊าต้องเคยใช้มุขนี้แน่ ๆ
"เรากลับกันดีกว่าเนอะ ลูกสาวป๊าอยากกินอะไรไหม ถ้าอยากได้อะไรวันนี้ป๊าพาไปจัดเลย"
"" ฉันถึงกับกลอกสายตามองบนเลยทีเดียว
"อย่านะมึงไอ้หน้าอ่อน" คุณป๊ากอดคอฉันแล้วชี้หน้าพี่แผ่นฟ้าอย่างข่มขู่ เก่งจริง ๆ พ่อฉัน
"อายุเยอะแล้วนะคะคุณป๊า เดี๋ยวก็ลมจับหรอกค่ะ"
ฉันจับแขนคุณป๊าที่กอดคอไว้ ให้เดินออกมาจากจุดนั้น โดยไม่สนใจว่าพี่แผ่นฟ้าว่ามีสีหน้ายังไง ก็บอกว่าจะไม่สนใจ ฉันจำเป็นต้องแคร์เหรอ แต่ทำไมหัวใจเต้นแรงจังนะ ตอนที่ยืนอยู่ใกล้พี่แผ่นฟ้า
(แผ่นฟ้า)
ผมมองตามหลังเธอ ที่เดินกอดกันไปกับคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ ด้วยสายตาละห้อย ผมกำลังเจองานช้างแล้วครับ จะฝ่าด่านพ่อเธอไปยังไงไหว แค่จะเข้าใกล้ลูกสาวของท่านก็ดูจะยาก นี่ก็เกือบโดนหมัดแล้ว ถ้าอันดาไม่ห้ามไว้ ผมเละแน่ ๆ
"พี่ต้องทำยังไงอันดาถึงจะสนใจพี่แบบเดิม"
ผมมองตามหลังเธอ ที่ค่อย ๆ ห่างผมออกไปเรื่อย ๆ ยิ่งมองยิ่งห่างไกล จนเหมือนผมจะเอื้อมมือไม่ถึงเธอ
"มายืนทำอะไรตรงนี้วะ กูเดินหาตั้งนาน โทรก็ไม่รับสาย ไลน์มาก็ไม่อ่าน กูต้องหอบสังขารมาหาตั้งไกล"
เป็นไอ้เหนือครับที่มันบ่นข้างผม เดินมาตอนไหนก็ไม่รู้ครับ เพราะผมมัวแต่ใจลอยมองตามอันดา ที่ตอนนี้เธอขึ้นรถไปกับพ่อของเธอแล้ว
"มึงคิดว่าคนอย่างกูใครจะรักได้ปะวะ?"
ผมถามเพื่อนเหมือนกับคนสิ้นหวัง หันหน้ามองเพื้อนที่ยืนข้าง ๆ มันชักสีหน้างงเลยครับ จะงงทำไมผมแค่ถามไหม
"มึงเป็นอะไรปะเนี้ย...พูดอย่างกับคนถูกทิ้ง" ไอ้เหนือมันย้อนถาม
"ไม่เชิง แต่สาวไม่สนใจ"
"ห๊ะ!! อย่างมึงเนี้ยนะ บ้าไปแล้วคนอย่างแผ่นฟ้า รูปหล่อ พ่อรวย คxxขนาดถูกใจสาว ถูกสาวปฏิเสธ ใครมันจะไปเชื่อลง ฮ่าฮ่าฮ่า"
ขำใหญ่เลยเพื่อนผม นี่พูดเรื่องจริงนะเว้ย
"มีคนหนึ่ง ที่ไม่สนใจกูสักนิด" ผมบอกมัน
"ใครวะ?" แล้วไอ้เหนือก็ย้อนถามผมอีกรอบ
"อยากเสือกว่างั้น?" ผมย้อนไอ้เหนืออย่างอ้อนอวัยวะเบื้องล่าง พูดจบผมก็เดินหนีมันเลยครับ วันนี้ผมหัวเสียมาก ตั้งหลักกับว่าที่พ่อตาแทบไม่ทัน
"อ้าว~~ไอ้นี่มาพูดให้อยากแล้วเดินหนี ไอ้แผ่นฟ้า! รอด้วย!"
เสียงไอ้เหนือตะโกนตามหลัง ผมหันกลับไปมองมันที่กำลังวิ่งตามมาแล้วส่ายหัว กับท่าทางของมัน
"มึงนี่มันอ้อนตีนก็ไอ้แผ่นฟ้า"
เมื่อไอ้เหนือวิ่งตามมาทัน มันก็ผลักหัวผมเลยครับ
"ว่าแต่มึงตามหากูทำไมวะ?" ผมย้อนถามเมื่อนึกขึ้นได้กับก่อนหน้าที่มันบ่นยาวเหยียด
"อ๋อ ไม่มีอะไรแค่จะชวนมึงไปเที่ยวคืนนี้ ไอ้กลุ่มที่ไปเตะบอลกันมันชวน ฝากให้กูมาชวนมึงไปด้วย" ไอ้เหนือมันบอก ขณะที่ผมกับมันเดินตรงไปที่รถยนต์
"อืม เอาดิ ดีเหมือนกันกูกำลังเซ็ง" ผมตอบตกลงเพราะตอนนี้ผมก็อยากเปิดหูเปิดตาแก้เบื่อ
"เอาน่า คืนนี้จะพามึงไปปลอดปล่อย เอาให้เต็มที่ไปเลย เอาให้หายเบื่อหายเซ็ง ละเลงแม่งให้ยับ!" ไอ้เหนือมันพูดแล้วยักคิ้วหลิ่วตา แสดงว่าคืนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ
"กูแค่ดื่มพอ....ไม่มีอารมณ์ทำอย่างอื่น" ผมรีบพูดตัดบท ก็ผมไม่มีอารมณ์จะทำอย่างอื่นจริง ๆ คิดแค่จะทำยังไงให้อันดาสนใจ บางทีก็เริ่มเหนื่อยเริ่มท้อแล้วล่ะ
"เฮ้ย!! ได้ไงวะ นานทีจะมีแบบนี้ อย่าเป็นคนดีนักเลย ดำบ้างขาวบ้าง เป็นคนเทา ๆ แบบกูนี่ ครื้นเครงดีจะตาย" ไอ้เหนือที่เสือซ่อนเล็บ มันเริ่มออกลายแล้วครับ อยู่มหา'ลัยทรงดี แต่พอมีสิ่งล่อตามันก็จะประมาณนี้แหละครับ
ผมชักไม่อยากจะไปแล้วซิ!
"สกีกลับออสวันไหน" คุณป๊าถามสกี ในขณที่เราทั้งสี่นั่งทานมื้อเย็นกันที่บ้านของฉัน เพราะคุณป๊าชวนมา บ่นว่าคิดถึงสกีนานทีจะได้กลับมาหา
"หลังปีใหม่ครับ" สกีตอบคุณป๊า
ส่วนฉันกับคุณแม่ได้แต่นั่งฟังตากับหลานคุยกัน
"ดี ๆ มาทานข้าวกับตาทุกวันนะ ตาคิดถึง แม่กับพ่อเราไปไหน ทำไมไม่มาด้วย" คุณป๊าที่นั่งเป็นประมุขของบ้านอยู่หัวโต๊ะพูดอีกครั้ง ทั้งยังถามถึงพี่ไอติมกับพี่เจทอีก
"มัมกับแด๊ดไปธุระครับ บอกไว้ว่าพรุ่งนี้ถึงจะเสร็จ บ่ายพรุ่งนี้ก็กลับมา" สกีที่กำลังตักข้าวเข้าปาก ต้องหยุดชะงัก เพราะต้องให้คำตอบคุณป๊า
"คุณไฟให้หลานทานข้าวก่อนสิค่อยคุย ข้าวไม่ถึงท้องสกีสักที ชวนหลานคุยอยู่ได้" ปรบมือให้คุณเรนิตารัว ๆ สงสัยสงสารสกี ฮ่าฮ่า ก็จะกินข้าวทีไรคุณป๊าก็มัวแต่ถามอยู่นั่นแหละ
"ครับเมีย" หงอยเลยจ้าคุณป๊าของฉัน ฮ่าฮ่า
"สกีทานข้าวลูก อย่าสนใจตาไฟ เดี๋ยวหิวพอดี....อะทานเยอะ ๆ นะ....นี่ของลูกสาวค่ะ"
"ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ"
คุณแม่ตักผัดคะน้าหมูกรอบใส่จานให้สกีและของฉัน เราทั้งสองเลยขอบคุณพร้อมกัน แต่ทำไมมันไม่เหมือนกันอะ จานของสกีมีแต่หมูกรอบ ทำไมของฉันคุณแม่ตักแต่ผักให้ล่ะ
"คุณแม่ขา" สงสัยฉันต้องถาม
"ว่าไงคะ?" หน้าซื่อมากแม่ของฉัน
"ทำไมของสกีมีแต่หมูกรอบละคะ...แล้วทำไมของน้องอันดามีแต่ผัก คุณแม่ลำเอียงใช่ไหม?"
"ก็เดี๋ยวลูกสาวของแม่จะอ้วน...เดี๋ยวไม่มีหนุ่มมาจีบ" แม่ของฉันพูดแล้วอมยิ้ม พร้อมส่งสายตาไปทางคุณป๊า ฉันเข้าใจดีคุณแม่กำลังแกล้งคุณป๊าแน่ ๆ ขยี้เลยจ้า แกล้งคุณป๊าบ้างดีกว่า
"ไม่ต้องให้ใครมาจีบหรอกค่ะ เดี๋ยวน้องอันดาจะไปจีบเขาเอง คิกคิก"
((หืม??))
ทำไมทุกคนตัองดูตกใจขนาดนั้น แม้กระทั่งสกีก็มองฉันแบบอึ้ง ๆ
"หยุดเลยอันดา ป๊าไม่อนุญาต!! เดี๋ยวเถอะแค่วันนี้นะ ถ้าหนูไม่ห้ามไอ้หน้าหล่อนั่นโดนหมัดป๊าแล้ว" ฮ่าฮ่า คุณป๊าติดกับดักโดนคุณแม่ดุแน่นอน ได้นอนพื้นแน่จ้าคุณป๊าสุดที่รักของอันดา
"นี่คุณไฟไปหาเรื่องเด็กเหรอคะ!?" เสียงคุณเรนิตาเข้มมากเลยจ้า คุณป๊าหน้าจ๋อยเลย สงสัยลืมตัวว่าพูดอะไรบอกไป
ฉันไม่สนใจนั่งยิ้มและกินข้าวต่อ สกีรู้ทันฉันค่ะ เพราะเขามองหน้าฉันแล้วส่ายหัวเบา ๆ และตักข้าวใส่ปาก ปล่อยให้คุณแม่จัดการคุณป๊าไปเลย
"ปะ ปะ เปล่านะ ผัวไม่ได้ทำ ลูกแกล้งเล่นเฉย ๆ ใช่ไหมอันดา" คุณป๊าถึงกับหน้าเสีย พูดตะกุกตะกักเลยทีเดียว กลัวคุณเรนิตาอะไรขนาดนั้น
"ไม่ใช่ค่ะ คุณป๊าจะต่อยรุ่นพี่น้องอันดา" รีบพูดออกมาตามความจริง คิกคิก คุณป๊าโดนแน่ ๆ
"อันดา!!" ถึงกับตวาดฉัน จ้องตาเขม็งเลยค่ะ ก็คุณแม่เริ่มจ้องคุณป๊าข่มซะขนาดนั้น
"แฮร่" ฉันก็ได้แต่ฉีกยิ้มแฉ่งกว้าง ๆ เป็นกำลังใจคุณป๊าสุดหล่อ
"คุณไฟอยากลองของใช่ไหมคะ?" คุณแม่พูดขึ้นเสียงนิ่ง ๆ แต่ค่อนข้างมีพลังล้างผลาญมหาศาลเลยทีเดียว
"ไม่ลองครับ เรากินข้าวดีกว่าเนอะที่รัก อันดาหนูเงียบสักพักนะลูกนะ ป๊าขอล่ะ"
"ถ้าอย่างนั้น...คุณป๊าจะเอาอะไรมาแลกละคะ?"
"หนูต้องการอะไร" คุณป๊าย้อนถาม
"เผื่อแม่ด้วยนะคะอันดา" คุณแม่กับฉันเข้าขากันดีสุด ๆ
"งานเข้ากูเต็ม ๆ นี่กูมีเมียกับลูก หรือว่ามีศัตรูคอยล้างผลาญกันแน่วะ" คุณป๊าก้มหน้าแล้วขยับปาก ซึ่งฉันได้ยินบางคำชัดเจน
("บ่นอะไรคะ?") ฉันกับคุณแม่พูดพร้อมกันเลยค่ะ
"ไม่ได้บ่นสักหน่อยครับ"
*****(16)
- ผู้เขียน
